Nathan's POV
Stable na si Natasha pero napag-desisyunan ng family na i-confine muna si Natasha para mag run pa ng tests.
"Salamat Nathan na nandiyan ka lagi para kay Natasha noong hindi namin alam. Akala ko kasi 'yung mga asta niya pagrerebelde lang. Nag -open siya minsan sa akin pero binale-wala ko lang 'yon."
"Hindi po kasi talaga norm sa atin ang pagseseryoso sa mga mental illnesses. Siguro po ngayon dapat nandito lang tayo para sakanya."
"Tama, ga-graduate na kayo? Dito ka pa rin ba sa Maynila?"
"Hindi po ako sigurado Tita eh, susundan ko po mama ko. 'Wag po kayong mag-alala, pupuntahan ko naman po si Natasha."
Kailangan niyang mag-stay sa ospital hanggat may thoughts pa rin siya ng suicide. Hindi ko muna siya pwedeng kausapin sabi ng doctor dahil may association ako sa pain niya dahil kay Zoey.
Nakalabas na rin si Zoey sa ospital, binisita ko siya sa bahay nila.
"Hello po tita, si Zoey po ba nandiyan?" Nag-absent muna siya para magpahinga. Pinapasok ako ni Tita.
"Nathan, cheer her up, she's blaming herself.", sabi ni Tita. Alam kong aabot sa ganito.
"Zoey?", nasa sala si Zoey at nakatulala nang pumasok ako sa bahay nila."Are you okay?" Tumango siya. Lumapit ako sakanya at tinabihan.
"Are you really okay?" Nagsimulang magtubig mata niya. "Hey, you can tell me."
"I made her like that.", sabi niya at humagulgol na siya sa iyak. Niyakap ko siya at pinatahan. "I feel bad for her. It's my fault." Kinwento niya sa akin kung anong sinabi ni Natasha sakanya, alam kong hindi 'yon ang totoo.
"She only said that because she's upset. I know Natasha, she confessed how she regrets doing those things to you. She's just confused and hurt right now, don't take those things into heart."
"I did a lot of bad things to her Nathan, I can't even say I'm sorry."
"It'sokay, when everything is already settled, you can talk to her and you both say your sorries. Don't feel guilty, it's not your fault." Unti-unting tumahan si Zoey. "There, you have to be strong for her, you have to be sane for her."
"Thank you for being there."
"Siyempre, anong silbi ng pagka-pogi ko.", hinampas niya ako at tumawa. "Ayan, cheer up, Everything's going to be fine. I know you'll feel this way, I did to when I knew about her sickness. Pero hindi makakatulong 'yung guilt, kailangan natin siyang tulungang bumangon. It will take a while but we have to help her.
"I don't know if I will be around when she get discharged.", sabi niya.
"What do you mean?"
"Aalis na ako Nathan.", gumilid nanaman ang mga luha niya.
"When?"
"After graduation."
"So soon?" tumango siya. Alam ko namang mangyayari 'to pero hindi ko alam na ganito kabilis. Kakatapos lang ng bagyo, ngayon aalis naman siya. Alam kong kailangan pero parang hindi pa ako handa.
"Say something.", sabi niya.
"What do you want me to say? Nothing's going to change." Tahimik kaming nakaupo doon ng halos dalawang minuto. "I have to go.", sabi ko. Hindi niya ako pinigilan.
Noong natapos na ang lahat ngayon ko lang narealize kung gaano kasakit na maghihiwalay kami. Oo, hindi pa official na kami pero parang mawawalan din ako ng kaibigan.
Zoey's POV
"Umalis na siya agad?", tanong ni Mom. Tumango ako at napansin niya ang lungkot ko. "Is he the guy you like?"
"Yes ma, but don't worry, we're not dating. It's just MU." Lumapit si Mom sa akin.
"Your Dad and I met when we were in Highschool but we only know each other at that time because we are classmates. Both of us have our own lives. Walang araw na walang girlfriend 'yung Dad mo nung High School at syempre ako you know how strict your grandparents are because I'm the only daughter." She told me this story of how they came to know each other but it never gets old. "We only got to know each other deeply when I was paired with him during a group work in college and the rest is history."
Hinawi ni Mom ang buhok ko at ngumiti. "My point is, you may not be destined to get to know each other more during this time, you might meet again in the future. Hindi niyo alam, baka hindi pala kayo ang para sa isa't isa." Sabi ni Mom. "I don't mean to say that in a harsh way, but many things will happen in the future. " Niyakap ako ni Mom.
Umakyat ako sa kwarto ko at tinignan ang paligid. I have to start packing.
BINABASA MO ANG
"I Love You Nerd Part 1"
Teen FictionHindi ang itsura, yaman o popularidad ang batayan ng kasiyahan. Nagpanggap akong iba para hanapin ang katahimikan, pero hindi ko alam na 'yon pa mismo ang mag-aangat sa akin para makita ng iba.
