TIMARHANE

5.BÖLÜM

Temastan hoşlanmazdım.Kimse ne vücuduma ne de ruhuma dokunabilirdi.Buna izin vermezdim.Veremezdim de..Çünkü bana öğretilen tek şey buydu.Bedenini ele geçiren biri yavaş yavaş ruhunuda ele geçirirdi.Ve ruhunun ele geçmesi demek benliğini kaybetmek demekti.Yıllarca sadece bu düşüncelerle yaşamıştım.Sadece kendimi korumuş ve benliğimin ellerimden kayıp gitmemesi için savaşmıştım.Fakat hayatım boyunca verdiğim bu savaş sadece 1 günde ellerimin arasından kayıp gitmişti.
Luhan ilk önce bedenimi ele geçirmişti.Sonrada ruhumu...Ve şimdi yavaş yavaş benliğime doğru ilerliyordu.
"Sehun..."dedi,göğsüme parmaklarıyla hayali kalpler çizerken."Bana yardım edecek misin?"gülümsedim.Ona yardım etmeye o kafede dudaklarını dudaklarımda hissettiğim an karar vermiştim.Ve bu kararımı onun bedenini her hücremde hissettiğim an daha da pekiştirmiştim.
"Sana yardım edeceğim Luhan.Ama önce anlatmalısın,en başından."Derin bir nefes aldım.Bacaklarım onun bacaklarına sarılıyken ve çıplak vücudumda vücudunun her zerresini hissederken odaklanamıyordum.Luhan beni bambaşka biri haline dönüştürüyordu.Ve sadece vücudum değil ruhumda onun için çıldırıyordu.
"Aşka inanır mısın,Sehun?"İçimden "Seninle tanıştıktan sonra evet."diye mırıldandım.Fakat dışımdan sadece basit bir "Evet."dedim.
"Daha önce hiç aşık oldun mu peki?"
"Evet.."dedim."Yaklaşık 24 saat önce deli gibi aşık oldum."Luhan kıkırdadı ve yavaşça bana döndü.Gözlerinin içindeki pırıltıları görebiliyordum.Ve bu kendimi hiç hissetmediğim kadar iyi hissetmemi sağlıyordu.
"Hoşlanmaktan bahsetmiyorum aptal.Aşktan bahsediyorum.Kalbinin deli gibi attığı onu her gördüğünde nefesinin kesildiği ve aptalca hareketler yapmaya başladığın o aptal duygudan."Aptalca hareketlerim yoktu.Fakat onu yanımda tutmam bile en büyük aptallıktı.Çenesini göğsüme yaslamış bana bakıyordu.Ve ben onun bu bakışıyla nefesimin kesildiğini hissediyordum.Luhan'a aşıktım.Luhan'a gerçekten aşıktım.
"Peki ya sen,Luhan?Sen aşık oldun mu?"Vereceği cevaptan korkuyordum.Ona benden önce birinin dokunmuş olması fikri bile beni deli ediyordu.Luhan sadece beni sevmeliydi.Sadece benimle olmalıydı.Ve kalbi sadece benim için atmalıydı.Çoğu konuda bencil bir insan olmayabilirdim fakat bu konuda dünyanın en bencil insanı olacaktım.Çünkü onu kimseyle paylaşmaya tahammülüm yoktu.
Gözlerini gözlerimden kaçırmıştı.O anda sorumun cevabını almıştım.Ve bu cevap hiç ama hiç hoşuma gitmemişti.
"Çok mu sevdin?"dedim.Olumlu bir şekilde başını salladı ve tekrar göğsüme yattı.Anlatırken yüzünün tüm hatlarını görmek istiyordum.Yüzündeki tüm duyguları çözüp ona geçeceğini fısıldamak istiyordum.Fakat sadece saçlarıyla oynamaktan başka bir şey yapamıyordum.
"Bu halde olmamın sorumlusu o."irkildim.Sesinde saf nefret vardı.Aynı zamanda çok masum bir özlem.Bundan hoşlanmamıştım.Sesindeki tondan bile onu ne kadar sevdiğini anlayabiliyordum.Ve bu sadece canımı yakıyordu.
"Onu çok sevmişsin."diye mırıldandım.Daha fazlasını diyemiyordum.Ona benden önce nasıl birini seversin diye kızmak ve bağırmak istiyordum.Falat bu yaptığımın aptalca olacağını biliyordum.
"Tahmin edebileceğinden bile fazla Sehun.Ondan ayrıldığımda nefes alamadığımı hissediyordum.Sanki biri lanet olası göğsümü sıkıyor ve nefes almamı engelliyordu.Her dakikam,her saniyemde o vardı.O yanımdayken onu düşünüyordum.O yanımda yokken onu düşünüyordum.Ve onu her an özlüyordum.Onu o kadar çok düşünüyordum ki artık bu işimi normal hayatımı bile etkilemeye başlamıştı.O gittiğinde bittim Sehun.Beni öldürdü ve gitti."
"Luhan.."
"O yüzden şimdi bende onu öldürmek istiyorum Sehun.Onu gerçekten öldürmek istiyorum."Başını yavaşça kaldırdı ve yeniden bana baktı.Söyledikleri yüzünden nefesimin kesildiğini hissediyordum.Daha önce kimse beni bu şekilde sevmemişti.Daha önce kimse benim için böyle sözler söylememişti.Ve Luhan onu gerçekten sevmişti.
"Adı neydi?"dedim.Luhan gülümsedi ve dudaklarıma masum bir öpücük bırakırken asla unutmayacağım o adı fısıldadı.
"Zhang Yixing."
...
Dış görünüşe göre yargılamak...
Bu dünyada çoğu insanın düştüğü en büyük hatalardan biride dış görünüşe göre yargılamaktı.Ve ben karşımda oturan adamda çoğu insanın düştüğü bu hataya düşmemiştim.Çünkü Luhan sayesinde biliyordum ki karşımda oturan adam kötüydü.Masum gülümsemesinin altında bir şeytan yatıyordu ve o şeytan bize zarar vermek için uğraşıyordu.
"Beni öldüremezsin."dedim.Yapamayacağını o da bende çok net biliyorduk.Karşımdaki adam çok güçlü olabilirdi.Fakat onunda zaafları vardı.Ve onun en büyük zaafı bendim.Onu yıkan,parçalara ayıran ve birleştirebilecek olan tek kişiydim.
"Fiziksel anlamda bir öldürmeden bahsetmiyorum Sehun."Alayla gülümsedi.Ne demek istediğini anlayabiliyordum.Beni yaralamanın tek yolunun Luhan olduğunu biliyordu.Ve bu yüzden onu arıyordu.

Onu yıktığım gibi o da beni yıkmak istiyordu.Yaralanmamı istiyordu.Ve onun gibi acı çekmemi istiyordu.Fakat bunların hiçbiri olmayacaktı.
"Sen beni yaralayamazsın Yixing.İnsanı ancak sevdiği yaralayabilir.Ve ben seni sevmiyorum."Yumruğunu sıkmış nefretle bana bakıyordu.Onu çok kısa bir süredir tanımama rağmen her halini ezbere biliyordum.Ve şuanda bana bakışlarının altında nefretten çok başka bir duygu daha vardı.
Özlem...
"Sana inanmak hayatımda yaptığım en büyük hataydı."
"Luhan'ında sana inanması hayatında yaptığı en büyük hataydı."gülümsedi ve yavaşça ayağa kalktı.Bakışları beni korkutmaktan çok ürpertiyordu.Çünkü ilk defa onun bu bakışlarının hedefi oluyordum.Soğuk,alaycı ve kin dolu...
"Luhan'ı bulacağım Sehun.Ve bu yaptığınızı ikinizede çok ağır ödeteceğim."Kapının ardından ufak bir tıklama sesi geldiğinde Yixing kapıya yöneldi ve çıkmadan önce şu sözleri söyledi.
"Çok ironik değil mi?Luhan bana aşık.Sen Luhana..."gülümsedim.Ne demeye çalıştığını anlayabiliyordum.Fakat onun sözlerini tamamlayacak cesareti olmadığını biliyordum.Yine de bunun aslında bir meydan okuma olmadığını seziyordum.Çünkü bu hayatta Luhan'a olan aşkımdan bile emin olduğum tek bir şey vardı.
Yixing bana aşıktı.Ve bu yüzden de beni öldüremezdi.