SENDEN UTANIYORUM (TAMAMLANDI)

《24》

301017

O bana her şey olmuştu.Bir yoldaş,sırdaş..birden bire ise hiç bir seyim olmuştu.

Senden ayrılacağım demişti değil mi?Boşanmak istiyorum demişti.

Hiç mi sevmemişti beni?Ağlamama kıyamayacak kadar da mi sevmemişti.

Onun bir damla göz yaşi dökecek olması kalbimi sızlatırdı benim.Onun icin öyle değil miydi?

Niye açıtmıstı ki beni bu kadar?Madem bırakacaktı niye bırakmayacak gibi sarılmıştı?Neden bir bebeğimiz olmasını saglamıştı.

Ben şimdi babasız bir bebek mi büyütecektim?Bebegim babam nerede diye sorarsa ne diyecektim?Hamile olduğumu bildiğine emindim.

Pastayı görmüş olmalıydı.Ne de heyecanlıydım hamile olduğumu söyleyecegim diye.

Kalbim öyle acıyordu ki atabilsem atardım.Geceleri bir gram uyuyamıyordum.Sabahları hareket bile etmiyordum

Gün boyunca koltukta ya da yatağımda yatarak aglıyordum.Gözle görülür derecede zayıflamıştım.

Bu bebegim için hiç iyi değildi ama üzülmekten başka bir şey yapamıyordum ki.

Onsuzluk öyle zordu ki.Hele içimde ondan bir parça taşırken.

Allahım nasıl üstesinden gelecektim ben bunların?

Yağız napıyordu acaba?Çoktan eğlenmeye başlamistır bensizken.

Böyle guzel rol yapılabilir miydi?Boyle güzel seviyorum denilebilir miydi?Dudaklarının alnıma öyle içten değişi bile mi yalandı.

O içi gülen gözleri benim için değil miydi?

Rabbim yardımcım ol.Sabır ver.Çok fazla ihtiyacım var.Dayanamıyorum..

Bebegim bile yardımcı olamıyor bana.Aksine bebeğim daha çok üzüyor beni.Karnıma baktıkça Yağız geliyor aklıma.Sonra yine ağlıyorum.

15 gündür böyleydim.Oturuyor ağlıyor kalkıyor ağlıyordum.Abim çok kızıyordu.Evet abimle kalıyordum.

O gün.Yani Yağızın boşanmak istediğini söylediği gün evden çıkınca abimle karşılaşmıştım.Beni bir yere götürmustü ve her şeyi anlatmamı istemisti.Anlatmıştım.Ondan tek sey istemiştim.Beni götürmesini.Kimsenin görmeyecegi bir yere.Ve beni götürdüğünü kimseye söylememesini.O da öyle yapmıştı.Yurt dısına getirmişti beni.Kimsenin haberi yoktu.Babamın dahi.

Abimin evi öyle büyüktü ki.Ve bir sürü koruması vardı.Bu çok rahatsız ediciydi.Evin etrafı erkeklerle doluydu ama bunu umursayamıyordum.

Tek umursadigım odamdaki yatak ve yastıktı.Çünkü onlar sırdaşımdı.Onlar sığınağımdı.

Abim Yağıza karşı oyle bir kim besliyordu ki.Öldür desem öldürürdü.Ama ben ona kıyamazdım.Ne olursa olsun hala kalbim ona atıyordu.Bebegimin babası oydu.

Abime hamile olduğumu söylemiştim.Hemen bir doktor getirtmiş ve kontrol ettirmişti.Bebegim iyiyidi ama fazla küçüktü.Bir sey yemedigim için o da buyüyemiyordu.

"Gülnaz"kapının ardından gelen ses abime aitti.

"Gel."dedim.

Abime hala abi diyemiyordum.

Abim içeri girdi ve yanıma gelip oturdu

"İyi misin abicim?"diyerek elimi tuttu.

Bir şey demedim.İyi değildim.

"Bugün bir seyler yedin mi?"diye sordu.

Evde bir sürü çalışanı vardı.Yemegi onlar yapıyordu.