The MISCHIEVOUS Virgin (The Virgin Series 1) °[KathNiel] ✓COMPLETE

Chapter 18

Ember Abigail's Point of View:

Ayokong umiyak. Ayoko. Eight months, two weeks and five days have passed since we broke up... Ang tagal na no'n di ba? Ba't sa tuwing napag-uusapan o naiisip ko siya, sumisikip parin ang dibdib ko. I heaved out a deep breath before going in the e-house.

"Wala akong pera. Libre mo muna ako."bungad ko nang lapitan ko si Lion sa counter.

"What the hell! Are you real? EA?"he exclaimed when he held up his head to see me.

"Don't overreact Lion. I'm here and I fcking need to play but I don't have money."

"Haha. You must be kidding. How in the world would Ember Abigail scarce for money?"

"Fck Lion. I'm serious. Lumayas ako."

"What?"anang lalaki mula sa likuran ko.

I knew that voice. That voice. That enchanting voice. Fck. No. No. Lalo akong nataranta. Hindi ko magalaw ang ulo ko. Shit.

"Hahaha. Don't give me that look, Fear! Alam naman nating lahat na baliw 'tong si EA. Siyempre biro lang 'yon."singit ni Lion na lihim na ipinagpasalamat ko.

"Abby?"tawag niya ulit.

Napapikit ako at sinuntok ko ang sarili ko sa imagination ko. Humarap ka. Pretend as if it's not him.

"Y--yep."sambit ko sabay ngiti ng malapad sa kanya.

"Ba't ka naglayas?"

"It's a joke. Ha-ha. It's a joke. Right, Lion? Diba? Diba? Ha-ha--Shit."

Napamura ako nang humarap ako sa counter at bumalik na pala sa paglalaro si Lion. Wtf.

"You can't lie to me."

Napalitan ng galit ang panic na naramdaman ko kanina. How dare him? How dare him act as if he cares for me!?

"What? Hah! Seriously, Fear. Wala kang pakialam."

"Right. Talagang wala. Why would I even bother? You mean nothing to me."he said and left.

"Right. Talagang wala. Why would I even bother? You mean nothing to me."

"Right. Talagang wala. Why would I even bother? You mean nothing to me."

"Right. Talagang wala. Why would I even bother? You mean nothing to me."

Alam ko naman eh! Alam kong hindi ako mahalaga sa kanya! Eh bakit kailangang sabihin pa niya! Ang sakit. Parang sinaksak ang puso ko ng napakaraming matutulis na bagay dahil sa sinabi niya.

"EA? What the fck! It's EA! Guys! EA's here! What the hell??? EA? Are you okay? Shit. Who made you cry?"

Wala sa sariling niyakap ko kaagad si Sean at humagulhol sa balikat niya.

"Ember?"narinig kong tawag niya.

Sa halip na sumagot ay kumawala ako sa pagkakayakap sa kanya at tumakbo palabas ng e-house. Hindi ako tumigil sa pagtakbo kahit hindi ko na alam kung saan ako pupunta. I just wanted to run... to run away from the world... from him... from the pain.

"Beeeeeeeeepppppppp!" A car in front of me honked like there's no tomorrow. Sa sobrang inis ko, lumapit ako sa driver's side at pinagsusuntok ang salamin ng kotse niya.

"What's the matter with you?"anang lalaking nagmamaneho nong kotse.

"What's with the unnecessary honking of your fcking car? Hindi ka ba makapaghintay na tumawid ako? Nagmamadali ka? Gumawa ka ng sarili mong daan!"nanggigigil na bulyaw ko sa kanya.