SENDEN UTANIYORUM (TAMAMLANDI)

《14》

Yağız hala dizimde yatıyordu.Onu affetmek istiyordu kalbim ama yaptığı öyle iğrençti ki affedemiyordum.Hem ben affetsem Allah affeder miydi?

"Yağız kalk."dedim buz gibi bir sesle.Yağız yavaşça dizimden kalktı.

"Beni affetmeyecek misin?"diyerek gözlerime baktığında sertçe yutkundum.Onu affetmeyi istiyordum ama bu öyle zordu ki.

Bana değince titreten ellerinin başka bir bedene dokunmuş olması düşüncesi öyle iğrenç,öğle mide bulandırıcıydı ki.Onu affedemiyordum.

"Konuşmayacak mısın?"diyerek avcunu sağ yanağıma bastırdı.Yanağımı avcuna bastırmak istedim ama o avuçların Mine'ye dokunduğu aklıma gelince yanağımı hızla avcundan çektim

"Bana dokunma."diyerek eve girdim.Ona arkamı döndüğüm an göz yaşlarım akmaya başlamıştı.Mutfağa girdim ve ağlayarak kahvaltıyı hazırlamaya başladım.

İç çeke çeke ağlıyordum.Daha kimse uyanık değildi.Yağız da bahçedeydi.

"Ben gidiyorum."diyen Yağızın sesiyle dudaklarımı birbirine bastırdim sesim çıkmasın diye.

Nereye diye sormadım.O da evden çıktı.Nereye gitmişti.Gelecek miydi?Yoksa bir kaç günlüğüne mi gitmişti?

Düşunceler içinde kahvaltıyı hazırlamıştım.Saliha hala gelmişti o sırada.

"Günaydın kuzum."dediğinde

"Güna-"sesim çatlak çiktıgı için öksürdüm.

"Günaydın hala."dedim

"Neyin var kuzum senin?"diyerek ellerimi tuttu ve sandalyeye oturttu beni.O da karşıma oturdu.

"Gözlerin kıpkırmızı olmuş.Dün akşam yemeğe de inmedin."dedi elimu okşayarak.

"Hala çok zor imtihanlardan geçiyorum."dedim gözlerimi kırpıştırarak.

"Ben sadece Yağızın değil seninde halanım kuzum.Bana her şeyi anlatabilirsin."dediginde gülümsemeye çalistım.Anlatamazdım ki.Bu..çok fazla onur kırıcıydı.

"Biliyorum hala ama bu anlatabileceğim bir şey degil."dediğimde

"Sizin Yağızla aranız düzelmişti.Noldu birden bire anlamıyorum ki."dedi sıkıntıyla iç çekerken.

Bir şey demedim.Zaten o sırada Sabri baba mutfağa girdi.Ayağa kalktık.Sabri baba oturunca bende çayını doldurdum.Halamın da çayını doldurdum ve masadaki yerime oturdum.

"Gülnaz iyi misin kızım?"dedi Sabri baba

"İyiyim baba."dedim.

İyi değildim ama iyi olmaya çalışıyordum.

"Yağız nerede?"diyerek bana baktı Sabri babam.

"Daha yeni çıktı ama nerede bilmiyorum."derken elimdeki çatalı tabağımda gezdiriyordum.

Kimse konuşmadı.Sabri babam evden çıktı.Halam mutfaktan çıktı ben hala sandalyede oturuyor çatalla oynuyordum.

Öyle canım acıyordu ki.Nefes bile almak istemiyordum.Ama buna da katlanmak zorundaydım.Buna da şükretmek zorundaydım.

"Dayan Gülnaz dayan."diyerek yerimden kalktım ve mutfağı toplamaya başladım.

Bugün Alçinler gelecekti.Alçine olan güvenim bile gitmişti.Ben kimseye güvenmezdim ki.İlk Mineye güvenmiştim.Güvenimi alaşaği etmişti.Şimdi Yağıza güvenmeye başlıyordum.Alçine güveniyordum.İkisinin de güvenimi alaşağı etmesinden öyle çok korkuyordum ki.