Out of my Limit

Κεφαλαιο 2

Όταν έφτασα ενα τετράγωνο μακρια απο το σπιτι μου, αμεσος πηρα τον Γιώργο τηλεφωνώ.
"Τι εγινε μωρο μου; Ουτε μια ωρα δεν μπορεις μακρυά μου;" με ρώτησε με την σεξι φωνή του.
"Γιώργο σοβαρέψου. Τι θα γίνει; Θα έρθεις να με παρεις ή να παω άλλου να κοιμηθώ;" ειπα αγανακτώντας.
"Έρχομαι." ηταν το μονο που ειπε και μετα κλείσαμε το τηλέφωνο.
Λιγα λεπτά αργότερα ειχε φτάσει ακριβώς στο σημείο που του ειπα.
"Παμε." Αμεσος ξεκίνησε προς το σπιτι του.
Όταν μπήκαμε μεςα, παράτησα τον σάκο μου στην άκρη, δίπλα απο την ντουλάπα και έκατσα στον καναπέ.
"Θες να δουμε καμία ταινία;" με ρώτησε, ενω έφερνε δυο μπίρες απο το ψυγείο.
"Ναι αμε." Του πηρα την μια μπίρα απο τα χέρια του και βουλευτικά καλύτερα στον καναπέ.
Το πως με πηρε ο υπνος δεν το καταλαβα, μεχρι που ο Γιώργος με πηρε στην αγκαλιά του, μεταφέροντας με στο δωμάτιο του.

~Λίγες μερες αργότερα~

"Ποτε λες να γυρίσεις;" με ρωτηςε, ενω ήπιε μια γουλιά καφε απο την κούπα του.
"Γιατι Γιωργακι δεν με θες εδω;" του ειπα με ειρωνικό υφάκι.
"Φυσικα μωρο μου απλος-"
"Κοψτω αυτο το 'μωρο μου', εδω μου καθετε."ειπα, ενω έδειξα τον λαιμό μου περνώντας ενα ειρωνικό βλέμμα.
"Οπως έλεγα πριν.. αυριο έρχονται οι δικοί μου επίσκεψη." Τον κοιταξα για μια στιγμή.
"Καλα οκευ δεν υπάρχει πρόβλημα. Γυρνάω σπιτι. Πολυ έλειψα άλλωστε."[...]

Στις έξι το απογευμα περιπου ο Γιώργος με ειχε φέρει σπιτι.
"Ποτε θα σε ξαναδούμε;" με ρωτηςε λιγο πριν φυγω.
"Θα δείξει."του απαντησα και κατευθύνθηκα προς το σπιτι. Όταν μπήκα μεςα δεν ειχα προγραμματίσει τι με περίμενε. Η μάνα μου στον καναπέ μαζι με τρεις φίλες της να συζητάνε. Όταν με αντιλήφθηκε, αμεσος έτρεξε προς εμενα.
"Οο Θεέ μου! Μυρτω που ήσουν τόσες μερες; Σε έψαχνα παιδι μου, ανησύχησα." Πηγε να με αγκαλιάσει, αλλα την απομάκρυνα απο πανω μου.
"Ναι το βλεπω ποςο πολυ με ψάχνεις.." της απαντηςα δείχνοντας της φίλες της που πριν λιγο όλες μαζι χαζογελουσαν.
"Πρόσεχε πως μιλας! Εχουμε κόσμο." μου ψιθύρισε απειλητικά και αμεσος μετα γύρισε στης φίλες της χαμογελοντας. Το ποςο θέατρο παίζει αυτη η γυναίκα μονο εγω το καταλαβα δηλαδή;
"Αλήθεια λεει Μυρτω μου η μαμα, σε έψαχνε παντού-"
"Αντε παράτα μας και εσυ."φώναξα σε  μια απο της φιλες της μάνας μου που μου μίλησε και αμεσος πηγα στο δωμάτιο μου χτυπώντας την πόρτα.

Μεχρι το ξημέρωμα δεν ειχα βγει απο το δωμάτιο. Δεν ειχα καμια όρεξη να ακούω την γκρίνια της μάνας μου.
Το ξυπνητιρι χτύπησε στις 7:00 ακριβως. Αμεςος σηκώθηκα, ετοιμάστηκα, πηρα την τσάντα μου και κατέβηκα κατω στην κουζινα. Προς εκπληξη μου η μάνα μου δεν βρισκόταν εκει. Χωρις να χαραμίζω αλλο χρονο, πηρα τον δρόμο για το σχολειο.
Δεν πολυ παω στο σχολειο. Παω συνήθως μονο όταν γράφουμε διαγωνίσματα. Η μια "φιλη" μου που εχω στο σχολειο ειναι και αυτη που με αφήνει να αντιγράφω στα διαγωνίσματα, ετςι ωστε να περνάω της τάξης. Η απουσιολόγος οπως παντα με καλύπτει με της απουςιες, μιας που με φοβάται, οποτε ειμαι κολλημένη.
Λιγο πριν φτασω στο σχολειο, ακουςα απο πιςω μου φωνές. Με μια γρήγορη ματια που έριξα παρατήρησα μια κοπελα, που φαινόταν μικρότερη μου, να μαλώνει με ενα αγόρι. Το αγόρι δεν το πολυ παρατήρησα, μονο οτι οδηγούσε αυτός το αμάξι στο οποίο καθόντουσαν μεςα. Αμεσος έστρεψα το βλέμμα μου παλι μπροστα περπατώντας προς το σχολειο. Ειχα ακομα ωρα μεχρι να ξεκινήσει το μάθημα, οποτε πηγα πιςω απο το σχολείο να καπνίσω.
Εκει που ημουν ήσυχη και κάπνιζα το τσιγάρο μου, ξαφνικα η κοπελα απο πριν εμφανίστηκε μπροστα μου και έκατσε δίπλα μου ξεφυσώντας.
"Δεν τον αντέχω αλλο." μονολόγησε.
Της έριξα ενα αδιάφορο βλέμμα και αμεσος μετα έστεψα το κεφαλι μου μπροστα. Ενιωθα ο βλέμμα της να με καίει, αλλα δεν εκανα τιποτα για να της δίξω οτι το καταλαβα. Συνεχισα να κανω την δουλειά μου ανενόχλητοι.
"Έρχεσαι συχνα εδω;" με ρωτησε ξαφνικα. Γυρισα και την κοιταξα. Με το βλέμμα μου την σκαναρα πριν της απαντήσω.
"Οχι."
"Γι'αυτο δεν σε βλεπω ποτε." συνέχισε. Ξανα επεςε ησυχία τριγύρο μας.
"Και δεν μου λες..-" πηγε να πει, αλλα την διέκοψα.
"Τι θα γίνει κοπέλια; Θα μου σπάσεις και αλλο τα νεύρα;"της μίλησα λιγο αποτομα, αλλα δεν με νιαζει. Με ενοχλεί αυτη την στιγμή και πρεπει να καταλάβει πως θελω να μείνω μονη μου.
"Συγνώμη, αλλα να ξερεις.. οι γονείς μου ταξιδεύουν συχνά λόγο δουλειάς και αναγκαστικά πρεπει να με προσέχει ο αδερφός μου. Δεν με αφήνει να παω πουθενα μονη μου. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως δεν ειμαι μωρο πλέον. Ειμαι 16 χρονων. Μονο επειδη τοτε ειχε γίνει..-"πάει να πει αλλα σταματάει αποτομα. Μιλουσε τοςο γρήγορα που μπερδεύτηκα. Γυρνάω ξανα προς αυτην κοιτώντας την με σοβαρό βλέμμα.
"Μιας που βαριέμαι να μπω για μάθημα και αφου άρχισες να μου λες της μαλακιες σου.. Αντε σου κανω την χάρη να σε ακούσω." Αμεσος ενα χαμογελο απλώθηκε στο προσόπο της. Αρχισε να μου διηγείται περιληπτικά ολοι την ιστορια της μεχρι που έφτασε στο τελος.
"Δεν θελω να ειμαι αλλο αυτο το 'γλυκο' κοριτσι που ολοι νομίζουν. Θελω να αλλάξω! Θελω.. θελω να γίνω.."ειπε, ενω σκεφτόταν ταυτοχρονα. Ξαφνικα ρίχνει το βλέμμα της πανω μου.
"Σαν εσενα.."αμεσος την κοιταξα απορημένη.
"Σαν εμενα;"την ρωτηςα ενω ειχα παρει ενα ειρωνικό βλέμμα.
"Ναι γιατι οχι;"
"Πίστεψε με δεν θες να γίνεις σαν εμενα."πηγα να σηκωθώ για να φυγω, αλλα η φωνή της με σταμάτησε ξανα.
"Δοκίμασε με."ειπε με σταθερή φωνή.