STORM (POWER) Βιβλίο 3

32

«Οκ. Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου κάθε τι καλό που έχεις δει και έχεις κάνει στην ζωή σου.» είπε η Ντέμυ.

Είχαν περάσει ήδη δυο εβδομάδες από τότε που άρχισαν να κάνουν κρυφά εξάσκηση για να γίνει ξανά Φωτεινή.

Δεν είχαν καταφέρει να κάνουν και πολλά. Την πρώτη μέρα η Ντέμυ είχε ανάψει μια μικρή φωτιά στην πίσω αυλή του σπιτιού της και ζητούσε από την Έμιλι να την σβήσει. Την πίεσε τόσο πολύ που η Έμιλι δημιούργησε μια μπόρα και έγιναν και οι δυο παπάκια.

Αυτή την φορά η Ντέμυ της είχε ζητήσει να κάνει τα χέρια της μια χούφτα και έβαλε ένα σπόρο και λίγο χώμα.

Η Έμιλι έκλεισε τα μάτια της και σκέφτηκε κάθε τι καλό που έχει δει. Τον τρόπο που κοιτιόντουσαν οι γονείς της, γεμάτοι αγάπη και στοργή. Την ημέρα των γενεθλίων της πέρυσι, που ο Μάικλ δεν την είχε διώξει από το σπίτι του αλλά την άφησε να μείνει εκεί και την φρόντισε. Την Ντέμυ που θέλησε να την βοηθήσει τόσο πρόθυμα.

Ένιωσε κάτι να σκιρτάει στην χούφτα της.

«Πέρασε όλα αυτά που σκέφτεσαι, τα συναισθήματα που σου προκαλούν στην χούφτα των χειρών σου. Κάνε το λουλούδι να ανθίσει.» είπε με σταθερή φωνή η Ντέμυ.

Ένιωσε την παλάμη της να γαργαλιέται καθώς το λουλούδι φύτρωνε μέσα από το χώμα.

«Οκ. Άνοιξε τα μάτια σου τώρα.» είπε η Ντέμυ με ένα τόνο υπερηφάνειας στην φωνή της.

Η Έμιλι άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το λουλούδι να βγαίνει δειλά μέσα από το χώμα.

«Οκ. Μην σταματήσεις. Συνέχισε μέχρι να ανθίσει.» την παρότρυνε.

Η Έμιλι πήρε μια βαθειά ανάσα και συνέχισε. Όταν όμως το λουλούδι άρχισε να ανθίζει έχασε την συγκέντρωση της και το λουλούδι άρχισε να μαραίνεται. Και τυλίχτηκε στις φλόγες μέχρι που μαύρισε και έγινε στάχτη που την πήρε ο αέρας.

Η Έμιλι κοίταξε απογοητευμένη το χώμα και την στάχτη στα χέρια της. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. «Δεν πρόκειται να τα καταφέρω, έτσι δεν είναι;»

Η Ντέμυ κοίταξε τα χέρια της που ήταν ακόμα ενωμένα σε μια χούφτα. Δεν θα άφηνε την Έμιλι να απογοητευτεί. «Θα τα πάμε καλύτερα την επόμενη φορά.»

Η Έμιλι σηκώθηκε από το γρασίδι και τίναξε τα χέρια της. «Και την επόμενη φορά το ίδιο θα γίνει.»

Πήγε να φύγει όταν η Ντέμυ την σταμάτησε κόβοντας της τον δρόμο με φωτιά. «Δεν θα φύγεις. Το ξέρεις ότι είναι δύσκολο. Δεν πρέπει να τα παρατήσεις.»

«Τι έχω κάνει Ντι; Όλες αυτές τις μέρες που προσπαθούμε... τι κάναμε;»

«Θυμάσαι την πρώτη μέρα;»

Η Έμιλι χαμογέλασε και άρχισε να γελάει νευρικά. Αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άρχισε να κλαίει. «Μας είχα κάνει παπάκια.»

Έπεσε στο γρασίδι και άρχισε να κλαίει ασυγκράτητα.

Η Ντέμυ κάθισε κι εκείνη κάτω. «Έμς.» της είπε τρυφερά. «Έι!!!» της είπε ξανά αυστηρά αυτή την φορά.

Η Έμιλι την κοίταξε με κλαμένα μάτια σαν μικρό παιδί που το είχαν μαλώσει.

«Ο Θεός σου έδωσε ένα δώρο. Μπορείς και χειρίζεσαι όλα τα Στοιχεία. Ξέρεις πόσοι Χαρισματικοί σε ζηλεύουν για αυτό; Θες να ξανά γίνεις Φωτεινή. Για αυτό στρώσου στην εξάσκηση και μην χάνεις την ελπίδα σου.»

Η Έμιλι κοίταξε την Ντέμυ έκπληκτη. Δεν περίμενε πως θα άκουγε τέτοια λόγια.

«Λοιπόν; Θα τα παρατήσεις;»

«Όχι.» είπε με λίγη ντροπή.

«Δεν σε άκουσα. Θα τα παρατήσεις;»

«Όχι.» είπε με περισσότερη αποφασιστικότητα.

«ΔΕΝ ΣΕ ΆΚΟΥΣΑ ΤΟΜΣΕΝ. ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ;»

«Δεν θα τα παρατήσω!!!» φώναξε η Έμιλι γελώντας.

«Να την η Έμιλι που ξέρω.»