Out of my Limit

Κεφαλαιο 51~ Τέλος

~Δυο χρόνια αργότερα~

Στηρίζομαι στην πόρτα παρατηρώντας τους. Ο Αχιλλέας κρατάει στην αγκαλιά του την Ιωάννα και είναι μέσα στην πισίνα. Προσπαθεί να της μάθει να κολυμπάει. Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι ακόμα μικρή. Δυο χρόνων και τώρα αρχίσαμε να την έχουμε με τα μπρατσάκια. Αλλά και πάλι την κρατάμε αγκαλιά. Σε λίγους μήνες θα κλείσει τα τρία.
Είμαι τόσο χαρούμενη που τους έχω. Όσο τους παρατηρούσα άρχισα να σκέφτομαι πως άρχισαν όλα...
Το πάρτυ του Αχιλλέα. Όταν πήγα και έκανα graffiti στο παράθυρο του και παραλίγο να με πιάσει. Που να ήξερα πως ήταν εκατό τις εκατό σίγουρος πως είμαι εγώ; Προσπάθησα να το καλύψω όσο μπορούσα, αλλά δεν το κατάφερα.
Μετά το στοίχημα μας. Όλα άρχισαν εκείνη την ημέρα στο μπαρ. Όταν ήρθε να μου συζήτηση ένα ποτό. Το πως είχε εξελιχθεί εκείνη η βραδιά ούτε εγώ το περίμενα.
Μια εβδομάδα η ζωή μου, μια εβδομάδα η ζωή του. Και κάπου εκεί ήταν που δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Την ημέρα που κάναμε τα δικά μας τατουάζ. Αυτά που μας ενώνουν.
Άμεσος σήκωσα την μπλούζα μου κοιτώντας το τατουάζ μου στα πλευρά μου. Το χάιδεψα απαλά με τα χέρια μου και η αναμνήσεις από εκείνη την βραδιά εμφανίστηκαν μπροστά μου σαν ταινία..
Το καλύτερο μου ταξίδι ήταν όταν με πήγε στις Μαλδίβες ή όταν πήγαμε στην Μύκονο με το ιδιωτικό του τζεντ.
Στην συνέχεια όλοι η ιστορία με τον Γιώργο. Τότε ήταν και η πιο χάλια περίοδος της σχέσης μας.
Όταν πήγε στο στρατό και με είχε χωρίσει, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε μικρά κομματάκια. Όταν ξανα βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα στο κλαμπ που έγινε οτι έγινε ένιωσα μέσα μου μια ελπίδα. Αλλά ξαφνικά έφυγε χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει το τι είμαστε ακριβός.
Όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος στο παιδί του ένιωσα τόσο απογοητευμένη. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το μεγαλώσω, ειδικά χωρίς τον Αχιλλέα. Ευτυχώς η Μαρίνα ήταν δίπλα μου και με στήριζε από την αρχή.
Στην συνέχεια όλα αυτά με τον πατέρα μου, που ο Αχιλλέας έμαθε για την εγκυμοσύνη. Η γεννά της μικρής μας.
Σε όλα αυτά που έχουμε ζήσει με την μικρή μας υπήρχαν και δυσάρεστα γεγονότα. Θυμάμαι όταν ένα βράδυ στις τρεις το πρωί περίπου η μικρή άρχιζε να φωνάζει. Ούτε έναν χρόνο δεν είχε κλήση. Άμεσος πετάχτηκα από το κρεβάτι για να πάω στην μικρή. Είχε λουστεί στον ιδρώτα. Πιάνοντας το κεφαλάκι της συνειδητοποίησα πως είχε πυρετό. Πολύ υψηλό πυρετό. Με είχε πιάσει πανικός. Δεν ήξερα τι να κάνω. Οι γονείς του Αχιλλέα μαζί με την Μαρίνα είχαν φύγει για μια εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη για κάτι δουλειές και ο Αχιλλέας ήταν έξω με τον Πέτρο και τον Γιώργο. Είχαν γίνει πολύ καλή φίλη. Τον είχα καλέσει τριάντα φορές. Σε καμία κλείσει μου δεν απάντησε. Είχα πάρει άλλες τόσες τον Γιώργο και άλλες τόσες τον Πέτρο, αλλά κανένας δεν έδωσε σημάδι ζωής. Άμεσος μετά πηρα την μητέρα μου τηλεφωνώ και ούτε είκοσι λεπτά αργότερα είχε έρθει να με πάρει μαζί με το παιδί για να πάμε στο νοσοκομείο.
Φτάνοντας εκεί άμεσος πήραν την Ιωάννα για εξετάσεις. Μέχρι να βγουν έπαιρνα τηλέφωνα τα αγόρια. Μετά από πολλές προσπάθειες πλέον δεν χτυπούσε. Τα νεύρα μου είχαν γίνει .....
Αυτή ήταν και η φορά που μάλωσα με τον Αχιλλέα παρά πολύ. Για πέντε μέρες δεν τον άφησα να μπει σπίτι μέχρι να γυρίσουν η δίκη του και να κάνουμε σαν να μην συνέβει τίποτα. Είχε έρθει την άλλη μέρα το πρωί σπίτι και έπεσε ξερός για ύπνο. Το πόσες ώρες κοιμόταν δεν μπορώ να το ξέρω γιατί όταν γύρισα σπίτι την επόμενη μέρα το απόγευμα ακόμα κοιμόταν. Μέχρι να σηκωθεί του είχα μαζέψει τα πράγματα του. Και χωρίς να του πω λέξει απλά του έδωσα την βαλίτσα στο χέρι ανοίγοντας την πόρτα. Ήταν ξαφνιασμένος. Το έβλεπες στο βλέμμα του. Πήγε να δικαιολογηθεί, αλλά δεν τον άφησα. Του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα και πήγα μέσα στο Υπνοδωμάτιο για να μην τον ακούω που χτυπούσε με μανία την πόρτα. Η μικρή είχε αρχίσει να κλαίει όποτε παίρνοντας την αγκαλιά στο κρεβάτι μας πηρε ο ύπνος.
Την άλλη μέρα το πρωί συνέχισε να έρχεται και να χτυπάει την πόρτα. Φυσικά και δεν έκανα τον κόπο να του ανοίξω. Το απόγευμα με πηρε τηλέφωνο η μητέρα μου και με ενημέρωσε πως κοιμάται σε αυτήν. Το μόνο που της είπα ήταν να τον κρατήσει μακριά μου μέχρι να έρθουν οι γονείς του.
Όταν έφτασε εκείνη η ημέρα τους καλωσόρισα με χαρα. Ο Αχιλλέας δεν είχε εμφανιστεί ακόμα.
"Είχε κατι δουλειές." Τους είπα για να τον καλυψω.
Ούτε μισή ώρα αργότερα μπήκε μέσα στο σπίτι. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος αλλά ταυτόχρονα τόσο όμορφος. Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο και ένα σκούρο τζιν. Είχε πολλές σακούλες στα χέρια.
"Συγνώμη για την καθυστέρηση. Είχα πάει να πάρω από ένα δώρο της πριγκίπισσες μου." Όσο ελεγε αυτά τα λόγια ήρθε προς το μέρος μου δίνοντας μου ένα πεταχτώ φιλί στα χειλη. Χωρίς άλλη επιλογή χαμογέλασα παίρνοντας τα πράγματα από τα χέρια του.
"Είσαι ο καλύτερος." Ζητώντας συγνώμη έφυγα για το υπνοδωμάτιο για να αφήσω τα δώρα και να πάρω την μικρή. Αλλά δεν πρόλαβα να την πάρω αγκαλιά άκουσα την πόρτα πίσω μου να κλείνει. Απότομα γύρισα προς την πόρτα βλέποντας τον να την κλειδώνει.
"Είσαι με τα καλά σου;" τον είχα ρωτήσει, αλλά δεν με είχε αφήσει να συνεχίσω να του τα ψάλω. Άμεσος όρμησε πάνω μου φιλώντας με αισθησιακά, αχόρταγα. Λες και είχε να με φιλήσει μήνες.
"Σαγαπαω, συγνώμη." Μου είπε μέσα από τα φιλία μας. Δεν τον άφησα όμως να συνεχίσει να μιλάει. Απλά τον άρπαξα και τον κόλλησα πιο πολύ πάνω μου φιλώντας τον. Μερικά λεπτά αργότερα είμασταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και μου εξηγούσε πως η μητέρα μου του είπε το τι συνέβη εκείνη την νύχτα. Μου εξήγησε πως είχαν μεθύσει και οι τρεις τους υπερβολικά πολύ και δεν θυμόντουσαν τίποτα. Εκείνη την νύχτα μου ζητούσε κάθε πέντε λεπτά συγνώμη. Το έβλεπα στο βλέμμα του πως το εννοούσε. Όποτε απλός δίνοντας του ένα γλυκό φιλί του είπα πως τον συγχωρώ, αλλά φυσικά πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που δεν μου σήκωνε το τηλέφωνο. Και κάπως έτσι έληξε και αυτή η παρεξήγηση.
Και να που είμαστε τώρα, τρία χρόνια περίπου αργότερα στο σπίτι του Αχιλλέα μαζί με την μικρή μας να την βλέπουμε να μεγαλώνει.
Εντομεταξυ η Μαρίνα χώρισε με τον Λευτέρη μισώ χρόνο αργότερα από όταν γέννησα. Στην αρχή πονούσε πολύ. Αλλά ήμουν δίπλα της όπως αυτή σε εμένα και προσπαθούσα όσο πιο πολύ να την κάνω να ξεχνιέται.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μου έκανε πρόταση γάμου. Το χαμόγελο από το πρόσωπο μου δεν ελεγε να φύγει.
Την ημέρα που κλείναμε έναν χρόνο μαζί, αφήσαμε την Ιωάννα στην μητέρα του Αχιλλέα γιατί είχαμε αποφασίσει να βγούμε έξω μετά από πολύ καιρό. Με είχε πάει σε ένα ωραίο εστιατόριο για φαγητό. Ήταν απλά τέλεια. Αλλά δεν τελείωσε εκεί η βραδιά.