Until you come back home | SKAM ONE SHOTS

2U

Po raz kolejny ze snu wyrywa mnie jakieś dziwne uczucie. Gwałtownie otwieram oczy, by sekundę później je zamknąć. Jest za jasno. Niechętnie przewracam się na drugi bok i widzę burzę kręconych włosów, które porozrzucane są na mojej poduszce. Kiedyś ten widok przyprawiał mnie o szybsze bicie serca i szeroki uśmiech. Teraz nie czuję nic. Zamykam oczy i pamięcią wracam do tego, gdy ktoś inny leżał w tym łóżku, obok mnie. Ktoś, kto budził mnie delikatnym dotykiem, i wpatrywał się niemal z czcią. Przyciągam kołdrę do twarzy i wciąż czuję jego zapach.

- Co robisz? - Dochodzi do mnie głos chłopaka, który najwyraźniej się przebudził.

- Nic – odpowiadam, nawet nie otwierając oczu.

- Wyglądało to tak, jakbyś wąchała kołdrę – parska – jeszcze nie wytrzeźwiałaś? - Pyta, a ja zaciskam pięści na kołdrze.

Chris nigdy się tak do mnie nie odezwał. Gdy budziłam się po naszych całonocnych imprezach, zawsze na szafce stała butelka wody i dwie tabletki. Podczas gdy ja próbowałam stanąć na nogi, on przygotowywał śniadanie w fartuszku mojej mamy. Gdyby tylko wiedziała, że Chris upodobał sobie gotowanie nago, a jej fartuch był jego jedynym okryciem, to z pewnością by go spaliła. Wkładałam jego koszulkę i z wielkim trudem pokonywałam schody, by dostać się do kuchni, skąd dochodziły fantastyczne zapachy. Chłopak nucił pod nosem jakąś piosenkę Biebera i smarował tosty masłem orzechowym. Dopiero teraz dociera do mnie, jak strasznie lubiłam ten widok. Jak kochałam tamte poranki. Chociaż pękała mi głowa, a ja czułam się jak wrak, Chris potrafił poprawić mi humor.

- Wyspałaś się? - Pyta, uśmiechając się do mnie.

- Chrapałeś – odpowiadam, chociaż to wcale nie jest prawdą.

- Nie kłam – parska. - ja nie chrapię. Boli cię głowa? - Patrzy na mnie uważne.

- Trochę – wzruszam ramionami i widzę, że na talerzu leży kilka tostów z ketchupem. Uśmiecham się do siebie, bo nawet moja mama zapomina, że właśnie to jest moim ulubionym śniadaniem.

- Zjedz coś – rzuca, po czym wraca do smarowania swoich tostów. - O której mamy być na imprezie Sany?

- Wieczorem – odpowiadam, wgryzając się w swojego tosta.

- Jesteś bardzo precyzyjna – przewraca oczyma, ale mimo wszystko podchodzi do mnie i skrada pocałunek. - Smacznego dziewczyno – puszcza do mnie oko.

- Nie jestem twoją dziewczyną Chris – kręcę głową, a on tylko wybucha śmiechem.

- Jeszcze.

- Eva! - Z rozmyślań wyrywa mnie krzyk Jonasa. - Co się z tobą dzieje? - Patrzy na mnie z rozdrażnieniem.

- Nic – kręcę głową i odwracam się do niego plecami.

- Masz okres czy co? - Słyszę i tracę cierpliwość.

- To nie ma sensu! - Krzyczę, siadając na łóżku.

- O co ci chodzi? - Chłopak idzie w moje ślady.

- My! - Krzyczę, zrywając się z łóżka. Wpatruję się w chłopaka, który tylko kręci głową.

- Znowu to samo – przewraca oczyma.

- I za każdym razem będzie to samo Jonas! - Krzyczę. - Bo mogą mijać lata, a my wciąż będziemy tacy sami. Nie nadajemy się do związku. Nie ze sobą – pokazuję na nas palcami.

- A z kim? - Patrzy na mnie z rozdrażnieniem. - Myślisz, że z Chrisem byłoby inaczej? - Parska. - Na imprezie Sany pokazał, na co go stać – kręci głową, a ja mam ochotę go uderzyć.