Aşık olmak güzel şey.
Aşık olmak çok güzel şey.
Ama doğru kişiye.
Doğru adama ya da doğru kadına.
Hep insanların doğarken diğer yarısından ayrıldıklarına inanırdım. Hala da inanıyorum. Ben diğer yarımı buldum. Hem de çok güzel buldum. En temiz kalpl...
Gece yüzünde aptal bir sırıtışla yatağında dönüp duruyordu. Aslında Savaş 'dada durum farklı değildi. Sürekli birbirlerini düşünüyorlardı. Gece korkuyordu. Çünkü bir kez ihanete uğramıştı. Ve ilk kez birine karşı bu denli yoğun duygular besliyordu. Tamam Ömer'i sevmişti, ama bu...bu çok farklıydı. Sevmekten de öteydi. Aşk mıydı? Onu da bilmiyordu. Ama bildiği tek birşey vardı o da Savaş'ı sevmekten asla vazgeçmeyeceğidi. Onun gülüşüydü Savaş. Savaş'ta korkuyordu. Şu ana kadar pek ciddi bir ilişkisi olmamıştı. O da Gece gibi ilk defa bu denli yoğun duygular yaşıyordu. Gece'nin gülüşü, büyüleyci güzelliği ve en önemlisi de insan da yaşama sevinci uyandıracak orman gözleriydi. Savaş'ın yaşama sebebiydi. Onun nefesiydi Gece. Onlar artık bir bütündü. Ve bu bütünlük ruz-i mahşere kadar sürecekti.
Gece'nin Ağzından
Uyandığımdan beri aptal aptal sırıtıyordum. Onun o güzel gülüşü uğruna canımı verebilirdim. Ah Savaş Ah bana naptın böyle? Bu güzel düşüncelerimi bölen benim biricik gerizekalı kardeşim Yağız odaya daldı. Artık eminim ebe bu doğduktan sonra bunu yere düşürmüş, sonra bu malın beyni ağzından düşmüş. Sonra da benim saf anama kakalamışkar bu Allah'ın özürlüsünü. Of of.
"Oğlum bak ben kararlarımda eminim. Bu ebe seni kesin düşürdü. Senin de olmayan beynin ağzından aktı. Dün akşam ablam diye bıraktın. Sabah odama dalıyon. Yağız sen ne içiyon ablam?"
"Abla yaa salak salak konuşmayı kes . Anneannem..."
"Nolmuş anneanneme? Birşeyi yok demi."
"Anneannem geçici süreliğine hafıza kaybı yaşamış. Hatırlıyor ama arada gidip geliyormuş."
"Çok ciddi mi? Ne kadar sürermiş?"
"1 bilemedin 2 hafta. Sonra düzelir demiş doktorlar."
"Neden olmuş?"
"Yaşlılık. Neyse hadi gidicez üstünü giyin..." yanıma geldi ve güven verircesine sarıldı "... o iyi olucak o koskoca Emine Ataman. O bizi gömer." Söyledikleriyle güldüm. Bazen kızıyorum ama insanın kardeşi olması gerçekten çok güzel birşey. Ona birşey olsa... neyse bunları düşünmeyelim. Ona döndüm ve gözlerim dolu dolu konuşmaya başladım.
"Anneannem iyi olucak."
"Evet iyi olucak." Dedi ve alnımı öpüp çıktı. Bende hemen üstümü değiştirmeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üstümü değiştirip odamdan çıktım. Annemler kapıdaydı. Ayakkabılarımı giyip dışarı çıktım.
"Anne Gül teyze gelcek mi?"
"Evet kızım destek olmak istiyorlarmış."
"Tamam." Dedim ve gidip kapılarını çıktım. Kapıyı Savaş açtı. Onu gördüğümde gene kalbim göğüs kafesimi deliyordu. Deli gibi atıyordu. Beni görünce gülümsedi. Bende onun gülümsemesine karşılık gülmeye çalıştım. Sırf o gülüyor diye güler mi bir insan? Gülüyor işte. Şu halde bile gülümsettin Savaş helal.
