Being the Hero

:18:

Pov Ben
Ik lag in mijn bed te woelen. Schuldgevoel overspoelde me. Wat bezielde me vandaag? Waarom had ik Drake pijn gedaan? Hij was 1 van mijn beste vrienden en ik had hem verraden. Ik had Alexa verraden. E-en Simon had mij verraden... Simon, de jongen waarvan ik dacht dat we altijd vrienden zouden blijven omwille van onze gezamenlijke achtergrond. Daar dacht ik dan toch heel verkeerd over... Weer draaide ik mezelf om. Had ik hier wel goed aan gedaan? Om met Isabelle samen te werken? Om haar te accepteren als mijn moeder? Pap had al die jaren willen voorkomen dat ik ook maar enig contact met haar had. Ik had nooit geweten waarom, maar nu wel. Ze was een gestoorde oude vrouw die zwarte magie beheerste. Maar dat maakte haar niet minder mijn moeder, mijn echte moeder. En in een rare manier hield ik toch van haar. Gewoon, omwille van de familiale band die we hadden. En ze mocht dan wel slecht zijn, ze had ook haar goede kanten. Het licht flikkerde aan en uit en ik hoorde haar diep inademen.
"Opstaan!"
Ik heb nooit gezegd dat ze veel goede kanten had... De klok gaf half 4 aan. In de ochtend. Kreunend kwam ik uit mijn bed en wreef door mijn ogen.
"Het is midden in de nacht" klaagde ik.
"Waarom moet ik opstaan?"
"Je vrienden hebben de tussenwereld verlaten en gaan naar Aquatopia" zei ze. Het viel me op dat ze haar mantel niet droeg, vreemd. Ze droeg dat ding altijd.
"We gaan ze verrassen"
"Je wilt ze aanvallen tijdens hun tocht naar Aquatopia?" vroeg ik verbaasd.
"Kan dat niet, ik weet niet, dodelijk zijn?"
"Ach nee" lachte ze.
"Ze hebben krachten, het valt heus wel mee"
"O-oké, als jij het zegt..." zuchtte ik.
"Goed, ga je klaarmaken, we vertrekken over een paar minuten" zei ze en verliet mijn kamer. Ik trok nog wat slaperig mijn kleren aan en gaapte een keer. Ik keek even naar mezelf in de spiegel met daarnaast een foto van mij en pap. Ik leek op hem, meer dan ik wou toegeven. Toen ik me omdraaide zag ik hem. Pap.
"Ik had meer van je verwacht Ben" zei hij op een neutrale toon.
"Ze is mijn moeder" zei ik.
"Wat voor keuze heb ik? Haar verraden?"
"Maak je eigen keuzes" zei hij en verdween. Ik knipperde even met mijn ogen. Typisch dat zijn geest me komt achterna zitten na zijn dood. Dat zou ook echt alleen mij overkomen... Mam kwam de kamer binnen en lachte.
"Je lijkt echt sprekend op je vader, weet je dat?"
Ik lachte een beetje en rolde met mijn ogen.
"Ja, ik weet het..."
"Oké, laten we gaan" zei ze en trok me mee de gang op.
"Hoe gaan we er raken?" vroeg ik.
"Zwarte magie" antwoordde ze.
"Is dat ook hoe je weet waar ze zijn?" vroeg ik.
"Nee, dat doe ik met dit" zei ze en liet me mijn edelsteen zien.
"Daarmee kan ik ze aanvoelen"
"Hey, hoe kom je daaraan?" vroeg ik.
"Dat is wel zwarte magie jongen" lachte ze en pakte mijn hand.
"Je kan vliegen, ja toch?"
"In theorie..." mompelde ik en ze knipte in haar vingers. We stonden niet meer op de gang maar in het midden van de lucht. We vielen naar de beneden en ik schreeuwde tot we op een wolk belanden.
"Watje" mompelde mam en creëerde een schild rond ons.
"Waarvoor is dat?" vroeg ik verward.
"Let op" zei ze en wees naar een schip dat onder ons door vaarde. Het had het koninklijk zegel en behoorde dus tot het privé eigendom van het koningshuis. Zij zaten sowieso op die boot. Ik keek naar mam die haar mantel aandeed en de kap opzette. De blik in haar ogen veranderde en ze kreeg die gestoorde glimlach op haar gezicht. De lucht verkleurde en werd een akelig donker grijs. Niet veel later hoorde je de donder en zag je bliksem zich vormen. Wat was ze van plan? Ik zag dat de golven woester werden en de boot onstabiel over het water voer. Ze wou de boot doen zinken... Regen viel hevig naar beneden en spetste op het schild om ons heen. Als onze vleugels nat werden zouden we niet meer kunnen vliegen, dat wist zij ook. Maar dat betekende dat geen enkele elf op die boot zou kunnen vliegen... Lilo, Maxim, Alexa... Ik slikte en keek schuin naar mam, die niks meer op mijn moeder leek. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? Weer keek ik naar de boot en beet op mijn lip. De golven waren nu echt wel gevaarlijk groot en de boot zou elk moment kunnen omslaan. Ik zag iemand het dek op komen en keek even weg. Het was Simon... Daarna kwamen Lilo, Maxim, Evie, Nina, Drake... Sandra en Annabelle? Wat deden zij hier? Misschien uit voorzorg meegekomen? Wie weet... Ik zag iedereen buiten komen behalve Alexa... Drake zag er nog wat wazig uit, volgens mij had hij wat genomen of zo. En alle elfen hun vleugels waren al nat van de hevige regen dus die konden ook niets meer... Simon transformeerde in een draak en iedereen klom achterop. Juist... Stino was zijn vader, hij was deels draak. Dat was ik even vergeten. Iedereen klom op zijn rug, iedereen behalve Alexa... Ik begon me langzaamaan een beetje zorgen te maken toen ze opstegen in de storm en de boot achterlieten. Maar dat was niet het enige. Mam grijnsde en knipte in haar vingers. Simon werd geraakt door de bliksem... Recht op zijn rechterschouder, dicht bij zijn vleugel. Ik slikte en beet op mijn lip, bang om er iets van te zeggen omdat mam dan kwaad zou worden. Ze vielen allemaal naar beneden. Ik zag dat Lilo, Sandra en Annabelle in dezelfde richting vielen... Maxim en Drake zo te zien ook... Nina was te geschokeerd om iets te doen en Simon was bewusteloos van de blikseminslag. Nee... Nee, nee, nee, er mocht niks met hem gebeuren, dat zou ik mezelf nooit vergeven! Ik keek even opzij naar mam maar die was te druk bezig om mij op te merken. Ik knipte mijn vingers en probeerde met magie Simon wakker te maken. Hij knipperde even en werd effectief wakker. Het was me gelukt! Yes! Hij begon zijn vleugels te bewegen maar zag Nina vallen en besloot naar haar toe te duiken om haar te redden, ook al kon dat zijn einde betekenen. Waarom deed hij dat nou? Als hij op zijn schouder viel dan kon hij zijn vleugel breken of misschien zelfs afscheuren. Als dat gebeurde dan zou hij nooit meer kunnen vliegen... Pas nu zag ik naar waar mam keek. Alexa... Ze lag in het water, vechtend om boven te blijven. Haar vleugels waren nat, ze kon niet ontsnappen... Ze werd tegen de rotsen aangegooid en probeerde ergens houvast te krijgen maar het was hopeloos. Mam begon kwaadaardig te lachen en ik beet op mijn lip. Komaan Alexa... je kan dit... Op dat moment vloog Drake over en haalde haar uit het water. Hij vloog wat scheef en wankel maar dat hield hem niet tegen. Niets zou hem tegenhouden om Alexa te redden, hij was hopeloos verliefd op haar. Al wist zij dat niet en wist Drake niet dat ik het wist. Ik had hem zeg maar eens afgeluisterd toen hij er met Magnolia over bezig was. Hij bracht haar veilig aan land, gelukkig. Iedereen was veilig. Mam legde haar hand op mijn schouder en keek voldaan toe hoe de boot zonk.
"Ons werk zit erop"
Daarna klapte ze in haar handen en verdwenen we uit de wolken.