We Don't Talk Anymore °jikook

Chapter 6

"Evet, seni dinliyorum." gergince sıcak kahvemden içerken Taehyung'un, sonunda o beklediğim sorusunu sormasıyla beraber derin bir nefes aldım.

Nerden başlayacağımı bilmiyordum bile. Kaldı ki ona bu büyük sırrımı verecektim.

Tutabilir miydi?

Ona güvenebilir miydim?

Ah, sorun güven değildi aslında. Ama Taehyung, yaramaz bir çocuktu. Ona olan sevgimi belli edebilirdi Jungkook'a.

"Sana bunu söylemek istiyorum fakat ağzını iyice bantlarsan." heyecanlı bir şekilde  başını salladı.

"Tamam tamam. Kimseye söylemem. Beni tanımıyormuş gibi konuşma tanrı aşkına!" birden masadan kalkarak bağırdığında dudaklarımı birbirine bastırdım.

Utanç içinde bize bakan insanlara aldırmadan bana yukarıdan yukarıdan bakmaya devam ettiğinde, yerimden doğrularak bileğini çekiştirip oturmasını sağladım.

"Ne bağırıyorsun gerizekalı?!" sessizce tısladığımda etrafına bakıp derin bir nefes aldı o da.

"Zor bir şey. Duyunca emin ol şaşıracak..belki de benden nefret edeceksin." kahve irislerini gözlerime çıkarıp merakla bakmaya başladı.

"Adam mı öldürdün?" başımı iki yana salladım.

"Birine tecavüz mü ettin?" göz devirip konuştum.

"Hayır aptal, öyle bir şey değil."

"Söyle o  zaman, ne kadar kötü olabilir ki?" bıkkınca konuştuğunda kaşlarımı hüzünle çattım.

"Ben.. Ben, Jungkook hyungu-"

"Ne gülüyorsun?" konuşmaya başladığım sırada Taehyung'un sırıtmasıyla kaşlarım daha da çatılmış ve merakıma yenik düşüp sormuştum.

"Ben anladım seni. Zaten en başından beri farkındaydım ama sana söylemeye çekinmiştim." bana gülümseyerek baktığında şaşkınlıkla ağzım aralandı.

"Sen.. Ciddi misin?"

"Evet."

"Tanrım, senin gibi bir beyinsiz bile onu sevdiğimi anlamışsa o nasıl oluyor da seninle sevgili  olduğumuzu iddia ediyor?! Delireceğim!" sistemle bağırdığımda Taehyung şaşkınlıkla bana baktı.

"Ne?! Sevgili mi? Pardond a Jimin, senin abin aptal falan mı?" sorduğu soruyla kafasına yumruk geçirdiğimde acıyla inleyerek tuttu kafasını.

"Ona aptal falan deme!"

"Aptal olmasa senin onu sevdiğini bunca zaman boyunca anlardı." emin bir şekilde konuştuğunda başımı salladım.

Aptal Taehyung haklıydı..

"Sanırım.. Gerçek aptal Jungkook hyung."

***

"Ben geldim!" eve girip içeriye doğru bağırırken bir yandan da ayakkabılarımı çıkarıyordum.

Taehyung'la okul çıkışı bazı tavsiye alışverişi yaptıktan sonra direk eve gelmiştim.

Okul ve uykusuzluk yorucuydu.

Belki en çok yorucu olan hüzündü.

"Oğlum, nerde kaldın?" annem salon kapısından bana bakarak konuştuğunda gergince gülümsedim.

"Hiç, Taehyung ile dolaştım biraz."

Merdivenlere ilerlerken annemin bana beklentiyle baktığını görünce durakladım.