Being the Hero

:33:

Pov Simon
De rit terug naar de levende wereld had me meer energie gekost dan dat ik oorspronkelijk voorzien had en ik was echt stik kapot. Uitgeput viel ik neer op mijn bed en sliep zo goed als meteen. Toen ik weer wakker werd was het midden in de nacht. Verward keek ik mijn kamer rond. Ik voelde de aanwezigheid van een tweede persoon maar het was wat te donker om normaal te kunnen zien. Ik gebruikte mijn nachtvisie van mijn drakenkant om in het donker te kunnen kijken en zag een paar glimmende ogen naar me staren van naast mijn bed. Ik herkende de ogen maar al te goed en kroop onmiddellijk overeind.
"Jezus Ben!" siste ik al fluisterend.
"Wat?" vroeg hij alsof hij niet wist wat er wel niet allemaal fout was aan staren naar slapende mensen.
"Wat doe je hier?" vroeg ik stil.
"Je bent schattig als je slaapt" zei hij en lachte stilletjes.
"Vuile creep" siste ik en sloeg op zijn arm.
"Ah" klaagde hij en kwam bij bij me op het bed zitten.
"Zeg me alsjeblieft dat je hier niet alleen naar binnen geslopen bent om me te zien slapen?" vroeg ik zuchtend.
"Wat? Nee" zei hij.
"Ik moest niet naar binnen sluipen, je balkonraam stond nog open"
"Ben!" siste ik fluisterend en sloeg hem opnieuw.
"Oh kom op Simon, je kan beter dan dat" lachte Ben en viel naast me neer op bed. Hij had een grijns op zijn gezicht en ik schudde langzaam met mijn hoofd. Deze gast was toch echt ongelofelijk...
"Dus wat doe je echt hier?"
"Gewoon, wat bijpraten" zei hij.
"We zijn beste vrienden, weet je nog?"
"Hoe kan ik dat nou vergeten?" vroeg ik zuchtend en plofte naast hem neer. Hij greep naar mijn pols en bestudeerde het symbool.
"Het teken van magie" mompelde hij en keek me aan.
"Hoe kom je eraan?"
"Je vader heeft het me gegeven" zei ik stil.
"Hij heeft mij als zijn opvolger gekozen, het spijt me"
"Nee, ik snap het wel" zuchtte hij.
"Ik ben de vijand, het is logisch"
Het bleef even stil en ik zuchtte.
"Je bent hier niet alleen om bij te praten of wel dan?"
"Misschien, misschien niet" zei hij.
"Wist je dat Alexa en Kevin geen ding meer zijn? Het is uit"
"Wat? Echt?" vroeg ik verbaasd.
"Wacht, nee, niet van onderwerp veranderen"
"Tss, niet het roddel type?" vroeg hij.
"Want volgens mij hebben zij en Drake nu eindelijk een kans om echt wat te worden... Deze kans gaat hij niet laten liggen"
"Ben" zei ik serieus en keek hem ernstig aan.
"Waarom ben je hier echt?"
Hij zuchtte en staarde naar het plafond voor een paar seconden. Lange seconden.
"Het gaat over mijn moeder..." zuchtte hij en sloot zijn ogen.
"Ze...ze wilt iets gaan doen e-en er zullen veel doden vallen..."
"En je wilt er niet aan meedoen" maakte ik af.
"I-ik wil haar ook niet in de weg staan, snap je?" vroeg hij.
"Ik wil met haar meedoen, echt, om het klokje in handen te krijgen. Maar ik ben geen moordenaar... I-ik wil niet dat er onschuldige slachtoffers vallen Simon... Wat moet ik doen?"
"Je komt naar mij voor ouderlijk advies?" vroeg ik half lachend.
"Want ik moet eerlijk toegeven dat mijn relatie met mijn ouders niet beter is als die van jou"
"Ik wil geen advies Simon" zuchtte hij en staarde me aan, alsof hij elk moment in huilen kon uitbarsten.
"Ik wil dat je me zegt wat te doen"
"Ben, wat is Isa van plan?" vroeg ik stil. Ik voelde de angst in me groeien toen hij niet meteen antwoordde. Hij wilde zijn moeders plan niet verraden, dat snapte ik wel. Maar ik kon hem niet helpen als ik niets wist.
"Laten we zeggen dat ze iets heeft met vulkanen..." mompelde hij en ging rechtop zitten.
"Ze gaat de vulkaan laten uitbarsten?" vroeg ik in lichte schok. Hij lachte even kort maar zei niets meer. In plaats daarvan stond hij op, zwaaide even kort en wandelde naar het raam.
"Doe wat je moet doen Simon" fluisterde hij.
"Jij ook" zei ik.
"En Ben"
"Vrienden, wat er ook gebeurt" zeiden we tegelijk en we moesten lachen.
"Ik zie je snel weer, waarschijnlijk in minder leuke omstandigheden"
"Weet ik" fluisterde ik.
"Dus, tot later?"
"Later" lachte hij en sloot het raam achter zich.

Pov Alexa
Alexa... Alexa, open je ogen lieverd... Verward knipperde ik met mijn ogen en keek om me heen. Ik was niet wakker, ik was in de droomwereld. Deze plek herkende ik maar al te goed. Hier had zij me getraind, me geleerd wat ik moest weten. Ze was hier, ik kon het voelen. Opeens legde ze een hand op mijn schouder en mijn hart sloeg een slag over.
"Fijn dat je gekomen bent" zei ze met een zachte stem. Haar blonde golvende haren deden me aan die van Isabelle denken en haar diep bruine ogen leken soms wel van chocolade.
"Het is niet echt dat ik jou oproepen kan negeren, of wel dan?" vroeg ik en draaide me om om haar aan te kunnen kijken.
"Ach liefje" zei ze met een glimlach en streek langzaam over mijn wang. Het was creepy en ontzettend eng, zeker toen we elkaar pas leerden kennen. Maar ik was eraan gewend. Zij gaf vreemd een hele nieuwe betekenis.
"Ik heb met moedertjelief gesproken..." ging ze verder. Dus ze wist ervan... Geweldig.
"Ze heeft me de toestemming gegeven om je te leren hoe je met het klokje moet omgaan"
Ze moest even lachen.
"Alsof ik toestemming nodig heb..."
Daarna keek ze me weer ernstig aan.
"Volgens haar ben je er nog niet klaar voor, ze is altijd al een beetje overbeschermend geweest, dat weet je. Maar ik zeg... Laten we eens gek doen"
Ze kreeg die grijns op haar gezicht die ze altijd kreeg voordat ze me in het diepe gooide.
"En het leuke is, je hebt het al eens gedaan!"
"W-wat?" vroeg ik verward. Ze boog zich over me heen zodat haar mond vlak naast mijn oor kwam te staan.
"Tijdreizen" fluisterde ze stilletjes en deed weer een stap achteruit.
"En nogmaals, wat?" vroeg ik.
"Toen je het klokje greep en terugdacht aan je kus met Drake, wat gebeurde er toen?" vroeg ze en wandelde langzaam een rondje om me heen.
"Leek het alsof je het moment terug beleefde? Alsof je weer in die arena stond? Alsof hij je opnieuw kuste?"
"Hoe weet je dat?" vroeg ik stil.
"Oh hallo, ik zit in je hoofd Alexa! Heb je het nu nog niet door?" vroeg ze klagend.
"I-ik was daar echt?" vroeg ik verbaasd.
"Ja, je was daar echt" lachte ze.
"Maar niemand heeft je gezien, gelukkig. Zelf je irritante kleine broertje niet"
"M-Maxim?" vroeg ik verward.
"Nee domkop, Simon" zei ze.
"Dat stomme ventje heeft me al genoeg problemen bezorgd... Maar genoeg daarover, we gaan het opnieuw doen"
"W-welk moment?" vroeg ik, wetende dat tegenstribbelen geen zin had.
"Weet je, ik heb altijd al eens de grote helden willen zien sterven..."
Er gingen rillingen door me heen toen ze dat zei.
"Breng me terug naar die avond, liefje"
"I-ik wil niet t-terug naar die a-vond" fluisterde ik en staarde naar de grond.
"En toch ga je het doen" siste ze.
"Want magie is emotie, dat heb ik je al vaak genoeg verteld. Daarrond is het symbool opgebouwd, dat weet je toch? Dat was je eerste les, de eerste die ik je geleerd heb. Wat zijn de 4 basisemoties?"
"L-liefde" begon ik.
"Geluk...W-woede..."
"En wat nog?" vroeg ze en kneep met 1 hand in mijn kaken om me naar haar te doen kijken.
"Wat nog?"
"Verdriet" zei ik met meer overtuiging.
"Inderdaad, verdriet" lachte ze.
"En weet je waarom het net die 4 emoties zijn Alexa?"
Ze pakte mijn pols vast en begon over het teken te gaan.

Eerst het hart.
"Liefde"
Daarna de streep door het hart.
"Woede"
De traan.
"Verdriet"
En de streep door de traan.
"Geluk"

Ze keek me doordringend aan en het maakte me bang.
"Omdat die emoties ons het sterkste maken" zei ik.
"Onze magie is dan op een hoogtepunt"
"In-der-daad" lachte ze en tikte op mijn neus.
"De avond van de moord, nu"
Ik slikte en staarde naar de grond.
"Nu" siste ze in mijn oor. Ik greep naar het klokje en sloot mijn ogen. Ik voelde de lucht om me heen veranderen en er hing een akelige sfeer. Langzaam opende ik mijn ogen en zag mezelf. Gebogen over het lichaam van mijn doodbloedende moeder. Al huilend. Ik voelde de regen op me vallen en de ijzige wind sneed in mijn gezicht. In de verte hoorde ik een lach. Mirabelle...