Zomeravond

3

Nadat we twee uur in het restaurant hadden doorgebracht, waren we teruggegaan naar de caravan. Voor het eerst deze dag besteedde ik aandacht aan de andere mensen op het veld en mijn blik viel gelijk op een caravan waar een jongen met een pet op voor zat. Hij zat onderuitgezakt en was met zijn telefoon bezig, dus hij zag niet dat ik hem aan het observeren was. Ik kon niet zeggen of hij knap was, aangezien hij te ver van me af zat. Ik liet mijn blik verder over het veld glijden en kwam algauw tot de conclusie dat niemand echt interessant leek, op de jongen na, dus liet ik mijn ogen weer naar de jongen glijden. Hij leek niets mee te krijgen van wat er om hem heen gebeurde, tot hij zijn telefoon wegdeed en om zich heen keek. Zijn blik kruiste de mijne en ik wist niet hoe gauw ik mijn ogen moest afwenden. Om te voorkomen dat het me nog een keer zou gebeuren, pakte ik mijn boek en liet me meevaren door het verhaal dat Santa Montefiore te vertellen had.
Ik vergat altijd de tijd als ik aan het lezen was, dus toen ik mijn boek weglegde, zag ik tot mijn schrik dat we alweer een uur verder waren. Mijn ouders waren bezig met de voortent in te richten en mijn broertje was aan het bellen met iemand waarvan ik het bestaan niet wist. Ik moest dus zelf iets gaan doen, wilde ik me niet vervelen. Alleen dan kwam nu het volgende, ik wist niet wat ik wilde gaan doen. Lezen had ik even geen behoefte aan, de anderen waren druk en veel zin om iemand aan te spreken had ik niet. Dus toen zat ik daar, niet wetend wat ik moest doen. Ik zakte onderuit en ging naar de hemel staren, waar kleine wolkjes voort werden geblazen door de wind bovenin. Het had wonderbaarlijk genoeg een rustgevend effect op mij en langzaam zakte ik weg.