Zomeravond

20

Langzaam werd ik wakker door de hitte die het tentje binnendrong. Ik opende mijn ogen en zag tot mijn verbazing Chris' gezicht. Had ik gister zoveel gehad dat ik me niet kon herinneren dat we hierheen zijn gegaan? Ik had geen idee. Wel kon ik me de afwezigheid in zijn blik herinneren. Hoe zijn ogen ook iets droevigs uitstraalden en hij glashard beweerde in orde te zijn. Ik geloofde er niets van. Ik had het toch zeker zelf gezien?
   'Goeiemorgen, schoonheid,' klonk een slaperige stem.
   'Goeiemorgen,' antwoordde ik. Hij gaf me een kus op mijn lippen en trok me tegen zich aan. Alsof het nog niet warm genoeg is...
   'Chris, het is al zo warm,' stribbelde ik tegen, maar hij leek daar geen boodschap aan te hebben. Hij streelde liefkozend mijn wang en bij iedere aanraking had ik het gevoel dat er meer zweet uitbrak. Toen stopte hij en keek me ernstig aan. Het was indrukwekkend en eng tegelijk hoe hij ineens heel serieus kon kijken.
   'Zullen we samen gaan douchen?' vroeg hij na een korte stilte.
   'Ik snap het als je dat niet wilt,' vervolgde hij gauw. Ik keek hem aan, de warme vergetend. Voordat ik goed en wel besefte wat hij had gevraagd, had ik al antwoord gegeven.
   'Ja, is goed.' Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat was er toch met me aan de hand? Wat deed deze jongen met mij, wat anderen niet konden? Ik wist het niet. Het ene moment zat hij op het veld als de mysterieuze jongen met pet en het volgende moment lag ik naast hem. Thuis was ik een meisje dat het altijd rustig aandeed en hier leek ik geen grenzen te hebben.
We kropen de ondertussen snikhete tent uit en nadat we een tijd om te douchen hadden afgesproken, liep ik terug naar de caravan.