Being the Hero

:22:

Pov Alexa
"Ik zie niks" zuchtte Maxim en ging op de rots zitten.
"Dit is hopeloos... De bomen zijn veel te hoog om de dorperen te zien vanuit te lucht, dit is onmogelijk"
"Niets is onmogelijk" zei ik, nog met een iet wat positieve instelling. Drake zuchtte en plofte naast Maxim neer.
"Hij heeft gelijk weet je... Op deze manier vinden we nooit wat..." zuchtte hij.
"We zouden eigenlijk moeten wandelen of zo..."
"Wandelen? Doorheen die jungle?" vroeg ik.
"Ik dacht het niet. En daarnaast vallen we zo beter op, hoe meer elfen ons zien hoe beter, toch?"
"Als jij het zegt" mompelde hij en stond weer op. We stonden op dit moment op een soort hoog plateau midden in de jungle, of toch, zo leek het. Zo waren er wel meer van deze 'tafels' in Aquatopia, zoals ze genoemd werden. Opnieuw hield ik mijn gsm in de lucht in de hoop bereik te hebben.
"Ja!" riep ik enthousiast en vloog wat omhoog. Ondertussen waren mijn vleugels al droog genoeg daarvoor.
"Wat?" vroeg Drake verward.
"Ik heb bereik!" riep ik en zocht meteen Nathalie's nummer. Als ik haar kon bereiken, konden we hier weg.
"Hallo met Nathalie" antwoordde ze, die duidelijk niet naar het scherm gekeken toen ze opnam.
"Nathalie, met Alexa" zei ik en keek lachend naar de jongens. Ik hoorde wat vallen in de achtergrond en het bleef even stil.
"Alexa?! I-is alles oké? Waar ben je?" vroeg ze verbaasd maar ook gelukkig en opgelucht.
"Laten we zeggen dat ik wel een paar Pegasusen kan gebruiken op dit moment..."

Pov Simon
Ik knipperde verward met mijn ogen toen ik wakker werd. Ik was flauwgevallen... Aargh, mijn schouder deed nog steeds vreselijk veel zeer maar dat was niet waar ik me zorgen over maakte. Ik wist niet waar ik was. Langzaam kwam ik overeind en zag Nina slapen in een zeteltje naast het bed waar ik in lag. Ze had mijn shirt stevig vast en hield het tegen zich aangedrukt als een soort knuffeltje. Best schattig eigenlijk. Meteen daarna merkte ik ook op dat ik in een soort ziekenhuiskamer lag. Ik had verband rond mijn schouder en een infuus in mijn arm. Nina wist vast waar we waren... Ik moest haar op de 1 of andere manier wakker zien te krijgen. Maar ik wist ook als geen ander dat als een draak sliep, die sliep als een steen.
"Hey, Nina" zei ik en probeerde haar te porren maar de zetel stond te ver weg. Ik kon horen dat mijn stem hees klonk en als ik me nog verder in haar richting bewoog schoot er een steek van pijn door mijn schouder.
"Pssst" probeerde ik weer maar geen reactie. Ik zuchtte, hier zou ik spijt van krijgen...
"Nina! Word wakker!"
En ik had er ook meteen spijt van. Mijn hele keel deed pijn van het roepen maar Nina werd wel wakker.
"Huh? Wah?" vroeg ze verward en keek de kamer rond.
"Omg! Simon!"
Ze sprong uit de zetel, gooide mijn shirt aan de kant en vloog me in de armen. Ze lette er goed op mijn schouder niet aan te raken terwijl ze me knuffelde. Pas nu merkte ik dat ik me nog steeds in deze half-draak toestand bevond.
"Hey" lachte ik en ze liet me los.
"Jij bent blij me te zien"
"Je weet niet half hoe opgelucht ik ben dat Ben je niet vergiftigd heeft" zuchtte ze.
"Maar het heeft gewerkt, zonder hem waren we niet hier kunnen komen"
"Wacht wat?" vroeg ik verward.
"Ben? Je hebt hem gezien?"
"Hij heeft je leven gered Simon" zei ze serieus.
"Zonder hem was je ter plekke gestorven"
Ik slikte en staarde wat naar het witte laken dat over me heen lag. Ben had mijn leven gered... Ook al was het zijn moeder die dit gedaan had en dat wist hij. Hij wist wat Isabelle deed, hij wist het maar al te goed. Maar hij redde de anderen niet, alleen mij... Vrienden wat er ook gebeurt, toch? Ik zuchtte en glimlachte even.
"Wat?" vroeg Nina verward.
"Hij houd zich aan onze belofte" fluisterde ik.
"Ook al staan we niet meer aan dezelfde kant... We steunen elkaar..."
Nog voor Nina daarop kon reageren kwam er een vrouwelijke dokter binnen.
"Hallo" zei ze op een veel te vrolijke manier.
"Ik ben Marie, de kinderarts, en jij bent...*kijkt op blad*... Simon?"
Ik knikte.
"Dus ik moet even wat gegevens checken" begon ze en klikte haar pen open.
"Dus je naam is Simon en wat nog?"
Hm, daar zei ze wat... Bij elfen was het de gewoonte om de achternaam van de moeder over te nemen maar bij draken de achternaam van de vader. En het moest nu net lukken dat mijn vader een draak was en mijn moeder een elf... Ze bleef me afwachtend aankijken totdat ik antwoord zou geven.
"Euhm, dat ligt nogal ingewikkeld..." zuchtte ik. Ze keek me verward aan maar besloot uiteindelijk de vraag maar over te slaan.
"Hoe oud ben je?"
"16" zei ik. Net twee jaar ouder dan Nina en Maxim en twee jaar jonger dan Drake en Alexa. Perfect in het midden.
"Kun je me vertellen wat er precies gebeurt is?"
Euhm... Wat had Nina verteld dat er gebeurt was? Ik keek haar even schuin aan en ze knikte langzaam. Oké, ze had de waarheid verteld. Anders zou het hier nog ingewikkeld worden...
"Ik ben geraakt door de bliksem" zei ik.
"Toen ik aan het vliegen was"
"En waarom vloog je in die storm?" vroeg ze.
"Iedereen kan zien dat dat extreem gevaarlijke is"
"Het was nodig" zei ik en staarde even voor me uit.
"Anders waren we allemaal verdronken..."
Nina pakte mijn hand vast en glimlachte even kort.
"Je hebt iedereen gered Simon, je bent een held"
"Ik heb Alexa niet gered" zei ik en keek haar emotieloos aan.
"Ik heb mijn zus achtergelaten op die boot. Misschien is ze nu wel dood doordat ik te vroeg vertrokken ben..."
"Als je langer gewacht had, waren we te laat geweest" zei Nina.
"En je weet niet zeker of Alexa het niet gehaald heeft, ze kan altijd nog weggekomen zijn"
"Geloof jij daarin dan?" vroeg ik serieus.
"Een elf die op een zinkende boot zit in een tropische storm met natte vleugels?"
"Wacht" zei Marie opeens en keek ons in shock aan.
"Alexa als in Alexa Van Hemelen?"
Ik knikte en Nina keek haar aan.
"Ja, Alexa, dochter van Sofie Van Hemelen, en ik ben Nina, dochter van Stino Verdrak, moest je het nog niet doorhebben" zei ze en keek weer naar mij.
"En dit is Simon, mijn grote broer"
"Oh mijn..." zuchtte ze en hield een hand voor haar mond.
"Maar dat moet ik meteen gaan vertellen... Jullie ouders zijn namelijk al gevonden, ze zijn in Watrus"
"Ze zijn al gevonden?" vroeg Nina vrolijk.
"Ik ga meteen wat dingen regelen en ervoor zorgen dat jou operatie daar kan doorgaan" zei ze en klikte haar pen dicht voordat ze vertrok.
"O-operatie?" vroeg ik stil.
"Je schouder en vleugel moeten echt geopereerd worden Simon" zei Nina.
"Maar ze wouden wachten tot je gestabiliseerd was en misschien wakker. Als je de operatie niet doet zul je misschien niet meer kunnen vliegen of transformeren"
"En als de operatie mislukt?" vroeg ik.
"Hetzelfde..." zuchtte ze. Geweldig...