YERALTI'NIN MAZOŞİST'İ

6. Bölüm |Mazoşist|

İyi okumalar ‹•.•›

•~~~~~~~~~•

YANKI DENİZ SOYKIRAN

Kapı açılınca gelenin Uzay olduğunu biliyordum. Kapıyı sessizce kapatıp kendini yatağa bıraktı. Ellerini başının altına koyup gözlerini kapattı. "Alçin uyuyor mu?" diye sordu.
"Bir kaç saat oldu." güldü. "Korumanı anlıyorum, biliyorum ki benim kardeşimi sen sevsen, muhtemelen bende aynısını yapardım. Zaten onu sevmeden vazgeçmem daha iyi. Kendimi kötü hissettirmek için birşeyler yapmak istemiyorum."

"Yüzünü açsana, bir bakayım." derin bir nefes verip yüzüne çektiği pikeyi kaldırdım. Gülümsedi. Alçin homurdandı. "Bırak şu pikeyi. Üşüyorum." deyip yüzünü boynuma gömdü. Boynuna kadar çektim pikeyi. "Hep böyle mi yapıyor?" pikeye bakarken konuştum.

"Sadece uyandırıldığı ve günü kötü geçtiği zamanlarda oluyor." dediğimde boynuma üfledi. Güldüm. "Yapma yoksa ağzını bantlarım." dediğimde üflemeyi kesti. "Çok güzel be, çok güzel." dediğinde sinirlerim gerilirken Alçin pikeyi boynundan çekti. Başını göğsüme indirdi ve Uzay'a baktı.

"Benim hakkımda bir şeyler demeyi keser misin? Beni seviyorsan hata yaptın demektir. Aşkı saçma bulan ve inanmayan birine aşkı inandıramazsın, öğretemezsin." deyip bir süre sonra sustu. Sonra tekrar konuştu.

"Herşey bir süre sonra imkansızlaşır, ve imkansızı başarmak da imkansızdır." deyip doğruldu. "Gidiyor musun?" başını salladı. "Kafes'e gidiyorum. Kutlay çağırmıştı zaten. Maçım varmış."

Üzerimden atlayıp geçti. Elini saçına daldırıp geriye attı. "Eve geldiğin zaman annemle de konuş artık şu konuyu. Buraya geleceğimi duyunca yine imalar falan yaptı." dediğinde göz devirdim ve Uzay'a baktım. Alçin'e bakıyordu. Bende Alçin'e döndüm. "Annem cidden saçmalamaya başladı. Buluruz bir çaresini. Zorlamaya başladı."

Alçin dudaklarını yaladığında Uzay'a döndüm. Dudaklarına kaymıştı bakışları. Alçin'e döndüm tekrar. "Deniz, aslında belki birşey yapabiliriz." dediğinde kaşlarım çatıldı. "Ne mesela?"

Gözlerini kaçırdı. "Evden çıkabilirim. Yani annem cidden abartmaya başladı ve babamın-" hızla konuşurken lafını kestim. "Ne demek evden çıkabilirim? Ne demek babamın yanına gidebilirim? Saçmalama Alçin. Annemle konuşuruz sonra bakarız ne olduğuna. Gitmiyorsun bir yere. Hele o adamın yanına asla gidemezsin! O zaman ben keserim seni!"

Kollarını sıyırıp baktı. "Tamam, birşey demedim. Kızma," gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım ve verdim. "Ciddi değildim. Öyle bir şeye cesaret edemem. Ama gitmeni istemiyorum." deyip gözlerimi açtım.

Elini saçına daldırıp gözlerini etrafta gezdirdi. "Deniz, bel-belki annem bu düşünceden vazgeçer, deneyelim en azından. Biliyorsun, bana kötü davranmıyor zaten." sinirle derin bir nefes verdim.

"Tamam Alçin. Git. Hatta önce bizim eve geç. Sonra o eve git. Karışmıyorum, istediğini yap." elini sıktı. "Deniz! Ben bu imaları duymaktan sıkıldım tamam mı?! Gerekirse hiç gelmem! Senin hoşuna mı gidiyor dedikleri?"

"Hoşuma gittiğini de nereden çıkardın? Sadece gitmeni istemiyorum diyorum. Bende sıkıldım ama gidince de aklım sende kalacak. O adamın yanında," sustum. Daha fazla konuşamazdım heralde.