Oude bekenden- Shawn Mendes {Voltooid}

1

Ik kijk uit het raampje. Al uren moet ik kijk naar zee. Ik zit al een tijdje in het vliegtuig naar Canada. Dit jaar mocht ik kiezen waar we naar toe gingen.
Ik wilde weer terug naar huis, Canada.

Ik was zo boos op hun toen we naar Nederland moesten verhuizen, omdat mijn vader daar vandaan komt.
Weg van mijn thuis, weg van Canada en weg van.... Shawn.
Shawn was altijd mijn beste vriend. We waren er allebei kapot van dat ik weg moest. Dat dacht ik tenminste. De laatste week begon hij mij te negeren en hij kwam mij geeneens uitzwaaien op het vliegveld. Ik was zo boos op hem, was. Nu snap ik hem, ik zal het ook niet aankunnen.
Ik heb hem altijd gevolgd. Hij is zo groot geworden. Met zijn passie voor muziek, heeft hij de wereld veroverd met zijn liedjes. Ik wil niet toegeven maar ik ben een fan.

'Lotte.' Mijn zusje Bo prikt in mijn zij.
'Wat?' Mompel ik geïrriteerd, mam heeft haar express naast mij gezet, omdat ik oud genoeg ben om op haar te passen. Kom op, ik ben zeventien. Ik kan nog geeneens op mij zelf goed passen.
'Geef mijn koptelefoon.' Ze steek haar hand uit. Ik grom en geef haar rode beats koptelefoon.
Zelf heb ik mijn rosegoude koptelefoon op, ik zeg je maar, we zijn niet arm.
Ze verbindt haar koptelefoon met haar telefoon en zet haar rapmuziek op. Haar hoofd beweegt mee met de beat.

Ik lijk eigenlijk helemaal niet op mijn zusje.
Zij heeft lange blonde haren die goud lijken in de zon, zelf heb ik bruin haar en het hangt tot mijn schouders.
Haar smaak is ook heel anders, zij luistert naar Nederlandse rap terwijl ik liever naar rustige Engels talige muziek luister. Zij draagt jurkjes, een ding dat ik haat is jurkjes. Soms denk ik dat ik in het ziekenhuis ben verwisseld, moet je na gaan, ik ben eigenlijk niet in het ziekenhuis geboren!

'Hé! Hallo.' Iemand port me. Ik open geïrriteerd mijn ogen. 'Eindelijk, Doornroosje is wakker. Je bent door de landing heen geslapen.' Nog half slaapdronken pak ik mijn rugtas en strompel het vliegtuig uit, de mensenmassa achterna.

Canada, Toronto! Here I am! Ik loop snel naar mijn moeder die mij boos aankijkt. Mijn vader kijkt op zijn telefoon, natuurlijk.
'Slapen doe je maar in je bed, Charlotte Sea!' Mijn moeder tut haar lippen.
Ik weet het zeker, ik ben verwisseld in het ziekenhuis.

'Koffer!' Roep ik in het Nederlands als ik mijn blauwe koffer zie verschijnen. Verschillende mensen kijken mij raar aan. Ik negeer het.
Ik zeul hem naar mijn familie. We lopen samen naar de huurauto.
Ik ga in de auto zitten, rechts achterin, mijn zusje zit altijd links. We doen dat altij zo.
Ik knipper met mijn ogen als we de parkeer garage uitrijden. Wow, Canada is er niet lelijker op geworden.
We rijden naar Toronto city. De binnenstad, waar ons hotel staat. Ons huis staat er nog, omdat hij zo duur is, is het nog niet verkocht.

'U heeft kamers 203, 204, 205. Veel plezier in Hotel Chelsea!' De vrouw glimlacht lief naar mijn vader.
We lopen naar de lift, de koffers komen ze zo brengen.
'Ik neem kamer 204!' Roept mijn zusje.
'Oké, ik neem 203!' Ik en mijn zusje slapen nooit bij elkaar, omdat ik vervelend ben als ik slaap, maar eigenlijk is het andersom. Ze is heel vervelend. Maar goed, mijn hoor je niet klagen. Ik heb een bed voor mij alleen.
In de lift is het stil, niemand heeft wat te zeggen.
Als ik bij kamer 203 aankom staat mijn koffer er al. Mooi.

Als ik alles heb opgeruimd laat ik mijzelf op bed vallen. Ik pak mijn telefoon en log in op de hotel WiFi.
Meteen krijg ik een melding.
Shawn Mendes posted on instagram.
Ik klik op de melding.
Een foto van een kop met koffie. Ik glimlach, hij neemt nog altijd hetzelfde. Hij is helemaal niet verandert.

Ik hoor geklop op de deur.
'Charlotte! Wij zijn de binnenstad in, ga jij maar iets doen wat je zelf leuk vindt!' Roept mijn moeder. Ze kent me toch zo goed, ik heb een hekel om doelloos rond te lopen.
Ik besluit om te gaan hardlopen. Zo kijk ik toch een beetje sportief.
Ik pak mijn Nike legging and sport beha. Het is zomer, dus het kan.
Ik verbind mijn koptelefoon aan mijn mobiel. Muziek aan en gaan, denk ik.
Ik besluit om de trap te nemen. Een dag sportief zijn kan.

Ik ren de trappen af, ik ben nu al bek af.
Langzaam begin ik naar het parkje te rennen. Ik kijk om mij heen. Het is gewoon niet verandert.
Ik ren natuurlijk tegen iemand op. Ik kan ook nooit normaal doen. Met een klap beland ik op de grond.
'Sorry!' Zegt de jongen. Hij helpt mij op staan.
'Geeft niks.' Kreun ik.
'Wacht even, Lotte?' Ik kijk omhoog, dit kan niet waar zijn.
'Shawn?'

HERSCHREVEN