Being the Hero

:30:

Pov Magnolia
"En hoe gaat Florians training lieverd?"
Florian werd wat bleek en ik moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. We waren aan het dineren zoals we dat altijd deden. Met het hele gezin. Koningin Fleur van het Elfenrijk en Keizer Drago van het Drakenrijk, aka mijn ouders. Ik was kroonprinses van het Drakenrijk, niet bij keuze maar bij vleugel. Florian, mijn kleine broertje, was kroonprins van het Elfenrijk want hij was een elf. Ik een draak. Het zou vreemd zijn als het omgekeerd was. Maar ja, Florian had niet alleen mams kroon geërfd, ook haar gaven, net zoals ik die van pap. Florian zou de volgende Vlinderfee worden en laten we zeggen dat hij er niet zo goed in was. De Vlinderfee was een symbool van vrede en vruchtbaarheid van het land. De krachten konden Manna maken waardoor er overal roze bloemetjes groeiden en het land gezuiverd werd. Mam was er geweldig in, het leek echt allemaal vanzelf te gaan bij haar. Florian daarentegen...
"Florian leert op zijn eigen tempo" antwoordde mam.
"Maar het zal nog lang duren voordat hij klaar is voor de troon"
Ik giechelde en ze keken me allebei streng aan.
"Jij hebt ook nog veel te leren hoor Magnolia" zei pap streng.
"Ja" viel Florian bij.
"Ik ben niet de enige met verantwoordelijkheid hier"
"Tss, alsof ik mijn krachten niet kan beheersen" lachte ik en strekte mijn armen, waardoor er misschien per ongeluk een heel klein beetje vuur uit kwam. Oké, wie hou ik voor de gek, ik zette het dak in brand.
"Tss, alsof ik mijn krachten niet kan beheersen" deed Florian mij na. Pap rolde met zijn ogen en mam zuchtte. Ze strekte haar hand uit naar het plafond en doofde het vuur met haar magie.
"Oh haha" zei ik en keek hem aan.
"Wedden dat jij het dak niet in de fik kan zetten"
"Ik ben niet eens een draak" zei hij.
"Laat jij maar eens magische bloemen groeien"
"Stop met kibbelen, alsjeblieft" zuchtte pap.
"Jullie bezorgen jullie moeder nog hoofdpijn"
Bzzzzzzzzzt
"Oh, het is Heather, deze moet ik echt even opnemen" zei ik, naar mijn armband kijkend. Het was iets magisch dat mensen tegenwoordig zouden vergelijken met een Apple watch. Ik verliet de eetkamer en nam op.
"Hey Heath"
"Hey Maggie" lachte ze.
"Wat is er? Waarom bel je?" vroeg ik.
"Het is Alexa" zuchtte ze.
"Sinds ze hier aangekomen zijn houd ze zich een beetje...afgezonderd... Ze gedraagt zich anders dan normaal, volgens mij is er wat mis"
"Dus je wilt dat ik het kom oplossen?" vroeg ik en rolde met mijn ogen.
"Ik wil niet persé dat jij komt, ik wil dat je iemand stuurt" lachte ze.
"Oooh, iemand speciaal?" vroeg ik.
"Dat kun je wel zeggen" lachte ze.

-time skip-

Ik transformeerde naar mijn menselijke vorm en zuchtte. Aarde, het was altijd al zo'n vreemde plaats geweest... Dat ze hier echt al die eeuwen zonder openbare uiting van magie hebben kunnen overleven, pfff, het moet geen pretje geweest zijn. En dan was het hier ook nog altijd zo koud, argh... Ik pakte het kaartje uit mijn jaszak en bekeek het adres voor de laatste keer. Waarom moest het persé in die wijk zijn? Ik zuchtte en wandelde in die richting. Gelukkig was dat gestoorde wijf in de Elfenwereld en niet op Aarde. De straat leek wel verlaten, misschien omdat het avond was en iedereen nu zat te eten. Uiteindelijk, na 20 minuten wandelen, aaaargh..., vond ik het juiste adres. Het duurde even voordat ik de deurbel gevonden had omdat er allemaal klimop over gewoekerd zat en je de bel dus nauwelijks kon zien. Ding dong. Het irritante geluid galmde door de lucht en niet veel later deed een jongen van begin 20 open.
"Wat?" vroeg hij.
"I-ik kom voor Kevin" zei ik zonder hem aan te kijken. Mijn oogkleur was zwart, iets dat alleen bij draken voorkwam. Speciale oogkleuren waren zag maar een magisch verschijnsel, iets dat hier niet echt geapprecieerd werd.
"Kev! Er sta ier een meiske vo de deur vo u!"
Aargh, het accent was dan ook nog eens vreselijk... Kunnen ze niet normaal praten of zo?
"Gast, ge moe ni zo roepe ze" klaagde een andere stem en kwam voor de deur staan.
"Ja?"
"Dus jij bent Kevin?" vroeg ik voor de zekerheid en keek op.
"En jij bent magisch" zuchtte hij en kwam buiten staan. Hij zette de deur op een kier en keek me aan.
"Hier komen nooit magische wezens, maar dan ook echt nooit... Dus dat betekent dat er iets mis is met Alexa, niet dan?"
Hij klonk oprecht bezorgd, SCHATTIG!
"Zoiets" zei ik.
"Laat me mezelf voorstellen, ik ben prinses Magnolia van het Drakenrijk, een goede vriendin van Alexa"
"Wow, royalty" zuchtte hij.
"Wat? Moet ik nu buigen of zo?"
"Helemaal niet" lachte ik.
"Alexa doet wat vreemd de laatste tijd, alsof ze eronder door zit weet je wel?"
"Ze heeft iemand nodig om haar gerust te stellen" zei hij stil.
"Nou, wil je met me meegaan naar de Elfenwereld om haar te zien?" vroeg ik.
"Het zou haar opbeuren"
Hij lachte even en keek naar de grond.
"Ja, waarschijnlijk wel... Het is goed, ik zal meekomen" zei hij.
"En die ander gast dan?" vroeg ik en wees naar de deur.
"Oh, hij, ja dat was mijn oudere broer" zuchtte Kevin.
"Hij merkt er niks van"
"En je ouders?" vroeg ik.
"Weg" lachte hij.
"Goed, dan kunnen we gaan" lachte ik en pakte zijn arm.
"Ik ga niet weer 20 minuten wandelen naar het teleportatiecentrum"
Voor hij kon vragen wat ik ermee bedoelde strekte ik mijn vleugels en vloog ons de lucht in.

-time skip-

Pov Alexa
"Hey, Alexa?"
Drake kwam naast me op het balkon staan en zuchtte.
"B-ben je nog steeds kwaad?"
"Ik ben niet kwaad Drake" zei ik stil.
"Gewoon... in de war..."
"H-het spijt me, echt" fluisterde hij en legde zijn hand op die van mij. Ik trok zo goed als meteen terug en weigerde hem aan te kijken.
"Ik wil dat we weer vrienden worden, alsjeblieft, Alexa, waarom doen we niet gewoon alsof er niets gebeurt is?" vroeg hij. Hij klonk wanhopig. Ik beet zachtjes op mijn lip en staarde voor me uit.
"Ik heb gewoon wat tijd nodig..." fluisterde ik en voelde zijn hand op mijn schouder.
"V-voel jij dan ook iets v-voor mij?"
"Ik zei dat ik het niet weet Drake!" siste ik en duwde hem bij me weg.
"Alsjeblieft, laat me gewoon gerust"
Hij deinsde geschrokken achteruit en verliet het balkon. Ik zuchtte en greep het klokje vast. Waarom was dit zo moeilijk van me af te zetten? Aargh... Ik sloot mijn ogen en kneep in het klokje. Toen ik mijn ogen weer opende, was ik in de arena. Ik was een Duiveling onder Bens controle en Drake ontweek net 1 van mijn aanvallen en ik deinsde even achteruit. Ik stond in de tribune geschokt toe te kijken. Even verder zag ik Simon tevoorschijn komen. Voor ik het wist ging Drake op andere mij af en kuste haar. Ik sloot mijn ogen en leefde dat moment opnieuw. De tintelingen bij zijn aanraking, mijn hart dat sneller begon te slaan... Het was een fantastisch gevoel, iets wat me aan Kevin deed denken als we kusten. Toen ik mijn ogen weer opende stond ik op het balkon met het klokje in mijn handen. Ik slikte. Wat was dat? Het leek echt alsof ik terug was in dat moment voor een paar seconden. Alsof ik teruggegaan was in de tijd... Maar waar ik nog meer schrik van had was het feit dat ik het nu wist. Ik heb gevoelens voor mijn beste vriend...