Being the Hero

:36:

Pov Ben
Ik keek toe hoe mam haar mantel aantrok en voor de lava ging staan. Haar blik veranderde, ze was op dit moment niet langer mijn moeder maar de vijand van de drie. De zwarte zieneres... Ik slikte en deinsde wat achteruit. Alexa was hier, wat betekende dat de anderen hier ook moesten zijn. Hier in deze stomme vulkaan. Waarom waren er eigenlijk zoveel vulkanen in de Elfenwereld? Het leek hier wel the ring of fire, niet normaal man. Mijn gedachten werden onderbroken toen mam kwaadaardig begon te lachen en de temperatuur in de ruimte steeg aanzienlijk. De lava was aan het borrelen en ik stond nu helemaal tegen de rotswand gedrukt. De enorme hitte die vrijkwam was wat te veel voor mijn lichaam. Mijn vleugels werden wak van de warmte maar het leek mam niet te deren. Misschien kwam het door de mantel, die was tegen heel wat opgewassen. Uit het niets draaide ze zich om en vuurde een soort duistere energie af. Pas toen zag ik Simon, Maxim en Nina. Simon sprong meteen voor zijn broer en zus en absorbeerde de bol waardoor hij volledig transformeerde naar Duiveling. Pas nu merkte ik op dat ze alle 3 volledig getransformeerd waren. Dat moest vast door de rook komen. Ik kon Alexa's aanwezigheid voelen in dezelfde inham dus ze kon niet ver achter zijn.
"Isa" siste Simon zonder naar mij te kijken.
"Simon" grijnsde ze en vormde zwarte magie om haar heen.
"Een vulkaan, serieus?" vroeg hij en er begon een soort helder licht van hem af te schijnen.
"Ik had toch echt wel meer van je verwacht"
Hij transformeerde terug naar zichzelf, zijn menselijke vorm.
"Het kan niet altijd bliksem zijn of wel dan?" vroeg ze grijnzend en mijn hart stopte voor een seconde. Het kwam door Alexa, onze verbinding was te sterk op dit moment. Ik probeerde hem te verbreken maar het wou niet lukken, toch kon ik het wat verzwakken.
"Nou, gaan we hier dan nog wat staan kletsten of gaat er nog wat van komen?" vroeg Simon en het licht werd sterker. Er verscheen een zwaard in zijn hand en hij keek mijn richting uit. Hij wou met mij vechten, een rematch van de vorige keer. Ik begreep de hint en pakte nu ook mijn zwaard erbij. Mam maakte ondertussen Nina en Maxim af met 1 schot.
"Maxim!" riep Alexa bezorgd en knielde meteen naast haar gewonde broertje neer. Simon stond ondertussen voor me en zuchtte.
"We wisten allebei dat dit eraan zat te komen, niet dan?" vroeg hij.
"Ja, eigenlijk wel" zuchtte ik.
"Moge de beste winnen"

Pov Alexa
Ik viel naast Maxim neer en begon zijn verwondingen te controleren. Dit was mijn schuld, dit was allemaal mijn schuld... Drake vloog al kreunend tegen de rotswand en ik schoot naar hem toe. Ik had geen tijd voor spreuken, zeker niet de krachtige die ik nodig had om dit te genezen. Er ging een steek door mijn pols en ik zag het teken gloeien. Het stak fel af tegen de zwarte aderen die eronderdoor liepen. Nachtbloed... Van de vorige keer dat ik Drake geheeld had.
"Alexa, wat hulp misschien?" vroeg Simon en blokte een aanval van Isabelle waarna hij meteen een aanval van Ben blokte. Nee... Dit was allemaal mijn schuld... Maxim had gelijk, ik had het klokje, ik had de leiding. Dit was mijn verantwoordelijkheid. Langzaam stond ik op en legde mijn hand om het klokje. Mijn ogen begonnen te gloeien en mijn haren begonnen in het rond te zweven. De tijd vertraagde en ik liep als een woeste gek op Isabelle af. Voor ik het wist sloeg ik haar in het gezicht en vloog ze tegen de rotswand, 13,5 meter verder. De tijdlijn versnelde weer en alles verliep weer normaal. Ben liet zijn zwaard vallen en keek bezorgd naar zijn moeder, die nu bewusteloos op de grond lag. Ik voelde zijn angst, pijn en woede door mijn lijf gaan en voelde me meteen enorm schuldig. Hij liep naar haar toe en Simon volgde hem. Ben stond op het punt van breken en durfde haar niet eens aan te raken. Hij was nog maar net zijn vader kwijtgeraakt, hij kon zijn moeder niet ook al verliezen. Simon controleerde haar hartslag en keek op naar Ben.
"Ze leeft nog, ze is alleen erg verzwakt" zei hij.
"Maar ze heeft hulp nodig, wil je dat ik haar heel?"
"Nee, dat zou ze nooit willen" mompelde hij stilletjes.
"Ze wil niet door de vijand geholpen worden, i-ik doe het wel..."
Hij keek me nog even woedend aan voordat hij hen teleporteerde naar een voor ons onbekende locatie.
"Hoe deed je dat?" vroeg Simon naar mij kijkend terwijl hij overeind kwam.
"D-deed ik wat?" vroeg ik stil en voelde mezelf weer normaal worden. Mijn huid kleurde weer roze en het bloed droogde op aan mijn wangen. Vreemd dat het bloed nog steeds rood was... Misschien was de bloedlijnspreuk nog niet zo ver doorgedrongen als ik dacht.
"Je bewoog als een speer" zei hij.
"Je schoot vooruit met de snelheid van geluid, op zijn minst"
"Oh euhm..." zuchtte ik en keek naar het klokje. Hij volgde mijn blik en zuchtte.
"Zeg al maar niets meer" mompelde hij.
"Heeft Mirabelle je dat geleerd?"
Het was vreemd om haar naam uit iemand anders zijn mond te horen komen. Het was zelfs al vreemd dat hij ervan wist.
"Nee, ik heb het mezelf geleerd" zei ik en keek naar de 3 bewusteloze lichamen op de grond.
"Het komt wel goed met hen, eens we de duistere energie uit Drake's lichaam gezuiverd hebben toch" zei Simon die zag waar ik naar keek.
"Hm, gelukkig ken ik daar een spreuk voor"
We keken elkaar even lachend aan en hielpen toen de anderen.

-twee weken later-

Ik wiebelde nerveus met mijn benen terwijl ik naar de deur staarde.
"Alles komt vast wel goed Alexa, lig niet zo te stressen" zuchtte Drake en pakte mijn hand vast.
"Hij zou al wakker moeten zijn" zuchtte ik en staarde naar de grond.
"De dokters zeiden dat het misschien wat langer zou duren, je moet er echt niks achter zoeken" zei hij en kneep lichtjes in mijn hand. Toch was ik er niet gerust in. Pap was net geopereerd aan zijn been, alweer. Dit was al de derde keer op korte tijd. We waren op dit moment in Skyra, ook beter gekend als de zwevende eilanden. Men zag het eigenlijk als 1 grote eilandengroep maar ze overlapten elkaar en waren verbonden door watervallen. Het was prachtig, een gebied dat de Elfenwereld kenmerkte. Zeker omdat hier de Pegasussen oorspronkelijk vandaan kwamen. Hier leefden de slimste elfen van het rijk en daarmee ook de beste dokters. Pap kreeg een robotbeen, iets experimenteel, om zijn echt been te vervangen. Hij we kregen hier een voorkeursbehandeling omwille van, hoe kan het ook anders, onze afkomst. Simon stoorde zich er nog erger aan dan mij of 1 van de anderen. Hij had hier niet om gevraagd, hij wilde niets van dit. En dan behandelden Evie en pap hem nog eens als een mindere terwijl hij eigenlijk een god was. Hm, ze moesten eens weten.
"Hey"
Over de duivel gesproken.
"Hey Sim" zuchtte Drake. Ik reageerde niet maar zag dat Simon even ineenkromp bij het horen van die bijnaam.
"S-Sim?" vroeg hij wat verward.
"Sinds wanneer noem je me zo?"
"Wat? Vind je het niks dan?" vroeg Drake verward en keek hem aan.
"Nee, nee, dat is het niet" zei hij meteen.
"M-maar...er is iemand in mijn verleden geweest die me altijd Sim noemde... E-en..."
Hij staarde naar de grond.
"Laten we zeggen dat dat niet zo goed is afgelopen"