Being the Hero

:20:

Pov Lilo
Ik voelde een scherpe steek in mijn linkerbeen toen ik weer wakker werd.
"Sandra, hij wordt wakker" hoorde ik iemand zeggen maar ik kon niet echt uitmaken wie. Langzaam opende ik mijn ogen en zag Sandra, mijn schoonmoeder.
"Hey Lilo, stil blijven zitten oké?" zei ze en knikte naar iemand anders. Opeens schoot er weer een steek van pijn door mijn been en mijn gezicht vertrok van de pijn.
"Aaah!"
"Sorry"
Nu herkende ik de stem. Het was Annabelle.
"Je been is ernstig beschadigd" ging Sandra verder.
"We weten niet zeker of het wel te redden valt, eerlijk gezegd"
Ik zette mezelf recht en keek naar het geïmproviseerde verband rond mijn been. Het zag er inderdaad niet best uit.
"W-waar zijn de anderen? De kinderen?" vroeg ik meteen, niet denkend aan mijn been.
"Evie is hulp gaan halen, we vonden elkaar vrij snel" zei Annabelle. Pas nu zag ik dat ze zelf ook een soort verband om haar arm had.
"E-en de kinderen? Zijn zij oké? Maxim? Alexa?"
Alexa... Ze was niet op het dek... Ze kon evengoed met de boot naar de bodem gezonken zijn... Ik rilde bij die gedachte.
"Ze zijn vast allemaal in orde" zei Sandra sussend.
"Het zijn wel de kinderen van hun moeder, vergeet dat niet. Het zijn taaie"
"Als ze iets van hun moeder hebben overgekregen, geven ze niet op zonder gevecht" stemde Annabelle in. Ik herinnerde me nog de periode waarin zij de vijand was. Ze had Sofies zusje Emma ontvoerd en haar jaren bij hen weggehouden. Ze had geprobeerd om Sofie te beïnvloeden met zwarte magie maar was uiteindelijk haar leermeester geworden. Ja, ze had zeker weten een woelig verleden, al van voor ik haar leerde kennen toen we 12 waren. Dat was de dag waarop ze de Duivel versloeg en hem omvormde naar Engel. Daarna had ze nog tegen Annabelle gestreden en in de Grote Eenmakingsoorlog met Aarde. Ze had de Elfenwereld rondgereisd opzoek naar haar beschermers-leermeesters toen ze achter 1 van haar vele identiteiten kwam. Want ze was zoveel meer dan een half elf geweest. Ze was meer dan alleen de uitverkorene geweest... Maar dat was het dan ook, geweest. Ze was niet meer, toch niet hier. Ik wist wel dat haar geest verder leefde in de Tempel der Goden en Helden, net zoals die van Stino en Tom. Maar nu ging het niet om zij die niet meer onder ons waren, het ging om zij die hier waren en gevonden moesten worden. Ik mocht Alexa niet verliezen, niet na wat er met haar moeder gebeurt was.
"W-waar zijn ze?" vroeg ik.
"Dat weten we niet Lilo, maar maak je geen zorgen om hen. Rust, je hebt het nodig" zei Annabelle.
"Ik ga niet rusten tot dat de kinderen veilig zijn" zei ik en wou opstaan maar Sandra duwde me op de grond.
"Ben je helemaal gek geworden?! Je zakt zo door je been heen als je nu opstaat" siste ze.
"Blijf liggen of je bent je been zeker kwijt"
Ik zuchtte gefrustreerd en ging weer liggen. Het kwam vast allemaal goed met de kinderen, toch?

Pov Simon
Mijn schouder deed vreselijk veel pijn en ik had veel bloed verloren. Echt staan kon ik niet en mijn vleugel was zeker weten gebroken waardoor ik in deze soort half draak vorm vast zat. Ik moest op Nina steunen om vooruit te kunnen komen, wat normaal al niet makkelijk was in deze jungle. Ik was zo zwak dat het moeilijk voor me was om wakker te blijven.
"Komaan Simon, blijf bij me" zei Nina met wanhoop in haar stem.
"Volgens mij zijn we er bijna"
"W-weet je w-el ze-eker dat j-je een h-uis za-g N-nin-na?" vroeg ik stilletjes.
"W-we z-zit-"
"Zitten midden in de jungle, ik weet het" zei ze en rolde met haar ogen.
"Maar nee, ik hallucineer niet en ja, ik heb wel degelijk een huis gezien op die heuvel. En een groot huis ook"
"A-als ji-j h-et zegt..." zuchtte ik en sloot mijn ogen voor een paar seconden.
"Nee, nee, nee, Simon, open je ogen" zei ze en schudde me weer wakker.
"We moeten doorgaan, je hebt dringende hulp nodig"
"H-hulp no-dig..." herhaalde ik zwakjes maar opende mijn ogen niet. Daar had ik de kracht niet meer voor. Ik zuchtte en zakte bijna door mijn benen. Dit zag er niet goed uit... Mogen de goden genade tonen en me bijstaan, en dan wees ik vooral op de 2 goden die me dit aangedaan hadden...

Pov Ben
"Opstaan lieverd, we hebben een lange dag voor de boeg" lachte mam en klikte het licht aan. Dat was al de tweede keer vandaag dat ze dat deed... We waren na vannacht niet naar huis gegaan, toch niet mijn huis. We waren in 1 van mams villa's. Ze had er velen onder valse namen doorheen alle 3 de werelden, blijkbaar. Dit was een, naar mijn normen, prachtige moderne witte villa op een klif langs de rotsige stranden van Aquatopia. Ik wist niet hoe ze eraan kwam maar dat boeide me ook niet.
"Je hebt me midden in de nacht wakker gemaakt" klaagde ik.
"Laat me slapen"
"Maar ik heb ontbijt gemaakt" zei ze op een trieste manier en kwam bij me op bed zitten.
"Luister Ben, ik ben niet echt de perfecte moeder geweest voor je en daar wil ik verandering in brengen. Ik wil echt een goede moeder voor je zijn... Kom eten, alsjeblieft?"
Ze klonk wanhopig... Dit was niet de vrouw achter de zwarte zieneres, dit was de vrouw waar pap van gehouden had... Ik wist al langer dat ze 2 gezichten had maar het verschil was wel enorm.
"Oké, ik ben er over een paar minuten" zei ik en zette me recht. Ze begon te stralen en wandelde de kamer uit. In plaats van haar zwarte jurk droeg ze nu een rood avondkleed, vreemd. Ook had ze hakken aan, dat deed ze normaal ook niet. Ik maakte me klaar en wandelde de glazen spiraaltrap naar beneden af. Ze had echt ontbijt gemaakt... Pannenkoeken zelfs. Wauw.
"Je hebt echt je best gedaan" zei ik verbaasd en ging aan tafel zitten.
"Als je het doet, doe je het maar beter goed zeg ik altijd" lachte ze en deed haar mantel aan.
"Ik moet nog wat zaken regelen, persoonlijke dingetjes, ik ben terug voor je het weet"
Ze kuste me op mijn voorhoofd en wandelde naar de voordeur.
"Wat voor persoonlijke dingetjes?" vroeg ik en stak een stuk pannenkoek in mijn mond.
"Familie bezoek, niets speciaals" lachte ze en sloot de deur achter zich.
"Nou, tot straks..." mompelde ik en at in stilte verder. Na het eten ging ik op verkenning in het huis en botste op wat foto's van haar en pap, smerig. Een affaire, schandalig. Foto's waarop ze kusten en zo, ieuw... Dan een foto van toen mam nog klein was. Van haar en haar 2 oudere zussen en oudere broer. Ze was de jongste van 4, dat wist ik al. Ik zag Annabelle naast haar staan, de jongere versie dan toch. Haar andere zus en broer had ik nooit gekend en haar ouders waren al lang dood. Wacht... Annabelle... Dat was de enige familie die ze nog had, die ging ze bezoeken! Nog voor ik wel en goed doorhad wat ze zou gaan doen werd er aangebeld. Wat? Wie kon er nou aanbellen? Dit huis stond in het midden van de jungle! Verward ging ik naar de voordeur en keek op het schermpje om te zie wie het was. Mijn adem stokte in mijn keel en ik deinsde achteruit. Langzaam legde ik mijn hand op de deurklink en twijfelde nog of ik zou opendoen of niet. Ik opende met een zwaai de deur en keek rechtstreeks in de hopeloze ogen van Nina, die een bewusteloze Simon met zich meesleepte.
"B-Ben?!"
"W-wat is er gebeurt?" vroeg ik stil terwijl mijn ogen op Simon gevestigd bleven. Ik wist maar al te goed wat er gebeurt was, hij was geraakt door de bliksem. Door Isabelle.
"Lang verhaal" zei ze en zakte bijna door haar benen.
"K-kun je ons helpen?"
"Kom binnen" zei ik en hielp haar met Simon.