Cross My Heart And Hope You'll Die! (Completed)

28

*Bang!

"Aaaaah!"

Agad napaluhod ang lalaki sa may likod ni Mr. Easton habang nabitawan nito ang baril na kanina lang ay nakatutok sa likod ng matanda. Hawak-hawak nito ang paang natamaan bago tuluyang nawalan ng malay..

Tsaka napansin ni Chaos na, wala na sa tabi niya si Sophia.. gusto niya itong hanapin, gusto niyang tumakbo kasama ito, gaya ng ginagawa nila noon.. pero mistulang hindi siya makagalaw.

Nilapitan siya ng matanda. Nakatutok parin ang baril ni Chaos, he's still shaking while his grip tightened around it, it's like if he lets go of the gun.. he'll totally lost his bearings and might find himself hitting the bottom.. cause that's what he's feeling of right now. Nahuhulog siya at naduduwag siya.. kase sa pagkakataong ito, natalo na naman siya.

Chaos knew he wasn't lying.. that he's telling truth. He's been telling truth ever since that accident.. but he keeps on dodging him. Chaos has been avoiding him.. even now.

"Ang gusto ko lang namang mangyari ay mabuhay ka.. lumaki ka ng matatag at maprotektahan mo ang taong mahalaga sayo kase.. pwedeng maging malupit ang buhay, anak. Hindi ako karapat-dapat na ama para sayo.. dahil hindi ako naging mabuti sayo. Kaya okay lang na magalit ka sakin, naging malupit ako sayo. I need you to despise me, para hindi ka tumulad sakin.."

Ibanaba nito ang kamay ni Chaos sa pagkakatutok, then he strokes the boy's messy hair gently. "because if you turned out to be like me.. then I would really fail as a father." He said defeated and done.

"Salamat anak.. salamat, Ginawa mo ang bagay na hindi ko nagawa para sa pamilya natin."

He patted chaos, giving him the smile he is best known at, then he walks away.

And he was left... alone.

Sa mga sinabing ito ng matanda mas lumaki ang galit niya.. galit na hindi niya alam kung maaalis o huhupa pa ba.. mistulang, mananatili na lamang ito habang buhay..

Ikinasa niya uli ang baril at ipinutok ito sa kahit saang direksyon niya maitutok. Puno ng galit ang kalooban niya.. galit sa sarili niya. Hindi niya alam kung ano na ang gagawin niya o may magagawa pa ba siya..

"AAAAAAH!"

*Click - click*

*Bang!*

*Bang!

"Potangina!!! Potanginang buhay to! ANO BANG MALAKING KASALANAN ANG NAGAWA KO? Dahil ba nagnanakaw ako sa ekinita?! Dahil ba nangungutong ako sa jeepney?! Nambubogbog ako ng mga gago?! Punyeta, yan ba?! YAN BA ANG KAPALIT SA BUHAY NA NAWALA SAKIN?!"

Pinagbabaril niya sa ere ang natitirang mga bala.

"HINDI YAN SAPAT! Hindi yan sapat para sirain niyo ng ganito ang buhay ko!"

*Bang!

He doesn't even know if who's he's talking with, hindi na naman siya naniniwala sa diyos.. pero ngayon, parang lumitaw ito sa isip niya at ngayon.. sinisisi niya ito.

"Sino ka ba sa akala mo, SI SHAKESPEARE?! Bakit inaala-Romeo and Juliet mo kami?! Tangna yan, Ba't kailangan mong pag-awayin ang pamilya namin?! Bakit ako pa yung isinumpang sanggol na yun?! Bakit naging ama pa ni Sophia ang lalaking.." mas hinigpitan niya ang pagkakahawak sa baril. Nanginginig na siya sa sobrang galit.

"Ang lalaking pumatay sa kapatid ko?! Bakit naging buhay ko pa 'to?! Bakit.. bakit ang hilig mong magbigay trahedya!"

Sinisisi niya ang diyos na kinalimutan.. na nakalimutan niya.

Kase ngayon alam na niya, na siya pala talaga ang dahilan sa pagkamatay ng taong tinuturing niyang kapatid.. at ang dahilan kung bakit nagkakaganyan si Sophia.

"Malaki ang kasalanan ko sa kapatid ko!! Sinalo niya lahat ng kamalasan ko.. Pinatay ko siya! Pero mas malaki ang kasalanan ko kay Sophia.. dahil sakin, kaya siya naging balisa. Dahil sakin... Kaya niya ako nakalimutan."

Itinutok niya ang baril sa ulo niya..

"I crossed her.. nasira ko ang pangako ko, naisira ko ang buhay niya, and I deserved to die."

He closed his eyes, as he squeezed the trigger..

At the moment, he thought, he heard a blast.. but he didn't. It was silent. The silence was so loud that it's almost defeaning..

Then he realized, the vessel runs out with bullets.

Ibinaba niya ang baril at agad siyang napasabunot sa buhok niya,

"Bakit ba 'to nangyayari sakin?!"

Agad siyang tumakbo papalapit sa may railings at pinagsusuntok ang konkretong bahagi nito.

"Bakit siya pa?! Bakit siya pa ang ama ko?! Potanginang buhay! Parusa ba to?! May kukunin pa ba kayo?! Idadagdag?! Sabihin niyo!!"

Pinagsusuntok niya ito hanggang sa mapagod siya.. hanggang mas sumakit na ang kamay niya at magdurugo ito kaysa sa sakit na nararamdaman niya sa loob, this is where he is best at. Ang saktan ang sarili to trigger the pain within from absorbing him. Hindi siya tumigil hanggang sa nailabas niya ang halos lahat ng galit niya sa sarili.. sa lahat!

"Kaya pala dapat akong lumayo.. Kaya pala dapat akong magtago.. Kaya pala dapat kung akuin ang kasalanang 'yon.. para hindi nila ako pagdudahan. Sino ba naman ang magsasayang ng atensyon at oras sa isang kriminal? Wala. Dahil sa mata ng mga tao, they are dead already. They are kept only to be killed. Sa ilang taong pagkakakulong? Kamatayan rin ang bagsak nyan.. Pinapatagal lang. At muntikan ko ng maranasan yan kaya lang, I was minor that time.. That's why I'm living a life full of sh*ts. Kinakatakutan. Inaayawan. Iniiwasan. Linalayuan... yun pala." Napaupo siya, He felt a liquid trickling from his eyes. "Dahil bahagi 'to ng plano niya.. at nagtagumpay siya."

"Kase my existence itself is a big misunderstanding..."

Ang bagay na pinanghahawakan nito, ang bagay na nakahanda itong itaya ang lahat maprotektahan lang... ay ang nag-iisa nitong anak at,

"I'm his son."