STORM (POWER) Βιβλίο 3

46

Οι γονείς της Έμιλι μόλις που είχαν φύγει όταν έφτασαν τα αγόρια. Η Έμιλι έπαιρνε τηλέφωνο την Πένι για να δει αν είχαν τελειώσει στο συμμάζεμα στο γυμναστήριο.

«Έλα.» απάντησε η Πένι.

«Τελειώσατε;»

«Σε πέντε λεπτά θα είμαστε εκεί.» απάντησε η Πένι.

«Οκ.»

Ο Μάικλ άνοιξε την πόρτα και τα αγόρια εισέβαλαν μέσα.

Ο Σάιμον φαινόταν αγχωμένος. Είχε αφήσει το σακάκι του στο αυτοκίνητο. «Δεν ήρθαν ακόμα;»

«Σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ.»

Η Πένι πάρκαρε το αυτοκίνητο της έξω από το σπίτι της Έμιλι. Έμεινε κοκαλωμένη στην θέση της.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Ντέμυ.

«Δεν ξέρω.» απάντησε αποθαρρυμένη. «Θέλουμε πραγματικά να μάθουμε την αλήθεια;»

«Ναι.» απάντησε η Σέϊτζ.

«Ακόμα κι αν μπούμε σε κίνδυνο;»

«Έι!!!» της είπε η Ντέμυ. «Μην αμφισβητείς τον εαυτό σου. Είναι επικίνδυνα τα πράγματα... αλλά αμφιβάλω αν θα μπείτε ποτέ στον ίδιο κίνδυνο με εμάς.»

«Γιατί; Τι είστε;»

«Αυτό θα το μάθεις πολύ σύντομα... αν πραγματικά το θέλεις.» απάντησε η Ντέμυ και βγήκε από το αυτοκίνητο.

Ο Άλεξ την περίμενε στο κατώφλι. «Γιατί δεν βγήκαν ακόμα από το αυτοκίνητο;» την ρώτησε.

«Η Πένι έχει αμφιβολίες.»

Ο Άλεξ της έκανε νόημα. «Όχι πλέον!!!»

Τα τρία κορίτσια βγήκαν από το αυτοκίνητο.

«Έρχονται!!!» είπε ο Σάιμον κοιτάζοντας από το παράθυρο του σαλονιού.

Η Έμιλι πήγε στην πόρτα. Κοίταξε τις τρεις φίλες της αποφασιστικά. Ήταν κάτι που έπρεπε να κάνει. Μια απόφαση που θα αποδεικνυόταν είτε σοφή είτε χαζή.

Ο Μάικλ είχε ανέβει στο δωμάτιο της για να μιλήσει στο τηλέφωνο. «Καθίστε στην τραπεζαρία. Πάω να φωνάξω τον Μάικ.» είπε σε όλους.

Ανέβηκε τα σκαλιά με ένα κόμπο στο στήθος της. Ο Μάικλ φερόταν πολύ παράξενα τον τελευταίο καιρό. Μιλούσε κρυφά στο τηλέφωνο. Και όσες φορές κι αν τον ρωτούσε δεν της απαντούσε ποτέ. Η πόρτα του δωματίου της ήταν κλειστή. Η Έμιλι περπάτησε αθόρυβα όλο τον διάδρομο μέχρι την πόρτα του δωματίου της. Ήξερε πως αυτό δεν ήταν σωστό αλλά πλησίασε την πόρτα και έγειρε πάνω της για να κρυφακούσει. Δεν άκουγε και πολλά. Η πόρτα ήταν φτιαγμένη από χοντρό ξύλο με αποτέλεσμα να μην ακούς και πολλά αν στέκεσαι απ' έξω όταν είναι κλειστή. Κατάφερε να ξεχωρίσει μερικές λέξεις. «Μέρες περνούν... πλησιάζει... πρέπει... το βελτιώσεις. Δεν... πολύ χρόνο.»