SENDEN UTANIYORUM (TAMAMLANDI)

《21》

Yiğit gelince Yağızı hastaneye getirmiştik.Pansuman yapmişlardı ve serum vermişlerdi.Geldiğimizden beri daha gözlerini açmamıştı.Doktorlar çok yorgun olduğundan bahsediyordu.

Neredeyse iki saattir buradaydık.Saliha hala ve Sabri baba da gelmişti.

Alçin de benim yanımdaydı.Sürekli beni teselli ediyordu.Korkudan ağlıyordum hala.Ya onu bulamasaydı abim?Ya ona daha kötü şeyler yapsaydılar?

"Gülnaz ağlama artık."diyerek kolumu sıvazladı Alçin.Ama bir yandan da o ağlıyordu.

"Uyanmadı hala.Korkuyorum."dedim hıçkırarak.

"Korkma canım benim.Doktorlar dedi ya yorgunluktan uyuyormuş."dedi Alçin.

"Bahçeye çıkalım mı?"diyerek bana baktı.

"Ya uyanırsa?"dedim korkuyla

"Doktorlar akşama ancak uyanacağını söylediler."dediginde yerimden kalktım.Hava almak bana da iyi gelecekti.

Hastaneden çıkıp bahçede gezinmeye başladık.Hala aklım almıyordu.Yağız nasıl bir işe bulaşmış olabilirdi ki?

"Kime bulaştı?"dedim kendi kendime sorarcasına.

"Bir şey mi dedin?"diyerek bana döndü Alçin.

"Yok sana demedim."dedim ve düşünmeye devam ettim.Ne olmuş olabilirdi?Yani kim ne yapmiştı Yağıza?Sebebi neydi?

"Abim,Yağız abimi arıyordu değil mi?Bana söylemediniz."diyen ses oldukça kırıktı.

"Evet onu arıyordu."dedim

"Bana niye söylemediniz?"diye sordu.

"Daha bir şey belli değildi o yüzden."dediğimde Alçin dolu gözlerini benden kaçirdı

"Anladım...hala bana neden güvenmediğini anlayamıyorum."dedi.Sesi fazla buruk çıkmıştı.

"Şimdiye kadar herkes tarafından sevilen biriydim.Ama nedense sana sevdiremedim kendimi."diyerek omuzlarını silkti.

Aslında onu seviyordum ve güveniyordum da.Sadece korkuyordum.O da Mine gibi beni kandırırsa diye.Kandırılmak benim kaderimde vardı galiba.

Annemde kandırmıştı beni.

"Seni seviyorum."dedim.

"Sadece güvenme sıkıntısı yaşıyorum bu aralar.Bu sadece senin için değil."dedim.

"Anlıyorum."dedi.

Çimenlerin üzerine oturdum.Öylece yere bakıyordum.

Anlayamıyordum.Yağız kime bulaşmıştı?Ve abim onu nasıl bulabilmişti?

Yağızın bulaştığı işte bir parmağı mı vardı yoksa?

Kafamda binlerce soru vardı.Bu sorular beni artık bunaltıyordu.Bıktırıyordu.

Mutlu olmam imkansız gibiydi.

"Gülnaz."diyen sesle birlikte arkama döndüm.Yiğit gelmişti.

"Efendim."dedim.

"Biraz konuşalım mı?"dedi.

Alçin ayağa kalktı ve arkasını dönüp yürümeye başladı.Onun yanında konuşmamamıza kırılıyor olmalıydı.

"Yağızın bulaştığı işi biliyor musun?"diyerek yanıma oturdu.Aramızda bir metre mesafe vardı.

"Bilmiyorum."dedim yere bakarak.

"Sen biliyor musun?"diye sordum

"Ben bilmiyorum ama tahmin ettiğim şeyler var."demesiyle kafamı ona dönderdim.Omuzlarına bakıyordum.Gözlerine bakamazdım.