Friends...?

Part 42

[...]

Είμαστε πλέον όλοι μαζί στο δωμάτιο περιμένοντας τον Σον. Επειδή βαριούνται οι άλλο να μείνουν μέσα αποφασίσαμε να πάμε σε μια κοντινή πιτσαρία. Όταν γύρισε επιτέλους ο Σον, ετοιμαστηκαμε και πήγαμε. Μπήκαμε μέσα στο βαν και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας. Φτάσαμε και κατεβήκαμε από το βαν. Όταν μπήκαμε όμως μέσα παρατήρησα δυο γνώριμους τύπους σε ένα τραπέζι. Όχι ρε πούστη μου. Ήταν ο Γιώργος με έναν φίλο του τον Στεφανο. Τον Στέφανο τον ηξερα μέσω Facebook επειδή μου είχε στείλει αίτημα φιλιας. Εκείνη την ώρα με κοίταξαν ταυτόχρονα και εγώ απομακρύνθηκα ακολουθώντας τα παιδιά στο τραπέζι μας.
" γιατί είσαι τόσο σκεπτική;" με ρώτησε η Ιωάννα.
" δες ποιος καθετε λίγο ποιο πίσω"
" Ω Θεέ μου πάλι; όλο μπροστά σου τον βλεπεις"
"Δε με θέλει καθόλου άντε να τσακίσουμε να φύγουμε από δω περα".
Τοτε ήρθε ο σερβιτόρος για να πάρει την παραγγελία και διέκοψε τη συζήτηση. Σκεφτόμουν όλη την ώρα τον Γιώργο και εκείνη την περίοδο που με είχε πληγώσει ασχημα. Κάθε φορά που πέρναγα από την περιοχή που εμένε στην Αθήνα, κοιτούσα μη τον δω στο γήπεδο του μπάσκετ που σύχναζε. Με είχε πληγώσει τόσο, που χαρακωνομουν και μάλιστα έμειναν σημάδια και θα μείνουν για πάντα. Ήλπιζα να μην τον ξαναδώ ούτε μιλήσω αλλά για κακή μου τύχη τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου.
" Μελ μπορείς να έρθεις λίγο μαζί μου;"
Τους όλοι κοίταγαν μια εμένα μια εκεινον.
" δε νομίζω ότι έχουμε κάτι να πούμε"
" εγώ το νομίζω γι αυτό έλα σε παρακαλώ για ένα λεπτό θα είναι"
Κοίταξα εποικοδομητικά τους άλλους.
" σου δίνω περιθώριο δυο λεπτά και μετά την κάνω"
Σηκώθηκα και βγήκαμε έξω σε σημείο που δεν μπορούσαν οι άλλοι να μας δουν.
" Μελ τι είναι αυτά στο χέρι σου;" είπε κα έπιασε το χέρι μου δείχνοντας μου τα σημάδια.
" ο πόνος που μου προκάλεσες που όπως φαίνεται είναι μόνιμος" είπα και τράβηξα απότομα το χέρι μου.
" Μελ λυπάμαι πραγματικά πολύ. Δεν ηξερα τι ήθελα ήμουν έφηβος και.."
" τι εννοείς ρε Μαλακα δεν ήξερες τι ήθελες; φαινόταν ξεκάθαρα η πρόσθεση σου να με χρησιμοποιήσεις και μετά τέρμα. Απλά ήμουν δύσκολη και δεν το αντέξει και βρήκες να πας σε μικρότερη. Χρειάστηκε θεραπεία ψυχολόγου για τρεις γαμημενουν μήνες για να το ξεπεράσω και εκεί που επιτέλους έχω μια κανονική ζωή με ένα υπέροχο αγόρι να με αγαπάει όπως δεν το έκανες εσυ, έρχεσαι και μου ζητάς συγγνώμη; φταίω εγώ τώρα να σε διάολοστειλω; άντε γαμησου Μαλακα λυπάμαι τον χρόνο και το κλάμα μα κυρίως τον πόνο που ένιωσα για σενα" είπα και στο τέλος του έριξα ένα δυνατό χαστούκι. Αουτς αυτό πρέπει να πόνεσε. Αλλά δε με νοιάζει. Δεν μετράει με τον πόνο που έριξα εγώ. Μετά από αυτό έτρεξα μέσα στο μαγαζί με ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Τα παιδιά απορριμενα με ρώτησαν τι έγινε και εγώ τους εξήγησα οοολη την ιστορία. Μόλις τους είπα για το χαστούκι άρχισαν να με χειροκροτάνε και έτσι γίναμε αντιληπτοί από όλο το μαγαζί. Τέλος, αφού τελειώσαμε το φαγητό και πληρώσαμε, φύγαμε με προορισμό το ξενοδοχείο. Θα κοιμόμασταν νωρίς γιατί αύριο πάλι είχαμε ταξίδι.