Being the Hero

:37:

Pov Ben
"Aargh, ik ben zo blij dat ik eindelijk uit dit rot ziekenhuis uit ben" klaagde mam terwijl ze haar normale kleren weer aantrok.
"Waarom heb je me zelfs hierheen gebracht?"
"Skyra heeft de beste dokters mam" zuchtte ik.
"De anderen zijn hier ook en je had hulp nodig. Alexa had je zwaar verwond"
"Stom wicht" siste ze.
"Verslagen door een tienermeisje, waar gaat het toch heen?"
Toen ze klaar was stond ze op en keek naar zichzelf in de spiegel.
"En dit bruine haar ga ik al helemaal niet missen. Moet je zien! Ik sta er echt niet mee!"
Om ervoor te zorgen dat niemand ons zou herkennen had ik ons een andere identiteit gegeven. Een nieuwe naam, een nieuwe haarkleur, dingen zodat we onder de radar bleven. Mam had nu bruin haar, ik blond. Ook had ik haar ogen naar blauw verandert zodat ze beter bij die van mij zouden gaan. Ze leek wel een compleet ander persoon te zijn op dit moment.
"Oh Anne, ik heb gehoord dat het vandaag je laatste dag is!"
Er kwam een verpleegster binnen. Nicole, ze had mam de hele tijd verzorgd terwijl ze hier was. Een aardige jonge vrouw als je het mij vraagt maar mam kon jaar echt niet uitstaan.
"Nicole!" riep ze vrolijk en knuffelde haar.
"Ik weet het, het is allemaal zo snel gegaan vind je ook niet?"
"Je zal wel blij zijn nu je moeder weer mee naar huis kan zeker?" vroeg ze al glimlachend aan mij.
"Dat kun je wel zeggen" lachte ik.
"Nou, dan ga ik maar weer" lachte ze.
"Nog veel geluk!"
"Van hetzelfde!" riep mam haar achterna en het moment dat ze de kamer uit was verdween haar lach.
"Aargh, fake bitch..."
Ik rolde met mijn ogen en wandelde tot bij de deur.
"Ik ga wat te eten halen uit de automaat in de kantine, wil jij ook wat?"
"Zijn er fenixrepen?" vroeg ze en keek me aan.
"Ik zal er eentje meenemen" zei ik en deed de deur achter me dicht. Toen ik de kamer uitging botste ik tegen iemand op.
"Oh euh, sorry" zei ik meteen en keek op, alleen maar om te zien dat het Alexa was.
"Oh geeft niet" zei ze en glimlachte. Ik probeerde onze band zo goed mogelijk te onderdrukken zodat ze niet zou weten wie ik was en liep zo snel mogelijk verder.

Pov Alexa
Die jongen... Hij kwam me zo bekend voor, alsof ik hem ergens van kende...
"Wie was dat?" vroeg ik luidop en Nicole had me gehoord. Zij was een verpleegster hier en had pap voorbereid op elk van zijn operaties.
"Oh dat was Michiel, hij is echt een leuke knul" zei ze met een glimlach.
"Zijn moeder is hier al even geleden opgenomen en hij komt hier elke dag"
"Hoe lang geleden?" vroeg ik.
"Ongeveer 2 weken of zo denk ik" zei ze.
"Maar dat zou ik eigenlijk moeten nakijken"
Daarna keek ze naar de andere jongens en weer naar mij.
"Is Lilo nog niet wakker geworden?"
"Nee, mam is nu bij hem, ze komt ons wel halen als hij wakker is" antwoordde Drake.
"Jullie hebben jullie rust verdient" zei ze en lachte nog een laatste keer voordat ze weer verder ging.
"Ze heeft gelijk weet je" begon Simon.
"Je zit echt al een hele week over niets anders te denken dan Lilo"
"Hij is mijn vader" zei ik en keek hem aan.
"Als hem iets overkomt dan...dan..."
"Er gaat niets gebeuren Alexa" suste Drake me en pakte mijn hand vast. Zo wandelden we verder door de gangen. Mijn gedachten dwaalden af naar de jongen die tegen me aangebotst was. Michiel kwam me echt heel heel erg bekent voor, ook al wist ik bijna zeker dat we elkaar nog nooit ontmoet hadden. Hij leek gewoon zo...vertrouwt... Ik weet het niet. Michiel... Michiel, Michiel... Waar kende ik die naam van? Oh ja, juist! Hij was Bens beste vriend. Een jongen die bij hem in de klas zat, een mens. Wacht, dat was het! Het was Ben! Ik schoot recht van de zetel en de anderen keken me aan alsof ik het net luidop gezegd had. Laten we zeggen dat mijn gedachtengang wat trager gaat dan de realiteit.
"Dat is het!" riep ik en sprong op.
"Wat?" vroeg Nina verward en iedereen staarde me aan.
"Die jongen in het ziekenhuis! Het was Ben!" riep ik.
"Volgens mij zie je dingen die er niet zijn Alexa" zei Drake.
"Denk je niet dat Simon hem herkent zou hebben?"
Simon keek even verward op maar keek bijna meteen weer naar zijn gsm. Hij was muziek aan het luisteren en had ons duidelijk maar half gehoord. Pap en Evie hadden eindelijk toegegeven en hadden Simon een telefoon laten kopen. Hij was er al de hele dag mee bezig, dit was namelijk zijn eerste gsm ooit. En dat voor een 16 jarige.
"Nee het was hem echt" zei ik.
"Alexa, Ben is al 2 weken uit beeld" zei Drake en kwam overeind.
"Sinds jij Isabelle verwond hebt zijn ze niet meer gespot. We hebben ze afgeschrikt, misschien wel voor een paar maand. Dus doe niet zo paranoia en relax!"
"Paranoia?" vroeg ik en keek hem kwaad in de ogen.
"Dus ik ben paranoia? Nou, misschien was het dan wel een vergissing om jou een kans te geven!"
Daarna rende ik naar mijn kamer in ons onderkomen. De gouverneur had ons een eigen woning gegeven op een afgelegen eiland. Ik sloeg de deur van mijn kamer met een klap dicht en viel neer op het bed. Soms werd het me echt gewoon even te veel... En misschien had Drake wel gelijk, misschien was ik wel paranoïde. Maar dat was niet wat ik wou horen op dit moment. Ik was gestresst en zat eronder door. Al dit gedoe met vluchten van Isabelle en dan nog met pap... Ik kon het even allemaal niet meer aan. Langzaam kwam ik overeind en opende het grote raam dat functioneerde als deur naar het balkon. Ik sloot mijn ogen en voelde mezelf transformeren naar mijn natuurlijke vorm. Toen ik mijn ogen weer opende was ik nog geen 10 centimeter groot. Ik vloog op naar de wolken, iets wat ik vroeger altijd deed om alleen te zijn. Vroeger, toen mam nog leefde. Toen mijn leven nog iet wat normaal was. Ik liet mezelf op een wolk vallen en sloot mijn ogen. Hier leek alles zo rustig, leken alle problemen zo klein en ver weg op de grond. Ik zuchtte en ging met mijn vingers over het zachte witte dons. Hierboven was het leven simpel, daarbeneden was het alles behalve simpel. Het duurde dan ook niet lang voordat ik in de zon in slaap viel.