Zomeravond

28

Tegen half 11 vertrokken we richting Luxemburg. Althans, we zouden naar een treinstation gaan en van daaruit naar Luxemburg reizen. Mijn vader zette de auto in een parkeervak en vervolgens liepen we naar het station. We waren tien minuten te vroeg op station en wachtten in de tussentijd op het perron. Mijn ouders waren druk in discussie over wat ze wilden zien, terwijl ik met mijn gedachten bij iemand anders was. Hij gaat na de vakantie naar Amerika. Zet hem uit je hoofd! klonk het akelige stemmetje weer. Ik wist dat ik hem uit mijn hoofd moest zetten, maar mijn hart weigerde dat. Mijn hart brak liever een aantal keer, totdat het echt besefte dat het over was. Daarna zou het pas de situatie accepteren en wekenlang huilen, voordat het helingsproces kon beginnen. Of ik uit ervaring sprak? Die vraag liet ik liever in het midden.
Mijn vader stootte mij aan toen de trein naderde. Zijn naam verdween even als sneeuw voor de zon uit mijn hoofd en ik stapte in. Ik nam een plaats bij het raam, omdat dat mijn standaard plaats was. We reden langs een prachtig landschap en opnieuw keek ik mijn ogen uit. Dat zo'n klein land zoveel schoonheid kon bezitten. Ik stond echt versteld van alle natuurpracht. Wat genoot ik hiervan.
De trein stopte ongeveer een uurtje later in Luxemburg. We liepen door een groot station en toen we buiten waren, zagen we overal auto's en bussen af en aan rijden. Mijn vader ging opzoek naar bordjes die ons naar het centrum zouden leiden en ik sjokte er een beetje achteraan. Ik was blij dat we even van de camping af waren, maar tegelijkertijd was ik ook heel erg afwezig. Ik kreeg de helft niet mee en betrapte mezelf erop dat ik zijn woorden constant herhaalde in mijn hoofd.