Being the Hero

:27:

Pov Simon
Wat verward en verzwakt opende ik mijn ogen. Er scheen maar weinig licht en ik knipperde wat mijn ogen. Mijn maag deed ontzettend veel zeer maar daar kwam ik wel overheen. Het was mooi genezen langs de buitenkant, gelukkig maar. Ik wou hier geen littekens van overhouden. Het zou me er alleen maar aan herinneren dat Ben me neerstak. Niet dat dat me zou doden, geen van hen kon dat. Of nou ja, toch niet echt doden. Dit lichaam misschien maar ik niet. De kettingen zaten losjes rond mijn polsen en ik wreef door mijn ogen. Opgedroogd bloed plakte nog op mijn wangen maar dat was er zo af. Na een minuutje was ik los en stond ik op. Aaargh... Stomme wonde... Met een hand over mijn buik slenterde ik verder naar de deur. Los. Los... Was dit een val of zo? Had Ben dit gedaan om me weer neer te steken als ik deze deur uitging? Ik beet even zacht op mijn lip en opende de deur. Niemand op de gang... Hmm... Langzaam wandelde ik de donkere hal af en keek af en toe opzij. Elke kooi een ander persoon. Iedereen was hier, echt iedereen... Maar ik kon ze niet redden, niet in deze staat. Niet nu mijn lichaam moest herstellen. Op het einde van de gang was een zware rode deur. Met enige moeite duwde ik de deur open en kwam in een andere gang terecht. Deze was wit en leek wel van een huis te zijn. Waarschijnlijk was dit 1 van Isa's onderkomens... Geen wonder dat het een kerker had. Er hingen overal foto's aan de muur waaronder 1 familiefoto. Het was van vroeger, toen ze nog jong waren. Isabelle was de jongste van 4 met 2 zussen en 1 broer. In volgorde van oud naar jong waren het Annabelle, Mirabelle en Thibeau. Ik wist wel het 1 en ander over de geschiedenis van hun familie en geloof me als ik zeg dat het niet kindvriendelijk was. Ik kwam in een salon terecht met redelijk moderne meubels. Daaraan zat een open keuken en een grote eettafel waar je makkelijk met 12 man aan kon zitten. Er was hier niemand, ze waren waarschijnlijk allebei in de arena. Hmm, dit was misschien wel een goed moment om de edelstenen en het eeuwenklokje terug te stelen... Ik wist dat ze hier ergens moesten liggen, in een geheime kamer of zo, het kon haast niet anders. Na even gezocht te hebben vond ik een verborgen schakelaar achter de lichtknop. Er schoof een stuk muur aan de kant en op een klein schaaltje lag Bens steen en het eeuwenklokje. Er lag een briefje bij in Bens geschrift.
Sorry dat ik je pijn gedaan heb, het was echt niet mijn bedoeling... Hopelijk maakt dit het een beetje goed :) -Ben
Ik rolde met mijn ogen en lachte zachtjes. Vrienden wat er ook gebeurt... Misschien moest ik binnenkort ook eens iets voor hem terug doen. Meteen stak ik het briefje en de steen weg en hing het klokje om mijn nek. De steen reageerde op mijn aanraking en gloeide. Het was omdat ik een zuivere afstammeling was, het kon haast niet anders. Nu was het tijd om de arena te vinden en hier weg te wezen.

Pov Alexa
Hoe hard ik ook probeerde, ik kon niet uit mijn cel komen. Ik gromde uit frustratie en sloeg op de muur, waardoor er een gat ontstond. Als ik kwaad werd was ik tot alles in staat, nou ja, bijna alles want blijkbaar was het niet GOED GENOEG OM UIT DEZE STOMME KUT KOOI TE RAKEN!!!! Oké, ik was misschien iets meer dan gewoon kwaad...
"Wow, liegt het aan mij of is het hier ijskoud?"
Ik draaide me woedend om naar de deur en zag Ben staan. Alles was rood en wazig maar Bens aura kon ik uit duizenden herkennen. Dat en hij was de enige half elf hier. Ik gromde en probeerde hem door de tralies met mijn klauwen te grijpen.
"Wowowow" lachte hij en deed een stap achteruit.
"Wauw, je ziet er echt uit zoals Simon... Ongelofelijk dat het echt gewerkt heeft"
Hij bekeek me eens goed, alsof hij zijn werk bewonderde. Hier had ik echt geen tijd voor!
"Haal me hieruit zodat ik je kop eraf kan rukken!" snauwde ik en klauwde naar zijn nek. Hij lachte en stapte aan de kant.
"Hmm, zo te zien ben je wat euhm boos op me voor wat ik gedaan heb. Begrijpelijk, denk ik"
"JE HEBT ME VERVLOEKT!" schreeuwde ik en mijn huid werd nog roder, toch naar mijn mening.
"Het is eigenlijk eerder een bezwering" begon hij en deed iets met zijn handen.
"Maar ja, wie ben ik om daar over te oordelen? Oh ja, degene die je omgevormd heeft"
Hij grijnsde en greep mijn arm vast. Wow, zo sterk herinnerde ik me hem niet...
"Luister Alexa" siste hij en keek me in de ogen.
"Je bent van mij nu..."
Er gingen rillingen door mijn lichaam en zwarte magie overspoelde me. Ik kon het niet controleren, niet beheersen... Het leek wel of mijn hoofd op ontploffen stond en ik kon niet bewegen. Het was alsof ik in Bens ogen moest blijven kijken om dit te overleven, zo voelde het. Hij begon zachtjes te lachen en legde zijn hand op mijn wang.
"Wat ga ik hier veel plezier mee beleven..."

Pov Drake
Op het ene moment zat ik in een soort gevangenis en op het andere moment lag ik in de arena. Ik klauterde meteen overeind en ik om me heen. Er lagen brokstukken in de arena maar er leek niks kapot. Ook lagen er hier en daar bloedvlekken op de grond, maar ze waren recht afgesneden langs 1 kant alsof er iets gestaan had toen het gebeurde. Maar alles was leeg, de hele arena was leeg... Ik hoorde iemand fluiten en mijn hoofd draaide in de richting van het geluid. Ben stond op het balkon en leunde nonchalant op de balestrade en zijn armen gekruist.
"Drake" zei hij kalm.
"Ben" zei ik op dezelfde ijskoude manier.
"Hm, ik had niet verwacht dat je zou reageren" mompelde hij.
"Maar nu ik je aandacht heb wil ik er graag gebruik van maken"
"Waarom kom je niet naar beneden en ik zal je er volop gebruik van laten maken" siste ik. Hij grijnsde.
"En dat is de Drake die ik me herinner. Alexa, vind jij ook niet?"
Wacht... Alexa? Wat? Ze kwam langzaam naar voren gewandeld, een grijns op haar gezicht. Haar haren waren donkerder, bijna zwart. Haar huid vuurrood en haar ogen gitzwart als grote gaten in haar gezicht. Uit haar ogen kwam bloed, alsof ze op de een of andere vreemde manier aan het huilen was. Haar handen waren klauwen en haar vleugels waren verandert in iets wat ik nog nooit eerder gezien had. Het was vleermuisachtig maar toch weer niet en bloed droop langs de uitstekende botten naar beneden. Ook had ze een staart dat leek op die van een duivel uit verhalen. Ik slikte en deed een stap achteruit. Wat had Ben met haar gedaan...?
"A-Alexa..." fluisterde ik voorzichtig en Ben moest lachen.
"Dat je haar nog herkent, het is een wonder" lachte hij.
"Ik bedoel, ze is een monster! En toch, nog altijd, hou je zo ontzettend veel van haar. Niet dan Drake?"
"Wat heb je met haar gedaan?" siste ik, zijn opmerking negerend.
"Niks bijzonder eigenlijk" zuchtte hij.
"Een kleine vloek, dat is alles... Ik heb van haar een Duiveling gemaakt"
Hij lachte even kort en keek me aan met amusement in zijn ogen.
"Nu ben jij nog de enige pure ziel onder hen"
"W-wat?" vroeg ik verward maar bleef naar Alexa staren.
"Snap je het niet Drake?" vroeg ze en ging naast Ben staan.
"Iedereen is zoals mij, zoals ons"
Ze keek grijnzend naar Ben.
"Maar jij niet, jij hoort niet thuis in onze familie"
"Maar Alexa ik-"
"Je snapt het echt niet he?" onderbrak ze me.
"Jij vindt me leuk, ik jou niet. Sterker nog, ik haat je"