Being the Hero

:8:

Pov Ben
Toen ik wakker werd kwam dat omdat ik ontzettende honger had. Langzaam keek ik om me heen en zag dat ik in Drake's zetel lag. Dat was waar ook, we waren hierheen gekomen doorheen dat portaal ding. Ik klauterde overeind en struikelde bijna over Drake. Al gapend strompelde ik naar de keuken om wat te eten. Drake had natuurlijk niets Aards in huis, geweldig... Ik zag wel wat fenixrepen in de kast liggen dus die kon ik wel eten. Van de rest wist ik niet eens of het voor een mens wel eetbaar was. Er waren namelijk veel dingen waar mensen dodelijk allergisch voor waren terwijl draken het super lekker vonden. Vreemde dingen, die magische wezens... Terwijl ik aan het eten was voelde het alsof er iets niet klopte. Alles voelde te...geforceerd. Alsof het niet zo zou moeten zijn. Pas nu viel het me op hoe vreselijk stil het hier wel niet was. Geen enkel teken van leven op mij en de anderen na. Waar was Evie? Of Nina, Drake's zusje? Het huis was verlaten, alsof hier niemand woonde. Alexa werd ook langzaam wakker en ze keek even verward rond.
"Goedemorgen" mompelde ik en gooide een reep in haar schoot.
"Thanks" zei ze en begon hem op te eten.
"Hm... Waar zijn de anderen? Je weet wel, Evie en Nina? Je zou verwachten dat ze ons al opgemerkt zouden hebben"
"Dat was me ook al opgevallen" zei ik.
"Er lijkt niemand thuis te zijn"
Ik kon zien aan haar gezicht dat ze ook door had dat er wat niet klopte aan deze situatie. Toen ze de reep ophad begon ze Drake wakker te maken, wat makkelijker gezegd was dan gedaan, geloof me. Hij was een draak, die kreeg je niet zomaar in 1 2 3 wakker. Het lukte dan ook niet echt. Ik rolde met mijn ogen en kwam zuchtend van de stoel af om haar te gaan helpen. Na een dikke 10 minuten werd hij dan toch wakker. Eindelijk, man... Pfff, wat een inspanning... Hij keek even verward om zich heen en gaapte.
"Oh jullie zijn nog hier" zei hij en zette zichzelf recht.
"Ik dacht dat mam jullie ondertussen wel al naar huis gestuurd zou hebben"
"Je moeder is er niet Drake, niemand is er" zei Alexa en wees naar de ruimte waar we ons in bevonden.
"Enig idee waar ze kunnen zijn?" vroeg ik maar hij schudde zijn hoofd.
"Normaal zouden ze thuis moeten zijn om dit uur... Ik snap het niet"
"Misschien is er wel wat meer aan de hand dan dat" zuchtte Alexa en keek nadenkend om zich heen. Ze had gelijk, er was meer aan de hand. Het voelde onnatuurlijk... Hier zijn voelde al zo geforceerd, zeker omdat we eigenlijk alle drie dood zouden moeten zijn... Opeens leek alles op zijn plaats te vallen in Alexa's hoofd en haar gezicht klaarde helemaal op. Alle verwarring werd vervangen door duidelijkheid. Dingen die ze over het hoofd gezien had leken opeens zo vanzelfsprekend. Alsof de zon scheen na een hevige stortbui.
"Isa..." zei ze bijna fluisterend. Isa... Die naam deed zoveel belletjes rinkelen bij me. Het haalde vele herinneringen naar boven, sommige leuker dan anderen... Haar volledige naam was Isabelle, maar iedereen noemde haar altijd Isa. Niemand sprak haar aan bij haar volledige naam, dat was gewoon raar. Zij en mijn vader hadden een woelig verleden samen en daarom had ik haar nog maar een paar keer in persoon gezien. Pap zei altijd dat mam haar niet mocht en dat hij aan haar belooft had om niet meer met haar om te gaan. Hij probeerde die belofte altijd zo goed mogelijk te houden. Maar hij wist niet dat ik wist wie ze echt was. De rede achter al de wantrouw en leugens...
"Ik weet waar ze zijn!" riep Alexa, me uit mijn gedachten onderbrekend.
"Of eigenlijk beter, bij wie ze zijn..."
"Hoe bedoel je?" vroeg Drake verward.
"Ik denk dat zij onze overige familie ontvoerd heeft om ons onder druk te zetten" zei ze.
"Want kijk, ze weet dat onze ouders het klokje beschermden, hetgeen waar zij naar opzoek was. Maar duidelijk heeft ze het niet gevonden op de plaats die zij bewaakten want anders was dit al lang opgehouden. Ze weet dat onze ouders 1 van ons heeft toevertrouwd met het klokje en wilt ons onder druk zetten. Alleen zo kan ze krijgen wat ze echt wilt"
Ze keek even naar het klokje en greep het stevige vast.
"Dit is de rede dat onze ouders dood zijn... We mogen het niet zomaar overgeven"
"Je hebt gelijk" zei ik en keek haar aan.
"Maar hoe weten we waar ze is? Ze kan overal zijn"
"Dat is niet waar" zei ze glimlachend.
"Je hebt het al helemaal uitgedokterd of niet dan?" vroeg Drake en kruiste zijn armen.
"Ze is op een plaats waarvan ze weet dat iedereen van ons het kan vinden, want ze weet niet wie van ons het klokje heeft" begon ze.
"Dus waar is de plaats waar wij als eerste zouden zoeken naar aanwijzingen?"
"De plaats waar ze voor het laatst gezien is..." zei ik stil.
"De stenen vlakte!"
"Op naar de Elfenwereld" lachte Drake en klapte in zijn handen.

-time skip-

We stonden alle drie op de vlakte maar verder was er niemand. Ik was hier niet meer geweest sinds die avond en zo te zien geen van de anderen ook. Op sommige stenen waren zelfs nog vage bloedsporen te zien van de gruwel die zich hier dagen geleden had afgespeeld. Ik slikte en keek naar Alexa.
"Weet je wel absoluut zeker dat ze hier is?"
"Wat? Bang dat je je emoties gaat tegenkomen?" vroeg Drake en keek me droogjes aan.
"Want dit is wel de plaats waar je ze bent kwijtgespeeld"
"Hou. Je. Mond" siste ik en keek hem kwaad aan.
"Wat er in me omgaat is niet jou zaak"
"Jongens, kalm blijven" zei Alexa en kwam tussen ons in staan.
"We mogen ons hoofd nu niet verliezen"
"Alexa heeft gelijk" zuchtte Drake.
"Sorry"
"Ja, ik ook" mompelde ik en speurde de vlakte af.
"Ik weet waar ze is..." zuchtte ik verbaasd en ging met een hand door mijn haar.
"Wat? Waar?" vroeg Alexa verward.
"Levia heeft een vulkaan, ja toch?" vroeg ik. Levia was het geboortedorp van Lilo en Evie, de overgebleven ouders van Drake en Alexa. Het was gelegen in het midden van de jungle maar was zodanig ontwikkeld dat het in harmonie samen kon leven met de natuur. Er was een vulkaan daar die al even niet meer actief was geweest. Lava is bloedrood, bloed dat aan deze stenen kleefde. Dat moest het zijn. Daar moest Isabelle ze vasthouden.
"Levia?" vroeg Drake verbaasd.
"Het geboortedorp van onze ouders! Maar natuurlijk!" lachte Alexa.
"Goed gedaan Ben"
"Bedankt" lachte ik en keek naar Drake, die me ongeamuseerd aankeek.