Nikt nigdy [ZAKOŃCZONA]

8. "choćby za włosy"

Proszę, rozdział. A teraz won mi spod domu!

******************

Powoli otwieram oczy i mrugam nimi starając spędzić z nich resztki snu. Nie pamiętam, co mi się śniło, ale pamiętam co było przed. Na miejscu kierowcy siedzi podstarzały Beta, a na  siedzeniu pasażera młody Gamma.

- Jak długo spałam? - pytam pocierając powieki.

- Z sześć godzin, Luno - odpowiada Beta.

- A za ile dojedziemy?

- Za jakąś godzinę.

- Aha.

Następną godzinę spędziłam na zagadywaniu moich towarzyszy podróży. Dowiedziałam się, że kierowca to Patrick, a pasażer to Nick.

W końcu dojeżdżamy. Mimo niespokojnych protestów otwieram szybę na dachu, staję na siedzeniu i krzyczę na cały głos:

- Linden!!!!

KOCHAM tą wieś. Pierwszy raz przyjechałam tu gdy miałam dwa lata. Od tego czasu przyjeżdżam tu co roku na wakacje. Równe dwa miesiące na świeżym powietrzu, bliziutko jeziora, a na dodatek najzdrowsze żarcie! Warzywa z ogródka, mleko tak świeże, że jeszcze ciepłe oraz owoce z sadu!

Gdy wjeżdżamy na podwórko przy domu wyskakuję z auta szybciej niż szczur z tonącego okrętu. Rozglądam się i z zadowoleniem stwierdzam, że nic się nie zmieniło.