De Nieuwe Klassieker

- 28 -

'Niet zo snel!' Hoorde Bodil Luuk achter zich lachen. 'Die kleine beentjes van jou kunnen sneller lopen dan ik had gedacht.' Bodil stopte met lopen en rolde met haar ogen, Luuk moest haar altijd plagen omdat ze klein was.

'Die lange benen van jou zouden ook sneller moeten lopen dan ze nu doen.' Zei ze toen ze weer naast Luuk liep. Luuk schudde zijn hoofd.

'Mijn benen besparen energie.' Luuk sloeg zijn arm om Bodil's schouder.

'Smoesjes,' Gniffelde Bodil. 'Als je toch zoveel energie hebt bespaard, zou je mij vast wel kunnen dragen.' Grijnsde ze en Luuk zuchtte.

'Bij jou lijkt het dat alles wat ik zeg altijd tegen me gebruikt gaat worden.' Zei hij terwijl hij voor haar door zijn knieën zakte zodat Bodil op zijn rug kon springen. 'Maar het blijkt wel weer dat jouw benen op zijn en die van mij niet.'

'Nee, ik ben gewoon lui, en het is leuker om gedragen te worden dan om te lopen. Dat is iets heel anders.' Zei ze bijdehand.

'Smoes-' Bodil legde haar hand over Luuk's mond waardoor hij zijn zin niet meer kon afmaken.

'Laten we vanaf nu dingen zeggen die wél kloppen.' En ze haalde haar hand weer voor zijn mond weg.

'Je hebt het wel altijd makkelijk bekeken.'

'Weet ik.' Zei Bodil terwijl ze haar kin op Luuk's hoofd liet steunen. 'Is dat die brug?' Bodil wees naar een witte brug die ze in de verte zag staan, maar ze wist dat er in Venetië veel meer witte bruggen stonden dus ze twijfelde of dat de brug was waar zij en Luuk van plan waren om heen te gaan.

'Dat is hem volgens mij wel ja.' Ze waren opweg naar de Rialto brug, en van de bekendste bruggen van Venetië. Ze zouden daar in de buurt gaan lunchen en daarna gaan gondelvaren. Bodil keek vooral uit naar het gondelvaren, dat was het gene waar ze al meteen enthousiast van werd toen ze het las op internet. In Amsterdam vond ze het ook al heerlijk om door de grachten te varen, dus ze wist zeker dat ze dat ook geweldig zou vinden in Venetië. Bodil zat lang op Luuk's rug, pas toen ze voor de brug stonden, want inderdaad de Rialto brug bleek te zijn, sprong ze van zijn rug af en pakte ze zijn hand vast. Haar vrije hand hield zijn bovenarm vast en zo liepen ze de brug op.

'Wauw.' Zei Bodil terwijl ze met een half open mond alles bewonderde. Ook Luuk was gefascineerd door de grote brug. Er waren redelijk wat mensen, maar het was niet irritant druk waardoor Bodil en Luuk rustig konden rond kijken. Eenmaal boven op de brug namen ze de tijd om het uitzicht te bezichtigen. Luuk legde zijn hand op Bodil's onder rug en Bodil had een lach van oor tot oor op haar gezicht, het moment was precies zoals ze het had gehoopt. Geen zorgen om niks, gewoon zij, Luuk en een Venetiaanse brug die het moment zo mooi maakte.

'Ik ben blij dat ik dit soort momenten met jou kan delen.' Zei Luuk en drukte een kus op haar haar. 'Prachtige momenten met een prachtige vrouw, noem eens een beter levensdoel dan dat.' Bodil bloosde, maar ging er toch bijdehand op in.

'De lotterij winnen.' Luuk schudde zijn hoofd en trok Bodil in een knuffel.

'Sukkeltje, ik heb de lotterij vijf jaar geleden al gewonnen.' Lachte hij en Bodil gniffelde ook. Nadat de twee een paar foto's hadden gemaakt besloten ze om te gaan lunchen ergens niet ver van de Rialto brug vandaan. Bodil en Luuk zaten aan een tafeltje precies bij het raam en hadden nog perfect uitzicht op de brug.

'De een na laatste dag van onze vakantie alweer.' Zuchtte Bodil en Luuk deed het zelfde toen dat ook bij hem doordrong.

'Maar we hebben nog een halve dag over waar we van moeten genieten.' Bodil knikte.

'Dat is ook het enige wat ik heb gedaan de afgelopen dagen, genoten.' Luuk glimlachte een beetje nerveus waardoor Bodil schrok, zou hij gesprekken van haar en Viktor hebben gelezen? Ze was er van overtuigd dat Luuk nooit op haar telefoon keek, dus ze had altijd de code gehouden die Luuk kende. Bodil was bang dat Luuk haar er ieder moment mee zou willen gaan confronteren, maar hij zei niks. Hij keek haar alleen maar aan en hield de glimlach op zijn gezicht, tot dat het eten gebracht werd. En Bodil besefte steeds meer dat weer contact op nemen met Viktor erg dom was van haar, ook al wist ze voor wie ze altijd zou gaan, het maakte zoveel dingen onzeker.