Being the Hero

:7:

Pov Drake
Verward opende ik mijn ogen en knipperde even. Ik had totaal geen tijdsbesef of enig idee van waar ik was op dit moment. Man, wat had ik vreemd gedroomd... Had ik niet genoeg drakenkruid genomen dan? Ik klauterde recht van de vloer en mijn mond viel zo goed als open. Wauw... Naast me stond een enorme fontein, versierd met bladgoud en ingelegd met diamanten en kristallen. De vloer was bedekt met gouden munten en er stonden enorme pilaren langs de wanden, vol gekerfd met versieringen en taferelen. Fragmenten die samen een verhaal vertelden. Ik steunde op de fontein en keek de ruimte rond. Aan de andere kant van de fontein zag ik Ben recht komen.
"B-Ben?" vroeg ik verward en strompelde zijn richting uit.
"Drake" kuchte hij en ging op de fontein zitten.
"Hey"
"Euhm... Hey?" zei ik op vragende toon.
"Waar zijn we?"
"Geen idee" zuchtte hij en keek de ruimte rond.
"Waar is Alexa?"
"Alexa?" vroeg ik verward en wreef door mijn ogen.
"Zou die hier ook moeten zijn dan?"
"Weet ik niet maar het leek me logisch" zuchtte hij.
"Aangezien we samen vastzaten"
Ik keek hem even verward aan en ging eens met een hand door mijn haar voordat het me opeens te binnen schoot. De droom... Die droom was echt geweest! Maar wacht... Dat betekende dat...
"Z-zijn we nu dood?" vroeg ik voorzichtig. Ben haalde zijn schouders op en wiebelde wat met zijn benen.
"Boeit dat wat dan?" vroeg hij.
"We wilden allemaal dood of niet dan?"
Ik staarde hem wat verbaasd aan. Pas nu viel het me op dat hij helemaal geen emotie toonde, als een zombie of zo. Ik merkte de krassen op zijn armen en mijn ogen schoten open. Hij zag dat ik naar zijn polsen keek en trok zijn mouwen wat verder naar beneden.
"Je hebt jezelf gesneden, of niet dan?"
"Dat zijn jou zaken niet, meneer overdosis" snauwde hij en draaide zich met zijn rug naar me toe. Gevoelig, oké, ik snap de hint... Hij hoefde mijn hoofd er nu ook weer niet af te schieten, drama queen... Ik hoorde het gekletter van munten op de grond en draaide me mijn hoofd in de richting van het geluid. Alexa stond wankel op haar benen en leunde ondertussen tegen een grote pilaar aan.
"J-jongens?" vroeg ze verward en Ben en ik stonden meteen op om haar te gaan helpen.
"Alexa, gaat het wel?" vroeg ik bezorgd.
"Zie je dat niet dan" zei Ben alsof het super duidelijk was.
"Waar zijn we?" vroeg ze terwijl we samen tegen de fontein gingen aanzitten. Ik strekte mijn benen en zuchtte terwijl Ben gewoon zijn schouders ophaalde, zoals hij dat nu wel vaker deed. Ik zag dat Alexa een soort klokje van onder haar shirt onderuit haalde en het open klikte. De wijzertjes waren zilver en er zat veel detailwerk in. Ze tikten geluidloos door, zonder enige teken dat ze ooit zouden stoppen.
"Waar heb je dat vandaan?" vroeg ik en wenkte naar het klokje.
"Mam gaf het aan me de dag dat we gespijbeld hadden" zuchtte ze en veegde een traan weg.
"Ze zei dat het belangrijk en speciaal was. Dat ik er zorg voor moest dragen... Dat waren haar laatste woorden, draag zorg voor het klokje e-en..."
Ze viel stil en slikte.
"En wat?" vroeg Ben stil.
"Zij mag het niet krijgen..." zei ze hees. Zij? Wie was zij nu weer? Ik keek even schuin naar Ben en zag dat hij met dezelfde verdwaasde blik naar mij keek.
"Zij?" vroeg ik dan toch maar.
"De vrouw die onze ouders vermoord heeft" fluisterde ze naar de grond starend. Daarna barstte ze is tranen uit. Niemand troostte haar of deed ook maar iets om ze zich beter te doen voelen. We waren beide nogal in schok van wat ze net gezegd had... Ze had met Sofie gesproken vlak voor ze stierf? Toen ze daar gewond op de stenen lag? Ze had gezien wie dit gedaan had? Ze wist wie die vrouw was? Vele vragen gingen door mijn hoofd heen en ik zag dat Ben hetzelfde doormaakte. Die vrouw had onze vaders vermoord. Ze had me een ouder afgenomen en voor Ben, zijn enige ouder. Ben was nu wees... Het was al die tijd nog niet echt goed tot me doorgedrongen... Hij stond er nu echt helemaal alleen voor. Nee, nee hij had ons. Alexa en ik. Wij zouden er altijd zijn voor hem. Altijd.
"Waarom heb je niemand verteld dat je ze gezien hebt?" vroeg Ben stil.
"I-ik kon het niet" snikte Alexa.
"I-ik kon het gewoon niet..."
"We moeten naar huis" zei ik.
"Wie weet hoe lang we al niet weg zijn"
Ik stond op en begon de ruimte wat verder te ontdekken. Vooral opzoek naar een uitgang eigenlijk. Ben stond op en volgde mijn voorbeeld, terwijl Alexa nog steeds snikkend tegen de fontein zat.
"Moet je hier eens kijken" zei Ben en hield een soort edelsteen in zijn hand.
"Wat is het?" vroeg ik en pakte een andere op.
"Er zijn er drie denk ik" zei hij en pakte nog een tweede in zijn hand.
"Wacht, er staat iets in gekerfd" zei ik en bekeek de stenen eens goed.
"Het is een taal die ik niet ken..."
"Mag ik eens kijken" zei Alexa toen ze haar tranen weggeveegd had en pakte de edelsteen.
"Volgens mij is het een Aardse taal... Latijn? Kan dat?" vroeg ze zichzelf luidop af met hoop op een reactie van ons.
"Als het Latijn is zou ik het in principe moeten kunnen lezen" mompelde Ben en hield de steen in het licht.
"Ah, wacht, er staat...mlango... Dat is geen Latijn, dat is Swahili" zei hij en we keken hem verward en verbaasd aan.
"Wat?" vroeg hij, niet wetende wat er was.
"Hoe weet je dat zelfs?" vroeg ik verbaasd.
"Talen zijn mijn specialiteit" zei hij, schouderophalend.
"Weet je ook wat het betekent?" vroeg Alexa.
"Het betekent letterlijk vertaald...hmm, deur, ja, het betekent deur" zei hij, een beetje onzeker van zichzelf.
"Deur hm..." mompelde ik en stak de steen voor me uit.
"Mlango"
Er opende zich een portaal en ik lachte. Het was me effectief gelukt! Ja! Alexa keek er met grote ogen naar en klopte toen met een hand op mijn rug.
"Wow, goed gedaan Drake"
"Zonder mijn vertaling was het niet gelukt hoor..." hoorde ik Ben nog half in zichzelf mompelen.
"Laten we erdoorheen gaan dan" zei ik en stapte langzaam in de richting van het portaal. De anderen volgden dicht achter me en we kwamen uit op het terras van mijn huis. Ben keek zuchtend naar de lucht en dan naar het huis.
"En we zijn in het Drakenrijk... Geweldig"
Hij vond het vervelend omdat de lucht hier niet blauw was. Eerder een oranje rood. Want in de Elfenwereld was de lucht namelijk wel blauw en de drakenwereld was het spiegelbeeld van die wereld. Dus onze lucht was oranje achtig.
"Het is beter dan vast zitten in die ruimte" zei Alexa en pakte 1 van de twee stenen van Ben.
"Deze kunnen we maar beter goed bewaren"
"Daar geef ik je gelijk in" zuchtte ik en voelde mijn maag knorren. Het leek net alsof ik al dagen niet meer gegeten had of zo...
"Hebben jullie ook zo'n honger?" vroeg ik en keek naar de anderen. Ben stond op het punt om staand in slaap te vallen en Alexa zag er ook best wel moe uit.
"Laten we wat rusten en eten, volgens mij hebben we dat wel nodig na ons... *geeuw* kleine avontuur" zuchtte Alexa en trok de schuifdeur open. Ben viel neer op de zetel en viel meteen in slaap. Alexa dronk eerst nog wat en at een fenixreep voordat ze in de andere zetel indommelde. Ik daarentegen at nog wat voordat ik ging pitten. Draken konden nu eenmaal beter zonder slaap dan zonder voedsel, of toch in verhouding met andere wezens. Ik pakte een deken uit de kast en ging op de grond liggen. De energie om naar mijn kamer te gaan ontbrak en ik viel binnen die 10 tellen in slaap.