Being the Hero

:25:

Pov Simon
Ik keek vanop de zijlijn toe hoe iedereen weer wakker werd. Ze hadden me nog niet gezien maar dat zou niet lang meer duren. Ben had me niet bewusteloos moeten slagen, ik was zo meegegaan. Want waarom zou ik moeite doen? Er was niemand anders meer over, ik was toch al verloren. Dat en Bens zwarte magie had geen effect op mij. Ik was namelijk krachtiger dan de meeste dachten. Omdat mijn ouders geheimen met zich meedroegen die niemand wisten, waaronder de vloek. Maar er was meer, zoveel meer. En niemand wist ervan, zelfs hun families niet. Maar ik wel, ik wist het allemaal. Nina keek verward rond en zag mij zitten. Ze zei er echter niets van. Ze hielp Maxim overeind en ging daarna naar haar broer. Alexa en de volwassenen waren hier niet. Hier, in deze enorme arena. Je hebt me gehoord, arena. Als in een grote vechtarena met tribunes en alles. En 1 groot balkon dat over alles uitkeek. Ik zuchtte en prutste wat met mijn vingers terwijl ze Drake probeerden wakker te maken. Ik kon de zwarte magie in de lucht voelen hangen. De negatieve energie stroomde over me heen en ik moest me beheersen om niet te transformeren voor al de anderen. Ik zag dat Maxim er duidelijk moeite mee had maar bij Nina was dat minder hard te zien. Ik wist dat het bij mij niet te zien was maar dat betekende niet dat ik er geen last van had. Drake was na 10 minuten eindelijk wakker en keek verward om zich heen voordat hij wat aan Nina vroeg. Volgens mij de overduidelijke vragen. Waar zijn we? Waar zijn de anderen? En belangrijker, waar is Alexa? Want wees eerlijk, zelfs een blinde kon zien dat hij verliefd op haar was. De manier waarop hij met haar omging en haar behandelde, het was anders dan bij anderen. Na even rondgekeken te hebben zag hij mij staan.
"Simon!"
"Wat?!" riep ik terug.
"Maak dat je hier bent!" riep hij. Ik zuchtte en knipte in mijn vingers. Ik poefte weg en verscheen naast hem.
"Wat is er Drake?" vroeg ik en kruiste mijn armen.
"Wacht, wat? Hoe deed je dat?" vroeg Maxim verward.
"Dat is niet belangrijk op dit moment" zei Drake kwaad en greep mijn shirt vast.
"Waar is Alexa? Waar zijn de anderen? Waar zijn we?"
Exact de vragen die ik dacht dat hij ging stellen.
"Weet ik niet" zei ik en keek hem aan.
"Kun je me nu los laten?"
"Ik geloof je niet" siste hij en bleef me kwaad aankijken.
"Je bent een verrader, een bastaard... Geef me 1 rede jou te geloven"
"Ik ben je broertje" zei ik en keek hem geschokeerd aan. Zo had hij nog nooit tegen me gedaan. Misschien omdat Alexa hem in bedwang hield.
"Half-broertje" siste hij kwaad.
"En ook Alexa's half-broertje" siste ik.
"Ik geef ook om haar, dat weet je"
"Waarom heb ik dan het gevoel dat je hier iets mee te maken hebt?"
"Laat hem los"
Ik keek naar het balkon en zag Ben staan.
"Simon heeft hier niks mee te maken Drake, ik dacht dat je slimmer was dan dat"
Drake liet me los en ik viel op de grond.
"Aw!" klaagde ik en stond op.
"Wat is dit Ben?! Waar zijn we?!" vroeg Drake kwaad. Ben zuchtte en rolde met zijn ogen.
"Alexa is oké Drake, alsjeblieft doe normaal" zei hij half mompelend.
"Ze is niet bij jullie omdat er een klein detail is dat haar speciaal maakt"
"Het eeuwenklokje" zei Drake stil en keek hem aan.
"Hierzo" lachte hij en liet het klokje heen en weer slingeren voor onze ogen.
"Mam is er heel tevreden over"
"Geef het terug!" siste Drake en opende zijn vleugels.
"Het is van ons, niet van jou!"
"Eerlijke vinder" zei hij en stak het weg.
"Genoeg gepraat" zei Isabelle en kwam naast Ben staan.
"Tijd voor de spelen"
Ze knipte in haar vingers en Ben teleporteerde naar de arena.
"Kies je eerste slachtoffer jongen"
Ben keek ons allemaal om de beurt aan en liet zijn blik op mij rusten. Nee, kom op Ben, niet ik. Hij kon het zien in mijn ogen, net zoals ik dat in die van hem kon zien. Maar toch, toch.
"Simon" zei hij en bleef me aankijken. Isabelle knipte in haar vingers en de anderen verdwenen.
"Waarom Ben?" vroeg ik stil.
"Sorry" fluisterde hij terwijl er een soort mechanisme in gang gezet werd.
"Mam twijfelt aan mijn loyaliteit, ik moet dit doen..."
Er kwamen muren omhoog vanuit de grond en er verscheen er een tussen ons zodat we elkaar niet konden zien.
"Moge de beste winnen..." mompelde ik stilletjes en draaide me om.
"Laat de spelen beginnen" grijnsde Isabelle. Op dat moment kon ik de negatieve energie in de lucht voelen stijgen. Ben gebruikte zwarte magie... Een seconde later vloog er een bol duistere energie door de muur heen vlak langs mijn hoofd. Ik slikte en sloot mijn ogen om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ben moest dit doen, het moest geloofwaardig zijn... Er werd een zwaard door de muur gestoken langs mijn zij langs de andere kant. Ik moest wat gaan doen, nu.
"Ben, alsjeblieft, doe het niet" zei ik en begon rond te wandelen.
"Vecht terug" siste hij en hij kwam vanachter een muur vandaan. Ik kon nog net op tijd wegduiken voor de duistere energie die hij op me afvuurde. Niet dat het me pijn zou doen, maar het zou me wel doen transformeren. Ik wou niet dat Ben me zo zou zien, niet zonder dat hij het wist in ieder geval.
"Ik wil je geen pijn doen Ben" zei ik en sloop het doolhof door.
"Vecht!" schreeuwde hij en ik voelde een golf negatieve energie zich verspreidden door de arena. Hij verloor de controle over zijn krachten, de zwarte magie was te sterk voor hem. Mijn huid kleurde vuurrood en mijn handen vervormden tot klauwen. Ik kon dit niet meer inhouden... Ik kon mijn ogen voelen bloeden en het vuur brandde binnenin me. Er groeide een staart en vleugels uit mijn rug en ik gromde uit pijn. Langzaam zakte ik naar de grond en veegde door mijn ogen. Bloed. Geweldig... Ik kon Isabelle horen lachen en keek haar kwaad aan. Alles was rood en wat wazig maar het lukte me nog net om haar kwaadaardige lach te zien.
"Oh Simon, hoe interessant... Waarom heb je me dit niet eerder laten zien?"
Op dat moment kwam Ben achter me staan. Hij was geschokeerd en ik merkte dat hij even stopte met ademen. Ik durfde me niet om te draaien, niet in deze toestand.
"Een Duiveling, die had ik niet zien aankomen" lachte Isabelle.
"Je hebt interessante vrienden Ben, dat moet ik toegeven"
Jep, een Duiveling, 1 van de vele dingen die ik was. Het was de vloek die ik overgeërfd had. Net zoals Maxim en Nina deden. Langzaam draaide ik me om en zag dat Ben zijn greep rond zijn zwaard versterkte.
"Wie ben jij?" siste hij.
"B-Ben, ik ben het" zei ik en zag het bloed uit mijn ogen op de grond druppen. Ik wist dat mijn ogen nu zwarte gaten waren en ik er best eng uitzag maar ik was nog steeds te herkennen.
"Jij bent niet de Simon die ik ken" zei hij en kwam op me af met het zwaard. Ik verzette me niet en Ben duwde het zwaard recht in mijn maag. Omdat ik zo snel zo hard verzwakte transformeerde ik weer naar mijn menselijke vorm en Ben trok het zwaard weer uit mijn lichaam.
"N-nee..." fluisterde hij terwijl ik inzakte.
"Wat heb ik gedaan...?"
Hij liet zijn zwaard vallen en het kletterde op de koude stenen vloer. Dat was het laatste wat ik hoorde voordat alles zwart werd.