Being the Hero

:23:

Pov Alexa
"Heb ik al gezegd dat je geweldig bent?" vroeg Drake lachend in mijn oor.
"Al zo'n 15 keer op zijn minst" klaagde Maxim vanop een andere Pegasus. Er waren er 2 gekomen om ons komen op te pikken. Een paar, exact zoals ik het gezegd had.
"Ach, ik kan het niet vaak genoeg zeggen" lachte Drake.
"Alexa, je bent geweldig"
"Zonder jou was ik nu dood geweest" zei ik.
"Zonder jou was ik gestorven van de pijn en zwarte magie die nog in mijn lichaam zat" reageerde hij daarop.
"En Maxim zou sowieso zijn hand kwijt zijn"
Maxim keek even naar ons en toen naar zijn hand voordat hij weer vooruit keek.
"En mijn onderarm..." mompelde hij stilletjes. Ik zuchtte.
"Jongens, kunnen we hierover ophouden? Jullie hadden hetzelfde gedaan"
"Nou ik ken niet zo van die krachtige spreuken" zei Maxim.
"Je hebt ze niet geleerd op school, dat kan nooit"
"Ik heb ook nooit gezegd dat ik het op school geleerd had" zuchtte ik en staarde naar mijn handen.
"Wacht, je zei dat je het in Magie geleerd had?" vroeg Drake verward.
"Deed ik ook" zei ik en staarde emotieloos voor me uit.
"Maar ik kreeg niet alleen Magie op school..."
"Wat?" vroeg Maxim verward.
"Het is...ingewikkeld" mompelde ik en zag Watuus opdoemen in de verte.
"We praten er wel een andere keer over"

Pov Simon
"Nina!"
"Mam!"
Evie kwam de kamer in rennen en vloog Nina in de armen. Aaargh... Zoveel geluid, zo luid... Ik kon het niet zo goed hebben op dit moment. Ze hadden me een soort verdovingsmiddel gegeven dat ervoor zorgde dat ik niets van de operatie zou voelen maar waardoor mijn zintuigen nu wel veel gevoeliger waren. Het geluid klonk zoveel luider dan het zou moeten. Ik kreunde en draaide me geforceerd om in bed.
"Oh, sorry" fluisterde Nina meteen en legde een hand op mijn schouder maar ik kon het niet voelen.
"Simon is heel gevoelig voor geluid en licht op dit moment"
"Oh" zei Evie stil.
"Is dit omwille van de bliksem?"
"Zijn vleugel is zwaar beschadigd, hij kan niet eens transformeren" zei Nina zachtjes.
"Hij heeft de operatie nodig als hij ooit nog wilt vliegen... Maar ze hebben toestemming van een voogd nodig"
"Waar is de dokter?" vroeg Evie. Ik hoorde hen de kamer verlaten en Nina haar moeder vragen waar Lilo was. Ze zei dat hij moest herstellen, hij had ook een operatie ondergaan. Ik voelde een vreemde emotie van haar afstromen toen ze dat zei. Alsof ze iets verborg, iets niet vertelde...
"Pssst... Pssst, Simon" fluisterde iemand en schudde me lichtjes door elkaar. Ik opende langzaam mijn ogen en zag dat al het licht uit was. Hm, hij had voorzorgen genomen... Naast me stond een vage vorm, ik herkende hem niet omwille van de medicatie.
"Hey, Simon"
Hij lachte en legde een hand op mijn schouder.
"Ik ben zo blij dat je oké bent..."
Die stem... Ik herkende die stem...
"Je bent helemaal onder de invloed van de medicatie en je zal je hier waarschijnlijk niets meer van kunnen herinneren... Maar ik wil dat je weet dat ik hier ben, nu. E-en ik wou je echt geen pijn doen, echt niet. Maar mam..."
Hij zuchtte en kneep in mijn schouder.
"Je weet hoe ze is... I-ik kan haar niet veranderen, dat kan niemand... H-het spijt me..."
"B-Ben?" vroeg ik verward en knipperde verdwaasd met mijn ogen.
"Ja Sim, ik ben het" zuchtte hij.
"Maar ik moet gaan, mam kan elk moment thuis zijn en als ze erachter komt dat ik hier ben da-"
"Ben, het is al goed, ik snap het" zei ik en keek hem aan.
"Ga"
Hij glimlachte en wandelde tot bij de deur om nog een laatste keer naar me om te kijken.
"Vrienden, wat er ook gebeurt"

Pov Alexa
Drake en Maxim werden meteen onderzocht toen we in het ziekenhuis aankwamen omwille van hun eerdere verwondingen. Nathalie en ik hadden wat bijgepraat en ze had me weten te vertellen dat iedereen nu terecht was. Simon werd op dit moment geopereerd en Evie, Nina, oma en Annabelle zaten in de kantine. Pap was aan het herstellen van zijn operatie en de jongens waren op controle. Ik beet op mijn lip toen ik door het raam pap zag liggen. Nathalie had me gewaarschuwd voor wat er gebeurt was en hoe hij er vanaf nu zou uitzien. Niet dat ik het kon zien vanaf hier. Net op het moment dat ik wou binnengaan hoorde ik haar stem.
"Wat spijt me dat zo, ik heb nooit wat gehad tegen je vader..."
Ik draaide me meteen om en zag haar daar staan grijnzen. Hoe was dit zelfs mogelijk? Hoe was ze dit ziekenhuis binnen gekomen? Ze had Annabelle in een wurggreep met een mes tegen haar keel gedrukt.
"Zonde, echt waar... Maar ja, de tijd kan niet teruggedraaid worden of wel dan?"
Ze grijnsde en ik balde mijn vuisten.
"Laat haar los" siste ik.
"Of anders?" vroeg ze lachend. Het leek alsof de wereld even stil stond en daarna alles in slow motion gebeurde. Maar voor een paar seconden en toen was het weer over. Pas nu besefte ik dat ik in een reflex het klokje had vastgepakt.
"Hmm, zo te zien ben je al in de leer... Maar dat zal niet genoeg zijn om me te stoppen" grijnsde ze en sneed Annabelle's nek open. Ze gilde en het bloed goot bij wijze van spreken uit haar nek. Isabelle liet haar op de grond vallen en verdween in een soort donkere mist. Ik kon geen woord uitbrengen. Nee... Nee, niet alweer... Ik liep naar Annabelle toe en knielde bij haar neer.
"Nee..."
Het was een zachte fluister die bijna niet hoorbaar was. Daarna barste ik in tranen uit. Dit kon niet... Dit mocht niet... Ze had haar eigen zus vermoord...

Pov Ben
Volgens mij was ik net op tijd terug thuis want 5 minuten later kwam mam binnen.
"Ik ben thuis!" riep ze vrolijk.
"Hopelijk heb je je niet al te hard verveeld nu ik weg was"
"Nee, dat viel goed mee" zei ik glimlachend en mijn blik viel op de bloedvlekken die onderaan haar jurk kleefden.
"Dus euhm, wat heb je gedaan? Iemand neergestoken?"
Ze volgde mijn blik en lachte even.
"Oh dat... Ja, ja zoiets"
Ik slikte en keek weg. Ze had waarschijnlijk echt iemand vermoord...
"Wie was het?" vroeg ik dan toch maar.
"Weet je nog dat ik op familiebezoek ging?" vroeg ze en plofte naast me neer in de zetel.
"Ja, dat liep niet zo heel goed af..."
"Je hebt Annabelle vermoord" concludeerde ik.
"Je bent slimmer dan je lijkt Ben" lachte ze en kuste me op mijn voorhoofd.
"Nou, ik ga me even opfrissen. Braaf zijn"
Daarna wandelde ze weg en ik staarde even neutraal voor me uit. Dit was mijn leven nu... Hier had ik voor gekozen. Mijn moeder was een gekke moordenaar en wou al mijn voormalige vrienden vernietigen... Ik zag paps schim in mijn ooghoek maar toen ik keek stond er niemand.
"Maak je eigen keuzes..." werd er in mijn oor gefluisterd. Ik herkende duidelijk paps stem maar toen ik keek stond hij er niet. Ik was volledig alleen in de kamer...