Out of my Limit

Κεφαλαιο 33

Η μέρες περνούσαν. Σήμερα ήταν Σάββατο. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ με την παρέα μου. Μόνο γιατί έχω μαλώσει με τον Γιώργο δεν σημαίνει πως έχω ξεχάσει και τα αλλά παιδιά. Χθες το βράδυ κοιμήθηκα πάλι στο σπίτι μου. Ήταν η πρώτη φορά μετά από εβδομάδες.
Κοιτάχτηκα μια τελευταία φορά στο καθρέφτη πριν αρπάξω τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό μου. Επιτέλους φορούσα πάλι τα αγαπημένα μου σκισμένα τζιν και τις μαύρες μου μπλούζες. Δεν μπορούσα να συνηθίσω τα φορέματα και όλο αυτό το υπερβολικό.
Μόλις βγήκα από το σπίτι κατευθήνθηκα προς το Ροκ μπαρ. Αυτή την ώρα δεν ήταν και πολύ γεμάτο.
Πίσω πίσω αντίκρισα τα παιδιά της παρέας μου. Όλοι κάθονταν σε ενα κυκλικό τραπέζι, εκτός τον Πάρι και τον Γιώργο. Όταν με είδαν σηκώθηκαν όλοι για να με χερετήσουν.
"Που είσαι ρε Μυρτώ! Σε χάσαμε" είπε ο Λευτέρης παίρνοντας με αγκαλιά.
"Έχω πολλά να κάνω αυτές της μέρες." απάντησα και έκατσα δίπλα του.
Τα παιδιά μου κέρασαν το πρώτο ποτό.
"Για πες. Καλό περνάς βλέπω με τον γκόμενο." είπε ο Μάριος και πήρε μια γουλιά.
Του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα.
"Πως είναι να τρως κάθε μέρα σε ένα διαφορετικό, ακριβό εστιατόριο; Να διοργανώνεις κάθε σαββατοκύριακο ένα από αυτά τα πάρτι; " ρώτησε περίεργος ο Λευτέρης.
"Χρειάστηκα λίγο καιρό για να το συνηθίσω." απάντησα αδιάφορα.
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και σήκωσε το ποτήρι του για να πάρει μια γουλιά.
"Ο Γιώργος που είναι;" ρώτησα.
"Έχει δουλειές γιαυτό δεν μπορούσε να έρθει σήμερα."
Όταν τελείωσα με το ποτό μου έβγαλε ο Λευτέρης το πακέτο με τα τσιγάρα και πήγε προς την έξοδο. Εγώ τον ακολούθησα γιατί ήμουν η μοναδική που είχε τελειώσει ήδη.
Έξω με ρώτησε ανάβοντας το τσιγάρο.
"Η μικρή φιλενάδα σου τι κάνει;"
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω πως εννοούσε την Μαρίνα.
"Καλά... Δεν την βλέπω συχνά." απάντησα και του πήρα το τσιγάρο από το χέρι. Πήρα και εγώ μια ρουφηξιά και του το έδωσα πάλι.
"Γιατί ρωτάς;"
"Εε... δεν ξέρω, την θυμήθηκα μόλις τώρα" είπε και κατέβασε το βλέμμα του προς τα κάτω.
"Γιατί δεν την βλέπεις συχνά;" προσπάθησε να κρατήσει την συνομιλία.
"Όλοι μέρα με το αγόρι της είναι..." είπα και τον κοίταξα για να δω την αντίδραση του. Στραβοκατάπιε και πήρε μια τελευταία ρουφηξιά πριν πετάξει το τσιγάρο στο πάτωμα και το πατήσει με το πόδι για να σβήσει και άρχισα να γελάω. Με κοίταξε παράξενα. Τότε έπρεπε να γελάσω ποιο δυνατά.
"Μην ανησυχείς. Η Μαρίνα δεν έχει αγόρι...από ότι ξέρω." είπα. Τότε χαμογέλασε και ο Λευτέρης.
"Που και που ρωτάει για σένα. Και κανονικά θα σου έλεγα να μαζεύτης γιατί είναι 2 χρόνια μικρότερη σου αλλα είσαι καλό παιδί." είπα και τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη.