Oude bekenden- Shawn Mendes {Voltooid}

18

Weer een maand later...
We zijn al weer een maand bezig met de Amerika tour. Het is heel leuk en gezellig, meestal dan.
We zijn nu in New York onze laatste bestemming. Ik laat mijn spullen in mijn koffer liggen, dan hoef ik niet steeds in te pakken.
'Hey babe.' Ik voel dat iemand een kus in mijn nek plant. Ik ril.
Trey Schafer mijn 'vriendje'. Ik ben bang voor hem, hij weet wat mijn zwakke plekken zijn. Hij lijkt net op Vince.
'Hey.' Zeg ik zacht. Ik ben echt bang voor hem. Hij heeft dingen gedaan bij mij die ik echt niet kan vergeten.
Ik heb blauwe plekken overal op mijn lichaam. Ik draag alleen maar lange mouwen shirts en truien.
Soms denk ik dat hij contact met Vince heeft want hij doet precies hetzelfde als hem.
Mij misbruiken en gebruik van mij maken.
Maar als mensen hier achter komen, ben ik dood. Dat zegt Trey tenminste.
'Kom we gaan avondeten iedereen wacht op je. Maar,' hij pakt me straks vast bij mijn arm. 'Als je iets zegt.' Hij maakt een dood beweging met zijn hand. Ik knik snel.
Hij duwt me tegen de muur aan. 'Weet je het zeker?'
Ik kreun van de pijn en knikt. Hij trekt me mee de deur uit.

'Hey Lotte en Trey! Kom zitten!' Cameron wenkt ons. Ik ga tegen over hem zitten.
We krijgen eten voor ons neer gelegd en we beginnen te eten. Ik eet niet met smaak. Ik zit alleen maar te denken aan hoe Trey me gisteren gebruikte. Ik smeekte hem om te stoppen, maar dat deed hij niet. Ik ril, waarom moet ik er nu aan denken.
'Hoe vindt jij de tour, Lotte.' Cam legt zijn bestek neer.
'Heel leuk maar wat ik minder leuk vind is-' Ik hap naar adem. Trey knijpt me heel hard in mijn been. Cameron kijkt mij raar aan. 'Dat ik mijn familie zo mis.' Ik kijk Trey aan die boos wegkijkt. Oh god, hij is boos. Ik ben dood.
'Aha.' Cameron kijkt mij even bezorgd aan maar gaat veder met zijn eten. Als hij eens wist dat er straks met mij gaat gebeuren...

'Je hebt me boos gemaakt, Lotte.' Zegt Trey als hij de deur op slot doet.
'Nee. Sorry, ik bedoelde het niet zo.' Ik maak me klein op de grond.
'Kop dicht! Je weet wat er nu gaat gebeuren. Je komt er nu niet onder uit.'
Hij begint me met schoppen op mijn benen en buik, want dat zijn mijn zwakste plekken, met mijn armen bescherm ik me hoofd.
'Stop! Alsjeblieft!' Ik begin te huilen. Ik wil hier niet zijn.
'Je hebt hier niks te zeggen, Lotte. Je denkt dat je alles bent.' Hij begint nog harder te schoppen. Zo hard, dat ik me benen niet meer voel. 'Maar de waarheid is, niemand houdt van jou. Niemand geeft om je. De wereld is beter af zonder jou. Je kan niks. Ik ben er klaar mee. Vermoord je zelf. Iedereen is dan blij.' Hij laat me liggen en loopt weg, waarschijnlijk naar de anderen.
De woorden komen niet meer hard bij me in. Elke dag zegt hij dit.
Ik probeer te gaan staan, maar dat lukt niet. 'Godverdomme.' Ik voel mijn benen niet meer. Ik hijs mezelf omhoog en laat mezelf op het bed vallen.
Dan begin ik te huilen. Ik wil dit niet meer. Ik wil naar huis.
Ik ga op mijn benen staan. Wat lukt ookal voel ik ze niet.
Ik trek mijn broek uit.
Ik hap naar adem. Ik zie gewoon geen enkel stukje huidskleur meer. Auw.

Nadat ik gedoucht hebt, ga ik naar de lobby. Even tijd voor mezelf, kan ik even op mijn telefoon dingen doen.
Als ik een tijdje aan het snappen ben met Rose, voel ik dat iemand op mijn schoot ploft.
Cameron.
Ik kreun zachtjes, precies op mijn blauwe plekken. Tranen springen in mijn ogen. Waarom moest hij weer springen.
'Hè, gaat het?' Cameron gaat meteen van mijn schoot af als hij mijn gezicht ziet.
'Ja ja.' Wuif ik weg. Ik zie Trey van een afstandje kijken.
'Oké dan.' Cameron gaat weer weg, Trey loopt mee nadat hij mij even diep en dreigend in mijn ogen heeft aangekeken.
Waarom gelooft Cameron mij? Ik kan heel slecht liegen! Of kan ik nu toch beter liegen, nu ik met Trey heb?

HERSCHREVEN