Being the Hero

:39:

Pov Ben
Toen ik terug in het onderkomen aankwam, zette ik de 2 grote zakken op de grond. Ik was nog naar de winkel geweest om een zeker alibi te hebben. Mam mocht niet weten dat ik stiekem met Simon afsprak, dat zou een ramp worden.
"Mam! Ik ben thuis!" riep ik en liet de vermomming verdwijnen.
"Ik heb boodschappen gedaan!"
Ze zat in de salon emotieloos voor zich uit te staren en ik ging meteen bezorgd naast haar zitten.
"Mam? I-is alles in orde?" vroeg ik stil.
"Nee Ben, alles is niet in orde" fluisterde ze en staarde voor zich uit. Pas nu zag ik naar wat ze aan het staren was. Het was een grote familiefoto die aan de muur hing. De grootste die ik tot nu toe al gezien had. Een vader, een moeder en hun 4 kinderen. Hun dochters en hun zoon. Annabelle, de oudste, met een grote lach die haar groene ogen deden stralen. Haar zwarte haren leken op die van haar vader maar voor de rest leek ze enorm veel op haar moeder. Naast haar stond Mirabelle, het tweede kind. Zij had blonde haren maar de blauwe ogen van haar vader. Ook zij lachte, alsof er niets mis kon gaan op dat moment. Aan Annabelle's andere kant stond Tibeau, hun jongere broertje, de enige jongen van de 4. Hij had donkere haren en blauwe ogen, helemaal zijn vader. En dan was er Isabelle, mijn moeder, de jongste van de 4. Ze stond in het midden voor Annabelle maar zij lachte niet. Zij stond daar met een neutraal gezicht terwijl al de anderen zo gelukkig leken. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken.
"Wat zie je als je daarnaar kijkt?" vroeg mam stil.
"Het familieportret?" vroeg ik stil en keek haar wat verward aan.
"I-ik weet niet... Jij lacht niet?"
Het kwam er meer uit als een vraag dan een veronderstelling.
"Inderdaad" zuchtte ze.
"Ik lach niet. Ik was zo ontzettend kwaad op mijn vader die dag omdat hij iets voor me geheim hield"
"Wat dan?" vroeg ik stil, bang om iets verkeerd te zeggen.
"Wat valt je nog meer op aan de foto Ben?" vroeg ze, mijn vraag negerend.
"Euhm..." zuchtte ik en keek naar het portret. Ik liet mijn ogen over hun gezichten dwalen maar merkte niets abnormaals op.
"I-ik weet het niet" gaf ik uiteindelijk toe.
"Kijk naar Tibeau" zei ze.
"Zijn lach, het is geforceerd, vind je niet?"
Ik keek verward naar Tibeau maar merkte niet echt iets bijzonders op aan zijn lach.
"Geforceerd?" vroeg ik stil.
"Hij kwam net uit het ziekenhuis die dag" ging ze verder.
"Een check up omdat ze op school misschien dachten dat er iets mis was"
Ze moest even lachen.
"Weet je dat je soms van die tests moet doen om je ogen te testen? Ze vertelden me altijd dat ik een bril nodig had maar mijn ogen waren helemaal in orde. Ze zien altijd dingen die er niet zijn. Zo dachten ze dat ook bij Tibeau..."
"Maar er was echt wat mis, of niet dan?" vroeg ik.
"Hij had magnitis*" zuchtte ze.
"En vader wou het voor me verzwijgen. Hij en moeder wouden niet dat we het wisten, ze hadden Tibeau zelfs niet de volledige waarheid verteld... Maar hij wist dat er wat mis was, ze hebben het hem die avond nog uitgelegd. De volgende dag legde ze vet aan ons uit. Moeder zei dat hij niet lang meer te leven zou hebben, zijn vorm magnitis was veel te erg om te bestrijden..."
Er gleed een traan over haar wang.
"Een week later was hij dood... Hij ging opeens zo snel achteruit en niemand die er iets aan deed. Niemand! Annabelle stond aan de kant van onze ouders. We konden niets meer doen. Aargh, schijnheilig rotwijf. Mirabelle probeerde de gouden middenweg te vinden maar dat lukte niet. Ik was zo kwaad, zo zo vreselijk kwaad. Op alles en iedereen, maar vooral, mijn ouders"
Ze stopte met praten en ik zag dat haar verdriet in woede was omgeslagen.
"Ik heb ons huis in brand gestoken en hen vermoord"
Daarna keek ze me loodrecht in de ogen.
"Mirabelle is nog steeds vermist, vermoedelijk is ze ook omgekomen in het vuur... Annabelle en ik werden gescheiden van elkaar. Zij werd naar een tante gestuurd en ik naar een weeshuis"
De tranen sprongen haar weer in de ogen en ze begon te huilen.
"Annabelle kon overweg met zwarte magie, dat is wel zeker. Maar ze was nooit een ware meester zoals ik, daarvoor had ze niet genoeg doorstaan"
Mam stond op en ging voor het portret staan. Even was het volledig stil. Maar die stilte werd zwaar verstoord toen ze opeens begon te schreeuwen en het canvas aan stukken begon te scheuren. Het duurde een kwartier voordat ze weer gekalmeerd was. Een kwartier waarin ik niets durfde te zeggen of doen. Niet eens bewegen of te hard ademhalen.
"Dat is waarom ik ben zoals ik nu ben" zei ze alsof er niets gebeurt was.
"Omdat het verliezen van wie je houd iets is dat je voorgoed verandert... Ik wil niet meer verliezen... Ik wil winnen"
"Daarom wil je het klokje..." fluisterde ik.
"Je wilt terug naar het verleden gaan om te voorkomen dat Tibeau sterft"
"Die stomme 3 verpesten altijd alles!" siste ze.
"We kunnen je het klokje niet geven Isa! We moeten het verleden in stand houden! Aargh!"
Ze sloeg een gat in de muur en ik zag de negatieve energie van haar afstralen. Ze deed dit om het leven van haar oudere broer te redden...
"Zelfs je vader wou me niet helpen, al wist hij goed genoeg wat ik had moeten doorstaan. Nee, ik was slechts zijn minnares, ik was niet zijn vrouw..."
Ze keek me even vol afschuw aan.
"Ik was niet jou moeder"
Ze keek weer weg en begon toen enorm hard te huilen.
"M-mam?" vroeg ik stil en kwal overeind. Ze zakte door haar benen en ik rende naar haar toe.
"Mam!"
Ik knielde meteen naast haar neer en ze vloog me in de armen. Ik troostte haar totdat ze stopte met huilen en nog veel langer daarna.

Pov Alexa
"Denk je dat iemand gemerkt heeft dat we weg waren?" vroeg Simon en sloot het raam achter zich.
"Het moet haast wel" zuchtte ik en keek naar de deur.
"Die heb jij toevallig niet laten openstaan of wel dan?"
"Shit" mompelde hij en ging met een hand door zijn haar.
"Is Ben hier soms geweest?" vroeg ik toen ik de negatieve energie voelde hangen.
"Oh nee..." zuchtte hij en plofte neer op het bed.
"Ik ben dood, ik ben zo zo dood..."
"Wat, nee, alleen als het Drake moest geweest zijn natuurlijk" zei ik en wandelde met hem naar de salon.
"Pap!"
Pap zat in een rolstoel naast de zetel en iedereen omsingelde hem zowat. Maar ze gingen meteen aan de kant om mij erdoor te laten. Zijn nieuwe robotbeen was goed zichtbaar en hij glimlachte naar me, duidelijk nog verzwakt van de operatie.
"Ik zei toch dat alles goed ging komen" lachte Drake maar zijn lach verdween toen hij Simon zag.
"En waar ben jij geweest Simon?"
Ik kon de argwaan horen in zijn stem en ik zuchtte. Ik moest het voor Simon opnemen, ook al was wat hij deed verkeerd. Het was mijn kleine broertje en daar veranderden iets aan.
"Hij was bij mij" reageerde ik als eerste.
"Ik had wat tijd voor mezelf nodig en Simon is me gevolgd om te zien of ik wel in orde was"
"Nou dan ziet het ernaar uit dat je je boyfriend net gemist hebt" zuchtte Drake en kruiste zijn armen. Simons gezicht werd rood en hij keek Drake kwaad aan.
"Ten eerste, Ben is niet mijn boyfriend. En ten tweede, ik wist niet eens dat hij hier ging zijn!"