Being the Hero

:28:

Pov Alexa
"Ik haat je"
Ik hoorde het mezelf zo zeggen maar ik wou het niet zeggen. Het was alsof ik slechts een toeschouwer was van deze film. De lezer van dit boek. Ik keek maar kon niets doen. Niets zeggen, niets bewegen, alleen horen en toekijken. Ben had me volledig onder zijn controle en hoe hard ik er ook tegen vocht, het lukte me niet om die te verbreken. Ik zag dat er water in Drake's ogen stond terwijl hij me sprakeloos aanstaarde. Ik wist niet eens dat hij wat voor me voelde, toch niet op die manier. Misschien was het daarom dat hij altijd zo bot was over Kevin, omdat hij me voor zich alleen wou...
"Nee" zei hij bijna fluisterend.
"Nee! Ben heeft dit met je gedaan! Dit is niet wie je bent Alexa! Dat geloof ik niet!"
Een eerste traan rolde over zijn wang maar hij veegde die meteen weg.
"Zij zegt dit niet, het is Ben... Hij wilt me op stang jagen, dat is het..." mompelde hij tegen zichzelf en keek kwaad naar Ben. Ja! Dat is het Drake! Hij bestuurt me, hij zegt dit. Ik wist wel dat hij slim genoeg was om door dit trucje heen te kijken.
"Laat Alexa gaan Ben!"
"Oh, of anders?" vroeg Ben grijnzend.
"Oh anders schiet ik die grijns zo van je gezicht" siste Drake. Dat is de Drake die ik ken, opkomen voor me als de held die hij was. Een klein lachje vormde zich op mijn lippen en Ben gromde. De controle werd zwakker! Yes!
"Niet lachen" siste Ben kwaad en sloeg me op mijn arm. Mijn gezicht werd meteen weer serieus en ik keek naar de grond.
"Het spijt me, meester" fluisterde ik. Wow, wacht, wat? Sinds wanneer noemde ik Ben meester? Dat was nieuw... Drake beet op zijn tanden en gromde.
"Zo praat je niet tegen haar!"
"Misschien moet jij dan maar met haar praten!" riep Ben kwaad en stuurde me de arena in.
"Dan kunnen jullie beide wat manieren bijleren"
Drake slikte toen ik voor hem kwam staan en een vuurbal in mijn hand vormde.
"Ik wil niet met je vechten Alexa" zei hij stil en vormde ook een vuurbal.
"Laat me dit niet doen..."
"Hmm, dan word het dus nog makkelijker dan ik dacht" grijnsde ik en schoot de bol op hem af. Nee, ik wou hem geen pijn doen! Drake was mijn beste vriend, als hem iets overkwam dan zou ik het mezelf nooit vergeven. Maar gelukkig ontweek hij het zonder probleem.
"Ik wil je geen pijn doen Alexa" zei hij en deed een stap in mijn richting.
"Je bent geen monster, dit is niet wie jij bent"
"Bewijs het" zei ik droogjes en vuurde nog een bol op hem af. Met deze had hij wat meer moeite en het vuur raakte nog net zijn shirt.
"Aargh" klaagde hij en klopte het vuur uit.
"Alexa, stop, alsjeblieft"
Ik grijnsde en keek hem aan met een blik die ik nog nooit op mijn eigen gezicht gezien had.
"Meen je dit nou? Je weet dat ze niet gaat stoppen" zei Ben die vanop de balestrade mee zat te kijken.
"Let maar op" siste Drake en liet het vuur in zijn hand verdwijnen.
"Nu of nooit..."
Hij kwam in mijn richting maar nog voordat ik hem kon aanvallen pakte hij mijn hoofd met beide handen vast en plantte zijn lippen op die van mij. Ik was volledig in schok. Drake kuste me! En ik kuste terug! Ik voelde hoe we versmolten aan elkaar en mijn klauwen weer handen werden. De vleugels werden weer elfenvleugels en de staart verdween. Mijn huid werd weer roze en mijn haar bruin. Het bloed leek wel te verdampen en kleur keerde terug naar mijn ogen. Langzaam trok ik weg en keek hem verbaasd aan.
"J-je... Je hebt de verbinding verbroken..." zei ik, nog steeds de kus aan het verwerkend.
"Je bent terug!" riep hij blij en vloog me in de armen.
"Aaargh! Nee!" riep Ben gefrustreerd.
"Stomme true loves kiss..."
"Dus nu dat dit weer in orde is, kunnen we gaan?"
Ik keek verward naar de tribune waar ik Simon opmerkte.
"Hoe lang sta jij daar al?" vroeg Drake meteen.
"Lang genoeg" zei hij en knipoogde naar me.
"Hij heeft het klokje" lachte ik en keek naar Ben.
"Jij verliest"
"Dacht het niet" zei hij en knipte in zijn vingers. Hij verdween van het balkon en verscheen achter ons. Meteen stak hij zijn zwaard in Drake's rug zodat het van voor door zijn buik stak.
"Bye bye Drake..."
Daarna keek hij naar Simon en vloog naar hem.
"Dit is van mij dank je wel" zei hij en trok het klokje van zijn nek.
"Hey!" riep Simon kwaad en achtervolgde Ben te voet de tribune rond.
"D-Drake..." fluisterde ik en viel naast hem neer.
"Nee, nee, nee... Dit kan niet, ik kan je niet verliezen..."
Ik legde mijn handen op zijn buik en drukte op de wond. Ik slikte en sloot mijn ogen. Kom op, kom op... Denk, denk, denk... Ik moest hier een spreuk voor hebben, dat moest gewoon...
De bloedlijn spreuk...
Fluisterde de stem in mijn hoofd. Het was niet mijn stem, het was haar stem.
"De bloedlijn spreuk..." fluisterde ik en beet op mijn lip. Die was heel riskant en ze had me er keer op keer op gewezen dat ik er nog niet klaar voor was. Maar het was nu of nooit. Ik moest het doen. Ik ademde een keer diep in en uit voordat ik met de spreuk begon.
"Verwondingen diep en ontstoken, botten en beenderen gebroken. Bloed zal vloeien over het land zodat het in de bodem beland. Van rood naar zwart, van eind naar start. Van krom naar recht, van goed naar slecht. Noodzakelijk kwaad om het lichaam te helen om niet met de dood te spelen"
Ik voelde hoe de energie uit mijn lichaam gezogen werd. Het deed pijn, heel veel pijn. Misschien zelfs evenveel als mijn transformatie naar Duiveling. Ik werd licht in mijn hoofd en hield een hand tegen mijn voorhoofd gedrukt. Overal waren zwarte spikkeltjes en ik verloor bijna mijn bewustzijn waardoor ik omviel. Nog voor ik de grond raakte werd ik opgevangen en kreeg ik een enorm déjà vu gevoel.
"Moet ik je altijd opvangen wanneer je me genezen hebt of wat?" vroeg Drake grijnzend.
"Aah, niet zo luid" kuchte ik en opende mijn ogen.
"Sorry..." fluisterde hij en keek me in de ogen.
"Je bent echt geweldig Alexa, ik ben weer zo goed als nieuw"
"NEE!" werd er in de achtergrond geschreeuwd en ik draaide verward mijn hoofd. Het was Simon. Hij stond niet veel verder van ons in de arena en Ben was opgestegen. Hij gromde en balde zijn vuisten.
"Nu is het genoeg!" siste hij en zijn vleugels kwamen tevoorschijn. Zijn drakenvleugels zelfs. Hij wist dat draken sneller waren dan elfen en dit dus de grootste kans van slagen had. Simon vloog achter Ben aan en duwde hem uit de lucht. Hij dook achter Ben aan die op dit moment aan het vallen was en zijn vleugels weer onder controle probeerde te krijgen. Simon trok het klokje van zijn nek en bleef zweven terwijl Ben met een harde klap op de grond viel. Toen Simon naast hem landde zou ik zweren dat ik een zachte sorry hoorde.
"Geeft niet" kuchte Ben en glimlachte naar Simon.
"Ga maar, jullie winnen"
"Wat dan met je moeder?"
"Ik kan mijn moeder wel aan" zei hij en stond op.
"Ga, voordat ik van gedachten verander"