De Nieuwe Klassieker

- 29 -

Joehoeee! de Oranje Leeuwinnen hebben het geflikt! Europees kampioen, zijn jullie ook zo trots op onze dames?

-

Terwijl Luuk met zijn hand door Bodil's haar ging, lag Bodil met haar hoofd op Luuk's borst en bekeek de verlovingsring. Ze had niet veel anders gedaan na dat Luuk haar ten huwelijk had gevraagd, en het verveelde haar ook totaal niet. Het waren hun laatste paar uren op Venetië, en beide vonden ze het niet erg om die te besteden aan samen op bed liggen. Ze moesten om twee uur s'middags uitchecken en om zes uur s'avonds vlogen ze terug naar Nederland, eigenlijk hadden ze dus nog tijd om iets te gaan doen maar ze wouden niks anders doen dan van elkaar genieten. Het was zo stil in de kamer, dat Bodil Luuk's hartslag kon horen. Ze werd er rustig van. Met haar wijsvinger tekende ze hartjes op zijn borst en drukte er afentoe ook een kusje op.

'Niemand weet het nog eigenlijk.' Bedacht Luuk na een lange stilte. Bodil had er ook nog niet echt over na gedacht, hoe belangrijk ze het ook vond dat op z'n minst haar ouders het wisten, was het niet in haar opgekomen om hen te bellen.

'Mh, laten we straks iedereen afbellen en appen, ik lig te lekker.' Zei ze zacht en ze sloot haar ogen.

'Kom op Bo, onze ouders zouden dit super graag willen weten.' Bodil zuchtte en duwde zich overeind waarna ze haar telefoon van het nachtkastje pakte. Ze zag meteen de foto die de fotograaf had gemaakt toen Luuk haar kuste voordat hij Bodil ten huwelijk had gevraagd. Een glimlach verscheen op haar gezicht, de foto's waren ook zo mooi geworden. Luuk had zijn telefoon al tegen zijn oor gedrukt en Bodil hoorde de telefoon overgaan. Ze stapte uit het bed en liep naar het balkon. Toen ze op het balkon stond sloot ze de deur achter zich en ging bij de rand staan. Ze legde haar armen op het mentale hek en deed haar best om zich te focussen op het uitzicht, maar er gingen zo veel dingen door haar hoofd. Ze had het gevoel dat ze de gelukkigste vrouw ooit was, maar ze voelde zich tegelijkertijd ook schuldig. Zuchtend pakte ze haar telefoon erbij en scrolde door haar contacten tot ze bij de naam was die ze zocht. De telefoon ging een paar keer over voordat er opgenomen werd.

'Hey Bodil.' Hoorde ze de vrolijke stem van Viktor aan de andere kant van de lijn.

'Hey Vik, hoe is het daar?' Begon ze het gesprek.

'Heerlijk, ik ben blij dat ik weer even met mijn familie kan zijn. Bij jou? Je gaat straks naar huis of niet?'

'We hebben nog even, maar inderdaad vanmiddag vliegen we terug.' Het bleef even stil, en Bodil vond het een goed moment om het aan Viktor te vertellen. Maar Viktor vond het ook een goed moment om Bodil iets te vertellen.

'Ik mis je wel hoor Bo, ik had graag langer met je willen praten laatst.' Bodil glimlachte zwak.

'Ik mis jou ook.' Zei ze wat zachter.

'Nu ik in Denemarken ben merk ik pas hoe graag ik je dit allemaal zou willen laten zien, ik denk dat je het heel erg naar je zin zou hebben hier. Maar ehm, waarom belde je eigenlijk?' Bodil bleef stil, ze wist niet goed hoe ze het moest brengen.

'Ik eh, eigenlijk zou ik eerst mijn ouders moeten bellen maar, Luuk,' Ze zuchtte, als ze zo moeilijk deed om het te vertellen zou het er de dag erna nog niet uit zijn. 'Luuk heeft me gister ten huwelijk gevraagd.' Gooide ze er in een keer uit. Het was stil, Bodil kon er niks meer aan toe voegen en Viktor had geen idee hoe hij er op moest reageren. Bodil hoorde dat het bij Viktor aan het regenen was, zo stil was hij. Maar zij kon het horen doordat ze zelf ook geen geluid maakte, ze hield haar adem in omdat ze voor zijn reactie het nerveust was.

'Wow,' Mompelde hij uiteindelijk en Bodil liet de ingehouden adem los. Ook al was het nog geen felicitatie of iets waar ze uit kon halen hoe hij er over dacht, het was een kleine opluchting dat er iets gezegd zou worden. 'Gefeliciteerd, denk ik? Je hebt ja gezegd neem ik aan?' Bodil knikte, meer voor haarzelf dan voor Viktor die het toch niet kon zien. Het klonk toch nog een beetje vreemd, vooral toen Viktor het zei. 'Bo? Heb je ja gezegd?' Vroeg Viktor toen hij merkte dat Bodil niks meer zei.