İFFET

Onun Hayalleri.

Okulun girişinde öylece oturmuş ağlıyordum.Hiç cesaretim yoktu o kapıdan girmeye.Kanı hala yerde miydi? Can çekiştiği yerin önünden nasıl geçecektim ki? Ondan geriye kalan sadece 'kanlı' şaldı.Kanını durdurmak için çantamdan çıkartıp,karnına tampon yapmıştım.Avucumun içindeki artık kırmızı olan şala baktıkça içim yanıyordu.Ne ağırmış ne ağır...

Kardeşimi hayattan kopartan pislik yakalanmıştı.Niyeti onu değil,Mukaddes'in arkasındaki eski sevgilisini öldürmekmiş.Her türlü can almakmış niyeti.Fakat o lanet kurşun yanlış hedefe isabet etmişti.Onun için beddua bile edemiyordum.Biliyorum ki Allah el-Adl olandır.Adaleti sonsuz olan ve kendisinden daha fazla adalet sahibi olmayandır.O hem bu dünyada hemde ahirette adaleti saglandır.O'na inanıyor ve güveniyorum.

"Rana." Ahmet'in ne zamandır yanımda oturdugunu bilmiyordum.Ama bildigim birsey vardı ki o da şu sıralar Onun bana ilaç gibi geldigiydi.Her zaman arayıp mesaj atıyor halimi hatrımı soruyordu.Beni çok seviyordu ve eminim daha fazla yanımda olamadıgı için de kendi kendini yiyordu.Ama bu en dogru olan Ahmet'im.Eger kendini biraz O'na (Allah'a) bırakırsan bak nasıl mutlu olacagız seninle.

"Ahmet ne zaman geldin.Özür dilerim seni farketmedim."

"5 dakika filan oldu.Dalgındın sesimi çıkartmak istemedim.Okula gelecegini bilmiyordum.Buarada neden burada oturuyorsun?"

"Cesaretimi toplayıp geldim.Ama cesaretim kapının eşiğine kadar işledi.İçeriye giremedim.Hiç çalışmadığım sınavlarımı verip buradan kurtulmak istiyordum." Bugün finaller başlıyordu ve zerre kadar çalışmamıştım.Nasıl bir cesaretle buraya gelmiştim ki zaten.En iyisi geri dönmek diye düşünerek kalktım ayaga.

"Anlıyorum seni.Lisedeyken bende yakın arkadasımı kaybettim.Adı Oğuzhan.O dönemler hayata küsmüştüm adeta.Hayata karşı tüm cesaretimi kaybetmiştim.Ama sonra aklıma Oğuzhan'ın geride bıraktıgı,yaşayamadıgı hayalleri geldi.Bu bölümü neden tercih ettim sence Râna?"

"Sevdiğin için değil mi?"

"Hayır.Ben sayısalcıyım Râna.Hep Kardiyolog olmak istemişimdir.Bu bölümü o istiyordu.Harika şiirler yazardı ve edebiyata tutkundu.Ben ise hiç sevmezdim.Sırf o istiyordu ve tüm hayalleri onunla birlikte o mezara gömüldüğü için okudum.O seviyordu,o istiyordu.Onu bu şekilde mutlu edebilirim diye.Onun için ne yapabilirdim inan bilmiyordum.Kendi hayallerimi değil onun hayallerini gerçekleştirmek istemiştim.Görmese de,bilmese de...Sende Mukaddes için birşeyler yap.Kabuğuna çekilerek hiç birseyi hayatından yok edemezsin.Sadece bunları tekrar hatırlamak üzere biraz daha ileriye iteklersin.İnan bana bu daha zor.Gücünü kaybetme Râna."

Bu sabah ki ağrı kesici mi de almıştım.Ahmet yine tüm güzelliğiyle karşımdaydı ve yine tüm mantığını sergiliyordu.Böyle kötü bir anısı oldugunu bilmiyordum.Daha önce hiç bahsi geçmemiş bir acıydı.Anlatırken dahi gözlerini yaşartan,unutulmamış,unutulmayacak bir acı.Ne güçlüsün sen Ahmet.Ne cesursun.Bak bana sence bende o güç var mı? Gözlerimin beyazını görüyor musun? Artık kırmızı olan beyazlardan ne kadar kaldı? Acı acı yutkunurken Ahmet'e hak vermeye başlamıştım.Kabuğuma çekilmeyip,Mukaddes'in yarım kalan hayallerini gerçekleştirecektim.Neydi ki onun en çok hayalini kurdugu şeyler.Kafamı toparlayamıyordum.

"Râna.Bak bi bana." Zeytin tanesi gibi görünen gözlerine bakmayalı çok uzun zaman olmuştu.Baktım şöyle bi ne çok özlemişim meğer.Kokusunu hissedebiliyordum.Tekrar ciğerlerime depolamaya başlamıştım.Gözlerim gözlerinde öylece duruyordum.

"Efendim."

"Sen çok güçlüsün Râna.Sen gerçekten çok güçlüsün.Sırf hayatını daha düzgün yaşamak adına beni hayatından çıkartıp,uzaklaşabilecek kadar güçlüsün.Beni hala seviyorsun.Ben bunu kalbimde hissediyorum.Söylemek istedigim sey,sen bir işi başarmak için sevdiğin herşeyden ödün verebilecek kadar güçlüsün.Şimdi iki kişilik güçlü olman lazım.Mukaddes için...Haydi Râna.Sınıfa gidelim."