SENDEN UTANIYORUM (TAMAMLANDI)

《11》

290717
Gece Yağız bana sarılarak uyumuştu!Resmen bana sarılarak uyumuştu ya!Ben heyecandan uyuyamamıstım.Simdi ise uykulu uykulu geziyordum.Gözlerim zor açılıyordu.

Yağız hala uyuyordu.Kolları arasından zor çıkmıştım.Öyle sıkı sarılmıştı ki.Sanki hiç birakmayacak gibi.

Kalbim yine umut etmişti.

Bana kendini affettirmek istiyordu.Neydi bunun nedeni?Bana karşı bir şeyler mi hissediyordu?

Onun iyi biri olacağına inanmalı mıydım?

"Kuzum ne zaman uyandın sen?"diyem Saliha halanın sesiyle sıçramıştım.

"Korkutmak istemedim."dediginde

"Önemli degil hala."dedim sandalyeden kalkarak.

"Uyusaydın kızım.Yol yorgunusun sen."dediğinde

"Yok hala iyiyim ben."dedim.Bir gram uyumamıştım ama neyapayım?Yağızın kolları arasında kalbini dinleyerek uyumak zordu.Heyecandan nefes bile alamamıştım ki.

"Yağızı uyandır kızım hadi."dedi halam.Korkuyordum.Onu uyandırdığımda yine beni itmesinden korkuyordum.

"Tamam hala."diyerek mutfaktan çıktım ve odaya dogru yürümeye başladım.

İçeri girince kokusu burnuma çalındı.Allahım ne güzel bir kokuydu.Rabbim ne güzel yaratiyordu.

"Yağız."diye seslendim korkuyla.Ses vermedi.Yanindaki boşluğa oturdum.

"Yağız."diyerek omzuna dokundum.

"Biraz daha."diye mırıldanmasıyla gülumsemiştim.Ellerimi saçlarına sokmak istiyordum.

"Yağız hadi kahvaltı hazır."dedigimde gozlerini yavaşça açtı ve gülümsedi.

Kalbim duracaktı galiba.Bu nasıl guzel bir manzaraydı.Uyanıyor ve beni görünce gülümsüyor.Bu hayal edemeyecegim kadar guzeldi.Ki zaten ben hayal etmezdim.

"Günaydın."dedi uyku mahmuru sesiyle.Allahım resmen gülümsüyordu hatta sırıtıyordu.

"G-günaydın."dedim şaşkınlıkla.Yanında oturuyordum.Tam kalkacakken kolumdan tutarak yanına çekti beni.Göğüslerimiz birbirine yapışmıştı.Yüzlerimiz dip dibeydi.

"Na-napıyorsun?"dedim zor zoruna.

"Yüzünü daha yakindan görmek istiyorum."derken nefesi yüzümü dağlıyordu.

"S-saçmalık."dedim.Allahım kokusu yüzünden konuşamiyordum ki.

"Saçma falan değil.Karımin yüzünü incelemek istiyor olamaz mıyım?"dediginde artık 'mezarımı alın' diye bagıracaktım.Çünkü kalp krizinin eşiğindeydim.

"Yağız noluyor sana?"dedim geriye çekilerek

"Unutmayacaksın değil mi?"dedi sinirle

"Eskiyi unutup bana bir şans veremez misin!Unut artık!"

O kadar sinirliydi ki beni korkutuyordu.

"Bağırma."dedigimde derin bir nefes alıp beni kendisine çekti ve sımsıkı sarıldı.Seviyormuş gibi.Bırakmayacakmıs gibi.

"Bir kez şu kollarını dola bana."derken sesi acı çeker gibiydi.Kollarımı kaldırdım ama ona dolamadım onu ittim.

"Bana umut vad ettirecek şeyler yapma Yağız!Sonra çok acıyor ve geçmiyor!"dedikten sonra odadan çıktım ve kapıyı carptım.Kendimi kapıya yaslayarak ağlamaya başladım.

Bana böyle sarıldıkça kalbim ona akıyordu.Sonra beni ittiginde kalbimi ondan koparmak çok zor olacaktı.Çok sancılı olacaktı.

Derin derin nefesler almaya basladım.Nefesim kesiliyordu.Havama ihtiyacım vardı.Odaya girmeliydim ama girmek istemiyordum.