Out of my Limit

Κεφαλαιο 4

  
Όταν έφτασε το βραδυ βγήκα απο το σπιτι εύκολα, μιας που η μανα μου την ειχε παρει ο υπνος. Μολις έφτασα στο πάρκο δεν ηταν η Μαρίνα εκει. Αποφάσισα να την περιμένο δεκα λεπτά το πολυ. Εαν δεν ερχόταν θα έφευγα.
Τελικά πεντε λεπτά αργοτερα την ειδα να τρέχει προς το μέρος μου.
"Συγνώμη που άργησα. Επρεπε να περιμένο τον αδερφό μου να φυγει απο το σπιτι για να βγω χωρις να με καταλάβει."της έγνεψα και της εδωςα έναν απο τους δυο σάκους που κρατούσα.
"Γιατι μου το δίνεις;" ρωτηςε απορημένη.
"Θα δεις." Της ειπα χαμογελώντας κάνοντας της σήμα να με ακολουθήσει.
Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας γύρισα να την κοιτάξω.
"Τι κανουμε στο σχολειο τέτοια ωρα;" με ρωτηςε ψιθυρίζοντας.
"Γιατι ψιθυρίζεις;"την ρωτηςα χωρις να απαντήσω στην ερώτηση της. Απλος μου σήκωσε τους ωμους χωρις να εχει μια απαντηςη.
"Λοιπον ακολούθησε με." Φτάσαμε πιςω απο το σχολειο.
"Βγάλε τον φακό και οτι αλλο εχει η τσάντα εξω."Αμεσος με υπάκουσε.
"Και τωρα;" με ρωτηςε απορημένη κρατώντας τα πράγματα στα χέρια.
"Τωρα δημιουργούμε."της ειπα με πονηρό βλέμμα.
Χωρις αλλη σκέψει αρχιςα να κανω Graffiti στον τοιχο. Οταν κατάλαβε η Μαρίνα τι κανω αρχισε να κανει και αυτη το ιδιο.
Όταν τελείωσα με την ζωγραφιά μου έγραψα κατω στα δεξιά το αρχικό γράμμα του ονόματος μου. Παντα το εκανα για να ξέρουν σε ποιον ανήκει. Εκανε και η Μαρινα ακριβός το ιδιο.
"Ουαουυ ξερεις να ζωγραφίζεις."μου ειπε μολις είδε τι ζωγράφισα.
"Εεε και εσυ καλουλα εισαι μωρε."της ειπα και αρχισε να γελάει.
"Κάτσε να τα βγάλω μια φωτογραφία."
Αμεσος μετα φύγαμε απο το σχολειο για να μην μας πιάσει κανενας. Οταν φτάσαμε παλι στο πάρκο κάτσαμε για λιγο στο παγκακι.
"Και; Σαρεσε η εμπειρία;"την ρωτηςα, ενω άναψα ενα τσιγάρο.
"Ηταν τελεια! Ποτε θα το ξανακάνουμε;" Με ρωτηςε όλο χαρα.
"Βλέπουμε. Οπως ειπαμε ετςι; Δεν αναφέρεις το όνομα μου πουθενα."αμεσος κούνησε καταβατικα το κεφαλι της.
"Μην αγχώνεσαι δεν λεω τιποτα."
"Εγω δεν αγχώνομαι εσυ πρόσεχε.."
Μιςη ωρα αργοτερα ειχα φτάσει σπιτι και επεςα αμεσος για ύπνο.

~Πρωί~

Την ωρα που έμπαινα στο προαύλιο του σχολείου καποιος πιςω μου φώναξε το όνομα μου.
"Μυρτω, καλε Μυρτω περίμενε."όταν γυριςα την ειδα να με πλησιαζει τρέχοντας.
"Ολα καλα;"την ρωτάω.
"Ολα τελεια. Σε ευχαριστο.. σε ευχαριστο παρα πολυ!!"αρχισε να λεει και με αγκαλιασε αυθόρμητα.
"Δεν εκανα και τιποτα."της ειπα, ενω βγήκα απο την αγκαλιά της.
"Πως δεν εκανες. Κοιτα με. Ειμαι άλλος άνθρωπος. Πραγματικά ευχαριστώ."της έγνεψα και έφυγα πηγαίνοντας προς την τάξη μου.