Being the Hero

:40:

Extra lang finale hoofdstuk!!! Yey! :)
Pov Simon
Ik flipte volledig toen Drake dat zei. Boyfriend. Hij wist niks. Niks.
"Hey, Simon, rustig" zei Alexa stil en legde een hand op mijn schouder.
"Nee, ik ben niet rustig!" siste ik en duwde haar van me af. Daarna vloog ik op Drake af en duwde hem tegen de muur. Hij probeerde te ontsnappen maar dat lukte niet. Het moest er grappig uitzien, een jongen van bijna 18 die word tegengehouden door iemand die dit jaar 16 zou worden en een kop kleiner was. Ik voelde hoe mijn ogen begonnen te gloeien maar ik hield het nog net onder controle.
"Neem. Dat. Terug" siste ik kwaad.
"Wat?" vroeg hij, nu niet meer voor de grap.
"Dat je met Ben hebt?"
"Jij weet helemaal niets over mij! Niets!" siste ik kwaad en duwde hem nog harder tegen de muur.
"Je weet niet hoe hard je woorden mij kunnen raken! Je weet niet door wat ik door ben gegaan! Want jij bent mooi lief opgevoed door Stino! Nou ik niet! Ik stond er alleen voor!"
Ik deinsde terug met tranen in mijn ogen.
"I-ik stond er alleen voor... Maar ik had 1 iemand die me door alles heen kon helpen. Één iemand"
Ik hield mijn vinger omhoog terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Niemand durfde te spreken of iets te doen. Ik stopte met praten en zakte huilend tegen de muur. Alexa zakte naast me neer en sloeg haar handen om me heen.
"Wie was het Simon?" vroeg ze fluisterend.
"Z-zijn naam w-was M-Matth-ew..." fluisterde ik stil en begon nog harder te huilen. Drake keek even schuldig naar de grond voordat hij voor ons neerhurkte.
"H-het spijt me, Simon" zei hij stil.
"I-ik wist niet dat je..."
Hij sprak het niet eens uit maar iedereen wist wat hij ermee bedoelde. Ik was gay, ik viel op jongens. Matthew was een lange tijd geleden mijn vriendje geweest. Maar nu niet meer... Ik had hem verloren aan de dood, zoals iedereen altijd van me afgenomen werd. En mijn ouders keken toe en deden er niets aan. Zij zijn verdomme wel de goden ja!
"Wil je erover praten?" vroeg Alexa stil. Ik schudde heftig met mijn hoofd en veegde mijn tranen zo snel mogelijk weer weg.
"Weet je wat? Vergeet dat je dat ooit gehoord of gezien hebt"
Ik liet een gloed over me heengaan en het leek alsof er niets gebeurt was. Alsof ik niet gehuild had of kwaad geworden was.
"Wat? Simon nee, waarom heb je het ons niet gezegd?" vroeg Drake.
"I-ik had nooit gezegd wat ik gezegd had als i-"
"Nee, stop" zei ik en hield mijn hand omhoog. Hij sloot zijn mond maar ik zag aan zijn gezicht dat hij niet wist waarom hij me zo braaf gehoorzaamde.
"Er is zoveel dat jullie nog niet over mij weten en veel dat jullie nooit zullen weten... Ik praat er wel over wanneer ik het wil oké?"
Op dat moment beefde de grond en er brokkelde kleine steentjes af van het plafond.
"En volgens mij is dit niet echt het moment om over iets te praten!" riep Nina en stormde de kamer binnen.
"Isabelle valt het gebouw aan"

Pov Alexa
"Ben zei al dat dat eraan zat te komen..." mompelde Simon en zuchtte.
"Wacht, dus je hebt wel met hem gesproken?" vroeg Drake terwijl we met z'n allen naar voren liepen.
"We hebben hier nu echt zo geen tijd voor" siste ik en opende de deuren. Er lagen dode wachters op de grond. De wachters waren de politie van Skyra. Deze waren duidelijk paleiswachters, voor bij de gouverneurswoning. Wat deden ze hier dan? Ik keek op en zag Isabelle nog net de laatste doden voordat ze hem op de grond liet vallen. Ze trok letterlijk zijn hart uit zijn borst...
"Ik dacht ik breng een leuke verrassing" lachte ze en keek ons aan.
"Dat is ook eens iets anders, je weet wel"
"Aargh... Dit gaan we je betaald zetten!" riep Drake kwaad en vormde vuur in zijn handen. Ik zag Ben toekijken vanop de rand van een klein eilandje dat half boven dit zweefde. Er hing een droevige sfeer in zijn ogen en er gleed een traan over zijn wang. Simon had gelijk, Ben was geen moordenaar...
"Oh, hey Alexa, klaar voor een rematch?" vroeg ze grijnzend en ik zag de lucht donker kleuren. Bliksem. Zover mocht ik het niet laten komen, nooit meer... Ik voelde hoe een soort kracht mijn lichaam overnam en ik klemde het klokje vast.
"Wat zeg je ervan tegen mij te vechten Isa?" vroeg ik en grijnsde, maar het was niet mijn stem. Het was haar stem.
"Mirabelle" siste Simon en deed een stap achteruit.
"Wie?" vroeg Drake verward. Bens ogen schoten open en staarden me aan, hij wist duidelijk wie zij was. Zij was zijn tante...
"Oh hey Simon, hou je erbuiten wil je" begon ik of beter gezegd zij.
"Ik heb hier al een tijdje naar uitgekeken..."
Ze liet me grijnzen en Isabelle fronste.
"Dat kan niet... Mirabelle is dood!"
"Heb je me zien sterven dan?"
Ik voelde mijn lichaam transformeren naar dat van haar en mijn geest werd onderdrukt. Ik was machteloos in mijn eigen lichaam...

Pov Simon
Argh, ik wist dat dit vroeg of laat ging gebeuren! Ik had haar er nog voor willen waarschuwen maar nee hoor! Geweldig, nu zaten we met dit probleem... Alexa was verandert in Mirabelle, met haar blonde lokken en bruine ogen. Ze droeg een witte cocktaildress met zilveren metalen armbanden langs haar armen. Zilveren hakken met veel detailwerk. Tss, uitslover, zoals altijd.
"Wat zeg je ervan zusie?" vroeg ze en kruiste haar armen.
"Bepalen wie de sterkste Black is?"
"Daar zeg ik geen nee tegen, dat weet je" lachte Isabelle en knipte in haar vingers. Voor ik het wist zaten we naast Ben op het eiland en hadden we een goed overzicht over de 2. Drake wou opstaan maar ik hield hem tegen.
"Hier kunnen we ons beter niet mee bemoeien" zei ik stil terwijl ik naar Mirabelle keek.
"Is Alexa nu echt net in mijn tante verandert?" vroeg Ben verbaasd.
"Het ziet er naar uit ja" mompelde ik.
"Wie is die Mirabelle eigenlijk?" vroeg Drake en kruiste zijn armen.
"Isa's oudere zus" begon ik.
"Een meester in de zwarte magie, zoals alle Blacks. Ze is ontsnapt aan het vuur samen met Annabelle toen Isabelle hun huis afbrandde"
"H-hoe weet jij zoveel over haar verleden?" vroeg Ben verward.
"Simon weet gewoon dingen oké?" siste Drake, die duidelijk niet wou dat Ben wist hoe machtig ik wel niet was.
"Ze heeft Alexa's lichaam overgenomen... Dit kan nog eens zwaar uit de hand lopen" zuchtte ik.
"Wat bedoel je met zwaar uit de hand?" vroeg Drake voorzichtig.
"Alexa zou Isabelle kunnen vermoorden..." fluisterde ik en we keken naar het gevecht. Isa strekte haar handen en riep een onweer op terwijl Mira duistere krachten opriep en ze rond zich liet verzamelen. Meteen daarna brak het gevecht los. Isa bliksemde haar neer maar het leek haar niet te deren. Ze sloeg met haar vuist op de grond en vormde een kloof waarin Isa viel. Ze vloog er echter meteen uit en stuurde weer bliksem op haar zus af. Weer blokte ze, schijnbaar zonder probleem. Pas nu zag ik dat ze de kracht van het eeuwenklokje gebruikte om haar machtiger te maken. Mira grijnsde en vormde een bol negatieve energie in haar handen. Isa kon hem net ontwijken en begon al te hijgen.
"Ik moet toegeven dat je sterker bent dan ik dacht"
"Bedankt" lachte ze.
"Maar dacht je echt dat je mij kon verslaan?"
"Ik heb Anna ook verslaan" siste Isa.
"Anna was zwak, uitvorm... Ik heb getraind, dag in dag uit" siste ze.
"En zoals jou heb ik een leerling... Niet mijn eigen kind maar het zal moeten volstaan"
"Waar heeft ze het over?" vroeg Drake stil.
"Alexa" zuchtte ik.
"Ze is haar leermeester..."

Pov Ben
Mirabelle maakte mijn moeder af. Ze had geen schijn van kans. Toen ze weerloos op de grond lag transformeerde ze terug naar Alexa.
"Jij hebt mijn moeder vermoord..." fluisterde ze en greep haar nek met beide handen vast.
"Je hebt Stino vermoord... Tom... Je nam Ben van me af..."
Ze was mijn moeder aan het wurgen!
"Alexa nee!" riep ik en sprong van het eiland om mam ter hulp te schieten maar ik was te laat... Z-ze was dood... Ik barste in tranen uit en voelde meteen Simons troostende armen om me heen.
"Alexa, wat heb je gedaan?!" siste Drake en sloeg haar op haar arm. Ze knipperde heftig en begon te huilen.
"I-ik was het niet... Ik zweer het! Ik was het niet!"
"Jij hebt mijn moeder vermoord!" schreeuwde ik en vloog op haar af. Ik sprong in haar hoofd en kwam in een mistige ruimte terecht.
"Alexa!" siste ik stampte met mijn voet op de grond waardoor de mist weggeblazen werd. In de verte zag ik Alexa zitten, al huilend, haar hoofd verborgen in haar knieën.
"Alexa!" schreeuwde ik kwaad en stormde op haar af. Ze bewoog niet, accepteerde haar lot. Nee, dit voelde niet goed... Haar leven nemen voor dat van mijn moeder... Er klopte iets niet aan... Ze zou geen pijn lijden, dat mocht ik niet laten gebeuren. Ze moest pijn lijden, zoals ik nu leed. Ja, het zal haar leren mijn laatste ouder van me af te nemen. Daarom zal ik haar laatste ouder van haar afnemen... Ik knipte in mijn vingers en verscheen in een soort salon. Lilo was er, hij zat in een rolstoel.
"Cool been" zei ik terwijl zijn gezicht van angst al zijn kleur verloor.
"Jammer dat die operatie voor niets geweest is..."
Ik pakte mijn zwaard maar werd tegengehouden door een hand op mijn arm.
"Doe het niet Ben, alsjeblieft..." fluisterde Simon.
"Je bent geen moordenaar"
"Misschien niet toen we elkaar ontmoetten maar nu wel" siste ik en stak het zwaard door Lilo's borstkast heen.
"Als je hieruit wilt komen moet je toch echt langs mij" siste Simon.
"Komop, als je dan echt een moordenaar bent, steek me neer"
"Simon, laat me dit niet doen" siste ik.
"Steek. Me. Neer. Komaan, doe het" begon hij en kwam voor me staan.
"Doe. Het"
Voor ik goed en wel wist wat er gebeurde stak ik hem neer. Ik stak mijn beste vriend neer... Het bracht me uit mijn trance en Simon lachte zachtjes.
"Welkom terug Ben..."
Daarna viel hij op de grond. Zijn huid werd meteen lijkbleek en het leek alsof hij volledig uitgemergeld werd, totdat alles verdween in een hoop stof en as. Zijn lichaam was gewoon verdwenen...

Einde!!! Ik ga nog een tweede boek hiervan schrijven omdat ik 40 hoofdstukken toch al wel wat lang vond. Ik ga het in dit boek zetten wanneer het tweede deel online staat! Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!!! :)