Böyle olacağinı biliyordum.Yine beni aşağılayacağını biliyordum.Dün beni saran kollarının bugün beni iteceğini biliyordum.Zaten bu yüzden uyanmak istememiştim ama hayat devam ediyordu işte.Ben yine o lafları işitecek yine itilip kakılacaktım.
Şuan arabadaydık.Havaalanına gidiyorduk.Nevşehire dönuyorduk.Bu bir nebze mutlu ediyordu beni.Ama yanımdaki adamın bana boyle davranmasını da unutup mutlu olamıyordum ki.Sahi ben mutlu olabilecek miydim?
Babamın yanına gidecektim.Sarılmama izin verir miydi?Elini öptürür müydü?Evlendiğim gün evden çıkarken sarılmiştım ona.O kadar farklıydı ki.Babama ben ilk defa sarılmıştım.Aklımın erdiginden beri ben babama hiç sarılmamıstım ki.Sarılmak istesem de babam asla izin vermezdi.
Baba..sadece dört harfti.Çoğu insan için cok basit bir kelimeydi ama benim için değildi.Her çocugun ilk kelimesi babaydı benimki de öyleymiş babaannem söylemişti.
Çocuklar ilk baba dediğinde babası sevinçten havalara uçardı ya benimki öyle degildi işte.Benim babam ona her baba dememde nefretle bana bakıyordu.O cok sevdiği karısı beni doğururken ölmüştü ya hepsi bundandı.Madem karını bu kadar seviyorsun onun parçası olan beni niye sevmiyorsun baba?Babam beni sevmedigi için bende anneme atıyordum tüm suçu.Keske beni doğurmasaydı.Kocasıyala mutlu mesut yaşardı.Ben olmasaydım daha mutlu olurdu babam.
Şimdi ne yapıyordu acaba?Yemeğini kim yapıyordu?Evi kim temizliyordu.Ben yoktum ya mutlu muydu?Beni görmediği icin seviniyor muydu?
Ağliyordum yine.Yağız ağladığımın farkındaydı ama hiçbir şey demiyordu.Daha dün 'ağlama.Sen ağlayınca tam şuram ağrıyor.'diyerek elimi kalbine koymamış mıydı?Sadece bir günlük muydü bu ağrı?Simdi ağrımıyor muydu?
Allahım ne zor imtihanım vardi.Sevilmemek.Belki birine söylesem 'ne var bunda?Beni sevseler ne olacak sanki?' Diyebilirlerdi ama çok zordu be!Hiç kimseden sevgi görmemek.Hep itilip kakılmak.Rabbimin verdiği bu kusurum yüzünden dıslanmak..çok acıtıyordu.Simdi yine kaldırıyordum ama cocukken daha zorlaniyordum.
20 yıldır gördügüm tek sevdi babaannemin sevgisiydi.O da yetmiyordu işte.İhtiyacım olan babamın sevgisiydi.Şimdi ise babamdan çok Yağızın sevgisine muhtactım.Babamı karşılıksız sevmeye alışıktım ama Yağızı...Hem ben Yağızı sevmiyorum ki bu nereden çıktı!?Saçmalıyorum iyice.
"Kes artık sesini!"diye bağıran Yağızın sesiyle birlikte hıçkırığımı içimde tuttum.
Sesim çıkmıyordu belki ama yine ağlıyordum.Araba durdufunda Yağız hızla arabadan indi.Kapıyı da çarpmayı unutmamıştı.Bende indim.
Yağız arabayı kilitledi ve yürümeye basladı bende pesinden gidiyordum.Valiz fala götürmüyorduk zaten çogu eşyalarımız Nevşehirdeydi.Havaalanına giriş yaptik.Kontrollerden geçerek uçağa vardık.Yağız yine koltukları birbirimize uzak almıştı.Cam kenarındaki koltuğa oturdum.Yağız görünüyordu gözlerime.Iki sıra önümde yan taraftaydı ve onu görüyordum.Yanıma oturan kişiye yan gözle baktım.
Şansıma yanıma erkek oturmuştu.Kendimi cama doğru yapıştırdım.Yanımdaki Erkek benimle yaşıt olmalıydı.
"Merhaba."diyerek bana baktı.Kafami yere eğdim.Onunla göz göze gelemezdim ya.Kafamı salladım.
Oğlan bozulsada önüne döndü.Yağıza baktım.Onunda yanına bir kız oturmustu.Damarlarıma hucum eden his neydi bilmiyorum ama Yağızın o kıza gülen ağzını yırtmak istiyordum.
Bana bağırıp çağıran o ağız niye başklalarına gülümsüyordu?Niye o güzelliğini bana değil başkalarına gteriyordu?Niye kalbimi acıtıyordu?Zevk mi alıyordu canımın acımasından?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SENDEN UTANIYORUM (TAMAMLANDI)
Spiritual20 yaşında bir genç kız. Acıyla büyümüş, nefretle büyümüş. İçinde saklanan bir çocuk var, asla yaşayamadığı çocukluğu var. Hayatı boyunca babaannesi dışında kimse tarafından sevilmemiş bir kız bu. Sevilmemesinin nedeni topal olması. Ya da annesinin...
