Out of my Limit

Κεφαλαιο 18

Κάθισα στην άκρη του κρεβάτιου του και τον κοίταξα με απορία. Αμέσως χαμογέλασε.
"Τι ταινία θα δούμε;" ρώτησα. Μου πέταξε το άδιο κουτί DVD. «96 hours.» Μια ταινία δράσης.
"Την έχεις δει ήδη;" ρώτησα.
"Όχι, ευκαιρία τώρα." απάντησε.
"Δεν θα το μετανιώσεις." του είπα χαμογελαστά.
Την είχα δει πάνω από 50 φορές. Γιαυτό τον λόγο χαιρόμουν πιο πολύ. Την ήξερα απέξω και ανακατωτά. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του, στο οποίο θα μπορούσαν άνετα τέσσερα άτομα να ξαπλόσουν και έβαλε να δούμε το DVD. Η τηλεόραση ήταν περίπου τόσο μεγάλη όπως ο μισός τοίχος. Ύστερα έκατσε πάλι στο κρεβάτι. Ένιωθα λίγο άβολα και απομακρύνθηκα. Μου έριξε μια παράξενη μάτια. Σηκώθηκε και άνοιξε ένα ντουλάπακι που είχε δίπλα από την τηλεόραση. Έβγαλε δύο σακούλες πατατάκια και μου έδωσε την μία.
"Coca-Cola ή μπίρα;" με ρώτησε χαμογελώντας και άνοιξε ένα μικρό ψυγείο.
"Αν κάποτε θα υπάρξει η αποκάλυψη των ζόμπι θα βρούμε καταφύγιο στο δωμάτιο σου. Καλά ρε, όλα τα έχεις εδώ πέρα. Ακόμα και η τουαλέτα είναι ακριβώς από δίπλα." είπα δείχνοντας προς την συγκεκριμένη πόρτα. Χαμογέλασε ακόμα ποιο πλατιά. Με το αποτέλεσμα να φανούν πάλι τα λακακια του. Αμέσως με κόλλησε και του χάρισα κι εγώ ένα χαμόγελο. Δεν ήταν ψεύτικο γέλιο όπως θα έδινα συνήθως. Ήταν αληθινό. Και με έκανε να νιώθω χαρούμενη. Καταλήξαμε να κοιταζόμαστε και οι δύο με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλια. Όταν κατέβασα το βλέμμα μου στο ψυγείακι θυμήθηκα τι με είχε ρωτήσει.
"Coca-Cola." απάντησα στη ερώτησή του από πριν.
"Πώς και έτσι;" είπε πειράζοντας με. Αναποδογύρισα τα μάτια μου και άρπαξα την Coca-Cola που κρατούσε για τον εαυτό του στο χέρι. Αφού είχα βολευτεί κάθισε δίπλα μου και πήγε να ανοίξει το μπουκάλι. Τότε αντιλήφθηκε πως έχει ξεχάσει τον ανοιχτήρι. Του έκανα ένα νόημα να με κοιτάξει. Αμέσως μετά άρπαξα το κινητό μου και έκανα αυτό το χρήσιμο κολπάκι. Άνοιξα χωρίς δυσκολία το μπουκάλι. Αμέσως συνάντησα το γλυκό άρωμα και το ανθρακικό άρχισε να αναβράζει. Με κοίταξε έκπληκτος και εγώ απλός γέλασα χαμηλόφωνα δίνοντας του την Coca-Cola πάλι πίσω. Τότε άρχισε και το έργο. Η ταινία με εντυπωσίαζε συνεχώς. Η ιστορία ήταν απλά συναρπαστική και γίνονται πράγματα που κανείς δεν περίμενει. Όταν τελείωσε το έργο τον κοίταξα με αγωνία. Ήταν μια από της αγαπημένες μου ταινίες και κατά βάθος έλπιζα να του άρεσε όσο μου αρέσει και εμένα. Κατάλαβε αμέσως γιατί τον κοιτούσα έτσι.
"Για πες.." το έπαιζα χαλαρή.
"Εε.. μωρέ εντάξει..." απάντησε και με κοίταξε στα μάτια.
"Σοβαρά;" απάντησα και έφυγε το χαμόγελο μου. Τότε άρχισε να γελάει.
"Ήταν τέλεια ταινία" διόρθωσε τον εαυτό του.
Συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι τα μεσάνυχτα. Υπήρχαν τόσα πολλά να πούμε. Να πω την αλήθεια με ενδιέφερε ο τρόπος σκέψεις του. Προσπαθούσε πάντα να βρει κάτι θετικό. Γενικά δεν θυμάμαι ποτέ να τον είχα δει χωρίς χαμόγελο στο πρόσωπο. Κάποτε φτάσαμε στο θέμα 'θάνατος'.
"Τι πιστεύεις πως θα γίνει μετά τον θάνατο;" ρώτησα. Εντωμεταξύ έχουμε σκεπαστεί και οι δύο με την κουβέρτα του.
"Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει." απάντησε κοιτώντας τον τοίχο.
"Δεν πιστεύεις σε κάτι;"
"Και βέβαια. Νομίζω πως θα πάμε σε ένα καλύτερο μέρος. Ένα μέρος όπου κυριαρχεί μόνο ειρήνη και δικαιοσύνη." Κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Δεν μιλούσε κάνεις άλλο. Ο στήθος του κινόταν σε χαλαρό ρυθμό. Τότε αντιλήφθηκα πως είχε αποκοιμηθεί. Με αργές κινήσεις σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προσεκτικά προς την πόρτα. Κατευθήνθηκα στο δωμάτιο της Μαρίνας και πήγα να ξαπλωσω και εγώ.

Με ξύπνησε η υπέροχη μυρωδιά από φρέσκο ψωμί, τηγανητά αυγά και μπέικον. Αμέσως σηκώθηκα και ντύθηκα. Έβαλα μια ασπρη μπλούζα και ένα μαύρο σκισμένο τζιν. Έδεσα τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά και κατέβηκα κάτω. Εκεί αντίκρισα μια τεράστια τραπεζαρία γεμάτη με διαφορά φαγητά. Τηγανητά αυγά, μπέικον, κρέπες με μαρμελάδα και μερεντα, χυμός πορτοκαλί και άλλα πολλά. Ο Αχιλλέας δεν ήταν όμως πουθενά. Ξαφνικά άκουσα ένα ουρλιαχτο.
"ΑΝΆΘΕΜΑ! Ο ΧΡΙΣΤΌΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΊΤΣΑ!" Ακούστηκε μια γυναικία φωνή. Τότε εμφανίστηκε μια γυναίκα περίπου 60 χρονών κοιτάζοντας με με ένα φημισμένο βλέμμα.
Ακριβώς μετά ήρθε και ο Αχιλλέας φωνάζοντας.
"Τι έγινε;" Η κυρία άρπαξε τον Αχιλλέα από το χέρι και του ψιθύρισε στο αυτί κοιτάζοντας με με ένα σιχαμερό βλέμμα.
"Τι την έφερες αυτήν εδώ πέρα; Ξέρεις πως τρόμαξα όταν την είδα; Νόμιζα ότι μπήκε ξένος στο σπίτι. Την γνωρίζεις καθόλου;" μιλούσε χωρίς σταματημό. Ναι κυρά μου λες και δεν σε ακούω. Τους έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα για να καταλάβουν ότι τους άκουσα. Γύρισα και πήγα τα σκαλιά πάνω μέχρι που ξαφνικά με έπιασε κάποιος από το χέρι.
"Που πας;" ρώτησε ο Αχιλλέας.
"Αφού είμαι ανεπιθύμητη." απάντησα.
"Έλα κάτω. Της μίλησα." είπε με έναν αγχωμένο τόνο. Στην αρχή αρνήθηκα. Ήμουν πάντα πεισματάρα. Στη συνέχεια, όμως τελικά πήγα πάλι στο τραπέζι. Δεν είχα και πουθενά να πάω. Φάνηκε όμως πως χαίροταν ότι με είχε εδώ. Το βρίσκω γλυκό με έναν ορισμένο τρόπο. Διότι ακόμη και αν ήμασταν πολύ διαφορετικοί, δεν είχαμε ποτέ προβλήματα. Ούτε δεν μου έσπαγε τα νεύρα, καλό σημάδι αυτό. Τελικά κάθισαμε στο τραπέζι. Η κυρία Κατερίνα, όπως την είχε φωνάξει πριν ο Αχιλλέας, συνέχισε να με κοιτάει με ένα παράξενο βλέμμα. Απορώ τι σκεφτόταν αυτή την στιγμή. Δεν της έχω κάνει τίποτα, αλλά και πάλι έριχνε δολοφονικά βλέμματα. Δεν είναι καλύτερη από τα άλλα άτομα που έχω συναντήσει. Με κρίνει χωρίς να με ξέρει. Χαμένη στης σκέψεις μου πήρα το ποτήρι με χυμό πορτοκαλί και ήπια μια γουλιά. Αρχίσαμε να τρώμε. Πάντως το φαγητό ήταν τέλειο. Ήταν το πιο νόστιμο πρωινό που έχω φάει ποτέ. Όταν έφυγε η κυρία Κατερίνα είπα στον Αχιλλέα.
"Και; Πότε θα ξεκινήσουμε;"
"Σήμερα." είπε αποφασισμένος.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και συνέχισα να τρώω.

-------------------------------------------------------
Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο. Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια; Θα της αρέσει να ζει στον κόσμο του Αχιλλέα; Το επόμενο δεν αργει!!☺️