Being the Hero

:15:

Pov Alexa
Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Dit was onmogelijk. Nog voor ik het door had werd mijn familiale band met Simon geactiveerd. Hij balde zijn vuisten en ik voelde hem vechten tegen de band. Hij wou dit niet, dat had hij nooit gewild. Maar toch zat hij aan ons vast, hoe hard hij dat ook weigerde te geloven. Misschien kon zijn sentimentele kant in ons voordeel spelen... Want als de band Ben slecht kon maken, kon de band Simon ook goed maken.
"Dus je komt erachter dat Isa je moeder is en verandert zomaar van kant?" vroeg ik en deed een stap naar voren zodat de band met Simon sterker werd.
"Over vriendschap gesproken"
"Vriendschap?" vroeg hij spottend.
"Volgens mij weet geen van jullie wat dat woord betekent. Jullie hebben me altijd al minder gevonden omdat ik een mens ben!"
"Dat is niet waar Ben, dat weet je" zei Drake en kwam ook dichterbij staan.
"Wat heeft ze je wel niet wijs gemaakt gast?"
Simon bleef verbazingwekkend stil voor iemand met zo'n grote mond. Een teken dat het werkte volgens mij.
"Ik heb je nog nooit anders behandelt omdat je een mens bent, als je dat zegt dan lieg je" zei ik en ging nog wat dichterbij staan.
"Het maakte allemaal toch niets meer uit Alexa" zuchtte hij.
"Want zie je, Isabelle is mijn moeder en dat zal ze altijd zijn... I-ik ga mijn eigen familie niet verraden Alexa"
"Niemand zou zijn familie moeten verraden" zuchtte ik en Drake keek me verbaasd aan.
"Wat doe je nou?" siste hij.
"Zo krijgen we hem nooit terug"
Ik negeerde hem en keek naar Simon, die het duidelijk moeilijk had.
"Ben, is Isabelle het echt waard? Is ze het waard om slecht te worden?" vroeg Drake in een poging overtuigend over te komen. Een grandioos falen, al zeg ik het zelf.
"Simon, waarom verzet je je tegen onze band?" vroeg ik stil en keek hem in de ogen.
"Wij zijn toch ook familie? Hoort familie niet bij elkaar te zijn dan?"
"Wij zijn geen familie" zei hij zelfverzekerd en vastbesloten, ook al kon ik twijfel achterin zijn stem horen.
"Ik heb geen familie Alexa, ik heb alleen mezelf. Altijd al geweest en het zal altijd zo blijven"
Hij draaide zich om en keek naar Ben.
"Kom je of niet? Isabelle wacht op ons"
"Als je dacht dat we jullie zomaar zouden laten gaan dan kennen jullie ons niet" zei Drake.
"Wij geven niet zomaar op"
"Dan denk ik dat we dit zouden moeten oplossen, zoals onze ouders het zouden doen" zei Ben en grijnsde.
"Vechten?"
"Waarvoor zijn we hier anders?" vroeg Drake en bestormde hem. Ik rolde met mijn ogen toen de jongens elkaar te lijf gingen. Eerst met vuisten, later met magie. Simon en ik stonden eerst nog aan de kantlijn toe te kijken voordat we ons ook in het gevecht bemoeiden. Ik kreeg er genoeg van en gebruikte mijn krachten om hen in een magische kooi op te sluiten.
"Nu is het genoeg!" riep ik kwaad en je kon de temperatuur voelen stijgen in de kamer. Drake en Ben leken een beetje bang te zijn maar Simon snapte het niet.
"Het is inderdaad genoeg"
Ik draaide me om en zag haar staan...
"Zie je nou wel dat je nog niet klaar bent om het tegen hen op te nemen jongen?"
"Maaaaaam" klaagde Ben en kruiste zijn armen.
"Haal ons hier gewoon uit oké?"
Ze knipte in haar vingers en de kooi verdween. Aargh... Haar zwarte magie was vele malen sterker dan mijn magie. Ik was dan ook nog in opleiding, dat nog niet eens. Mam zou me mijn krachten leren gebruiken als ik 18 werd. Ik ben 17 en mam is dood. Dat zit er dus niet meer in. Ik keek Isabelle kwaad aan met mijn gefakete zelfzekerheid.
"Dus is dat je plan? Het klokje krijgen door kinderen te gaan manipuleren?" siste ik.
"Het waren jullie ouders die iedereen manipuleerden" siste ze.
"Ik geef jullie alleen maar de waarheid"
"Een verdraaide waarheid, maar de waarheid..." hoorde ik Simon stilletjes mompelen. Volgens mij hadden de jongens het niet gehoord maar ik wel. Simon keek me even kort aan en keek daarna naar de grond.
"Wij geloven er niks van" siste Drake en ging beschermend voor me staan. Een instinct dat hij door de jaren heen ontwikkeld had, mij beschermen. Vroeger werd ik gepest op school. Drake kwam bij me op bezoek in de Elfenwereld en hij had hen me zien pijn doen. Sindsdien stond hij altijd voor me op. Het was een zege en een vloek, want ik kon nooit voor mezelf opkomen. Hij nam het altijd voor me op, beschermde me. Ik was geen klein meisje meer maar ik wou hem niet zeggen te stoppen.
"Ben, waarom laat je je vrienden niet eens zien wat je al van me geleerd hebt?" vroeg Isabelle en liet Ben naast haar komen staan.
"Met plezier" zei hij en vormde een grote bal zwarte magie in zijn handen. Hij grijnsde en keek Drake in de ogen, die onverschrokken bleef staan. Hij vormde een schild om ons heen toen Ben de bal op ons afvuurde. Maar zijn schild was veel te zwak en de bal brak er zo doorheen. Hij was zwaar geraakt en daardoor ook redelijk zwaar gewond.
"Drake!" riep ik bezorgd en dook naast hem neer.
"H-het is n-ni-et zo e-erg als h-het lij-kt A-Alexa, echt" zei hij met een krakende stem. Tranen vormden zich in mijn ogen en ik keek Ben gebroken aan. Wat had Isabelle met hem gedaan dat hem verandert had in dit monster? Weer vormde hij een bal zwarte magie in zijn handen, klaar om ook mij af te maken.
"V-vlucht..." fluisterde hij stilletjes maar ik schudde mijn hoofd en stond weer op.
"Als jij me wilt pijn doen, ga je gang" siste ik.
"Ik loop niet weg van een gevecht en ik zou jou nooit wat aandoen. Dus ga je gang, doe je best"
Hij grijnsde en ik kreeg langzaamaan spijt van mijn beslissing, die nu eerder dwaas en ondoordacht inplaats van dapper en onbevreesd leek te zijn. Ben vuurde de bal op mij af, zonder dat ik enige twijfel kon lezen in zijn blik. Ik sloot mijn ogen en accepteerde mijn lot. Als dit was hoe ik zou gaan, dan zou ik zo gaan. Maar ik voelde geen impact. Toen ik mijn ogen opende zag ik Simon voor me staan. De mouwen waren van zijn shirt gebrand en zijn volledige onderarmen waren vuurrood. Zijn handen waren in een soort dunne klauwen verandert en hij keek Ben emotieloos maar toch kwaad aan. Het was eng en ik kreeg er rillingen van.
"Simon?" vroeg Ben wat verward.
"Zie je eigenlijk wel wat je doet?" reageerde Simon koeltjes.
"Je vermoord ze nog, je verraad ze. Ben, dit zijn je vrienden. Zij hebben dit niet verdient"
Hij draaide zich even naar me om en glimlachte klein.
"Ze zijn mijn familie en ik zal ze niet verraden"
Simon pakte mijn hand vast en ik voelde zijn ijskoude klauwen op mijn huid. Daarna greep hij Drake's hand en keek naar Ben.
"Mogen we elkaar weerzien op wat meer vredige momenten"
Met dat verdween hij, verdwenen we.