Being the Hero

:26:

Pov Alexa
Ik knipperde verward met mijn ogen en merkte dat mijn handen vast zaten aan metalen kettingen. Verward keek ik om me heen om te ontdekken dat ik in een koude metalen cel zat, vast geboeid aan de muur het verste van de deur. Wat was dit? Waarom was ik hier? Waar was hier? Ik schoof wat heen en weer en probeerde de kettingen los te maken maar het lukte niet. Toen herinnerde ik me wat er gebeurt was. Ben... Hij was in mijn kamer... Hij had me hier heengebracht, daar was ik zeker van. Wacht, waar waren de anderen? Als in een reflex greep ik naar het klokje maar het was er niet meer. IK HAD HET KLOKJE NIET MEER! Ik raakte in paniek en begon automatisch luider en sneller te ademen. Ik voelde negatieve energie branden aan mijn polsen, Isabelle had deze kettingen gemaakt... Zij had me geleerd om negatieve energie te herkennen zodat ik wist wanneer er zwarte magie gebruikt werd. Zij, degene die me de spreuk geleerd heeft die Drake genezen heeft. Mijn leermeester, of eerder, meesteres. Ze dacht dat ik het kon controleren, maar dat was niet zo. Ze sprak van de vloek, iets wat ik niet had. Toen ze daarachter kwam leek ze teleurgesteld, alsof ze wou dat ik vervloekt was.
"Het is jammer, echt" had ze gezegd.
"Een zonde dat je het niet hebt... Het zou je sterker gemaakt hebben. Je zou zwarte magie kunnen detecteren... Nu alleen de energie waaruit het opgebouwd zou kunnen zijn"
Ik zuchtte. Ze had gelijk. Ik had hieruit kunnen ontsnappen als ik de vloek had... Dan zou ik de energie kunnen absorberen en het slot open forceren. Maar nu voelde ik me zo ontzettend nutteloos... Ik sloot mijn ogen toen het water in mijn ogen sprong. Ik was het klokje kwijt... Ik zat gevangen... Ik was een waardeloze held...

Pov Ben
Nee nee nee... Wat had ik gedaan? Meteen legde ik mijn hand op de wonde en sloot mijn ogen. Komaan... Dit moest werken... Ik voelde mijn handen tintelen en toen ik mijn ogen opende was zijn wonde al heel wat minder erg. Hij zou dit overleven. Ik slaakte een zucht van opluchting en keek naar mam die me vanaf het balkon afkeurend aankeek. Ik wist niet dat Simon de vloek droeg. Hoe kon ik dat nou weer weten? Mam had er maar een paar keer over gesproken en ze had hier niets van gezegd. Ik slikte en legde een hand op Simons schouder voordat ik ons allebei hier weg teleporteerde. Ik zette hem vast in zijn eigen cel, net zoals iedereen hier zijn eigen cel had.
"Het spijt me Simon..." fluisterde ik en stond weer op.
"Hopelijk is dit allemaal snel over..."
Daarna wandelde ik met mijn hoofd naar beneden de gang door. Terug naar boven. De anderen zaten hier ook allemaal opgesloten maar ze waren bewusteloos. In de achtergrond hoorde ik iemand huilen en ik keek verward om me heen. Het was Alexa... Ik kwam tot stilstand voor haar cel en keek haar moeilijk aan. Wat moest ik hieraan doen? Ik kon haar geen pijn doen maar ik wou haar hier ook niet zo laten zitten...
"B-Ben?" vroeg ze stil en ik zag haar ogen glijden naar het klokje dat aan mijn nek hing.
"J-jij... Jij hebt het" zei ze en keek me emotieloos aan. Ik zag haar kwaad worden en voelde de temperatuur in de ruimte stijgen.
"Nu niet kwaad worden Alexa" zei ik en leunde tegen de tralies.
"Het is van mij" siste ze. Ik lachte even kort.
"Drake zei ook al zoiets... Het maakt niet uit van wie het was, alleen van wie het is"
"Ik had nooit gedacht dat je je echt zoals je moeder zou gedragen..." zei ze stil.
"Zeker doordat je er zo kapot van was toen ze je vader vermoordde..."
Er ging een rilling door me heen en ik schoot even onopvallend een blik naar mijn polsen.
"Ze blijft mijn moeder..." fluisterde ik en keek weer naar Alexa.
"Misschien heb ik wel een ideetje voor jou... Ooit van de vloek gehoord?"

Pov Maxim
"Pssst, Max... Max..." fluisterde Nina en schudde me door elkaar.
"Huh, wah?" vroeg ik verward en knipperde verward met mijn ogen. We lagen in de arena. Er was alleen 1 klein detail anders, er stonden nu muren in. En aan de staat te zien was hier al gevochten... gaten in de muren, bloed op de grond... Heel veel bloed op de grond...
"Wat is hier gebeurt?"
"Volgens mij het gevecht tussen Ben en Simon" zuchtte Nina en trok me overeind. Ik slikte en kon de duistere krachten voelen. Simon was getransformeerd... Maar dat betekende dat Ben wist wat hij was, dat hij wist dat Simon de vloek droeg. Zou hij dat ook van ons weten?
"Volgens mij heb je gelijk"
Ik draaide me verbaasd om bij het horen van Bens stem.
"Hey" zei hij en wiebelde wat met het zwaard in zijn hand. Er hing bloed aan, veel bloed.
"Hey" zei Nina alsof het de normaalste zaak ter wereld was en keek naar het zwaard. Ben volgde haar blik en keek ons zwak lachend aan.
"Ach, ongelukjes gebeuren zeker?"
"J-je hebt hem n-neerges-stoken" stotterde ik angstig.
"Misschien" zuchtte hij.
"Maar je moet je geen zorgen maken over wat ik al gedaan heb, eerder over wat ik nog ga doen. Nu, hier, met jullie"
Ik slikte maar Nina leek niet bang te zijn.
"Alsof jij ons wat gaat aandoen" spotte ze.
"We weten allebei wie Simons leven gered heeft op Aquatopia, je bent geen moordenaar"
"Wacht wat?" vroeg ik verward en keek naar Ben.
"Je hebt zijn leven gered?"
"Het gaat nu niet over Simon!" siste hij en werd aanzienlijk kwaad. Ik kon de negatieve energie van zijn lichaam voelen stralen en balde mijn vuisten. Niet transformeren. Niet transformeren... Ik zag mijn handen rood worden en de klauwen vormen. Toen ik opzij naar Nina keek zag ik dat haar armen ook al aan het verkleuren waren. Ben keek er verward naar en zijn ogen werden een tikje groter.
"Jullie zijn zoals Simon..." fluisterde hij en versterkte zijn grip rond zijn zwaard.
"Tijd om het af te maken..."

Pov Alexa
Ik wrong mezelf in onmogelijke bochten om de pijn te verbijten. Het deed zoveel zeer... Zoveel pijn... Ik klemde mijn tanden op elkaar en probeerde door te bijten. Op dit moment kon ik Ben wel wurgen. Hij had me dit aangedaan, de klootzak. En ik dacht nog wel dat we ooit vrienden waren... Dat dacht ik duidelijk verkeerd. Ik gromde en schreeuwde het uit. Uit pijn, frustratie en woede. Ik mocht niet toegeven, ik moest hier tegen vechten... Toen hij zei dat hij een ideetje voor me had en hij begon over de vloek, wist ik waar hij het over had. Ik wist het maar al te goed... Hij had het aan mij gegeven, de vloek, de bezwering. Maar ik kon het me niet laten overnemen. Als ik dat deed zou het te laat zijn. Ik mocht niet veranderen. Het deed pijn, zoveel pijn... Maar ik moest ertegen blijven vechten, zolang als nodig was. Desnoods mijn hele leven, dat vrij kort zou zijn als ik hier niet uitkwam. Ik gromde en beet mijn lip kapot. Mijn handen zagen vuurrood en begonnen om te vormen naar klauwen. Nee. Nee, nee, nee! Dit mocht ik niet laten gebeuren! Het leek wel hoe meer ik me ertegen verzette, hoe harder het werd om het tegen te houden. Als drijfzand trok het me in zijn greep en er was geen ontsnappen aan. Langzaam verspreidde het rood zich over mijn hele lichaam en mijn zicht werd wazig. Toen ik naar de grond keek zag ik druppels bloed op de koude steen vallen. Mijn lichaam absorbeerde alle negatieve energie van de metalen kettingen en trok ze kapot. Mijn haar was donkerder, bijna zwart. Mijn handen waren klauwen, mijn ogen bloedden en mijn vleugels veranderden. Ze leken meer op die van een draak dan die van een elf, maar ze waren doordrenkt met bloed. Mijn huid was roder dan paps hoofd wanneer hij te lang in de zon gestaan had en er groeide een staart vanuit mijn onderrug. Op dat moment wist ik dat ik te laat was. Ik kon er niets meer aan veranderen, dit was nu een deel van wie ik was...