İFFET

Ahmet! Ağla!

Benim iksir işe yaramış,gözleri iyice açılmıştı.Elini tutup neler oldugunu anlatmasını istemiştim.
Derin bir nefes alıp anlatmaya başlamıştı.
"Bizimkiler boşanıyor." İnanın şok olmuştum.Nedenini soramıyordum.Onu teselli edemiyordum.Cevremdeki kimsenin dogru dürüst ailesi olmadıgından,bunun tesellisi nasıl yapılır bilmiyordum.
Eli avucumdayken diger elimle de üstte kalan elini çevrelemiştim.Gözleri dolmuştu.Ama dik durusunu kaybetmemek için zorluyordu kendini.
"Ahmet! Ağla.Erkekler aglamaz diyen cahillere uyma sen ağla.Aglamak senin ancak insan oldugunu gösterir." Gözlerini benden kacırmaması için elimden geleni yapıyordum.Sarıldı boynuma kocaman cüssesiyle,hıçkıra hıçkıra ağladı.Onu ilk kez böyle görüyordum.Yarim...Dayanamamıştım bu koca yürekli adamın aglamasına,bende aglamaya baslamıstım sessizce.Omzumdaki yaşlar,ne kadar uzun zamandır içinde tuttugunu gösteriyordu.Elbisemin yakasının komple yaş olduguna yemin edebilirdim.
"Bitanem.Canımıniçi.Bu kararı ne zaman aldılar? Sen ne zamandır biliyorsun?" Ahmet gözlerini trikosunun koluna silip,ayaga kalkmıştı.Mutfak dolabını acıp eline taze öğütülmüş kahve kavanozunu aldı.Makineye kahveyi koyup iki kupaya döktü.Yanıma gelip oturdugunda tüm sinirleri gevşemiş,saha sakinleşmişti.
"Gece uzun olacak gibi." diyip bardagı elime uzatmıstı.Sahi saat kaçtı acaba.Kızlar hiç aramamıştı.Onlara Ahmet'le birlikte oldugumu,beni merak etmemeleri gerektigini yazıp telefonu orta sehpanın üzerine bıraktım.

Anne ve babası uzun zamandır devam eden tartısmalardan usanmış ve ayrılma kararı almıstı.Babası 1 aydır otelde kalıyormus.Ahmet arayı bulmak için herseyi denemiş fakat annesi davayı açmıştı.İki gün sonra duruşma vardı.Ah benim güzel yarim.Bide ben üstüne geldim bugün.tuzu biberi olmuştum.

Vakit ilerledikçe uykum gelmeye başlamıştı.Ahmet basını bana çevrilmiş bir şekilde koltuga yaslamıştı.Beynim gitmem konusunda sinyal vermeye başlamıştı.Ahmet'e saatin geç oldugunu,beni eve bırakmasını söyledim.
"Benim odamda kalabilirsin.Ben burada yatarım.Kapının üstünde anahtar var.İçin rahat olsun." dedi.İçim zaten rahattı.2 yıldır beraberiz ve beni bir kez bile evine davet etmemişti.Bugünkü tamamen farklı bir durumdu.Zengin insanları paranın ahlaksızlastırdıgı gibi Önyargıyı da kırıyordu Ahmet.
"Kızlara ayıp olur canım.Zaten benim karakterime uygun değil.Sen beni eve bırak olur mu?" gülümseyerek basını sallayıp teklifimi kabul etti.Evet o gercekten yasıyordu.Böyle bir erkek vardı.Sevgilimdi,canımdı,herseyimdi...