Zomeravond

40

Tegen half 6 stond er alleen nog een caravan met daarvoor een auto op onze plaats. Mijn ouders liepen nog een rondje ter controle, terwijl ik in de auto mijn spullen na checkte.
'Ik ga nog even naar de wc,' zei ik tegen mijn moeder, waarop zij iets mompelde dat ze het gehoord had.
Voor de laatste keer liep ik naar het toiletgebouw, mijn hart zwaar van verdriet, beloftes die in het niet waren gevallen. Ik sloot me op in het kleine hokje, even helemaal alleen met mezelf, al was het maar voor één minuut. Ik spoelde de wc door, waste mijn handen en toen ik het centrale toiletgebouw inliep, zag ik hem daar staan met zijn pet. Hij stond er verloren bij en ik kon niet voorkomen dat er tranen in mijn ogen opwelden. Ik kon helemaal niets meer voorkomen. Ik begon te huilen en sloeg mijn armen om hem heen, mijn gezicht in zijn hals begravend.
'Het spijt me zo, Merel,' zei hij zacht, maar hard genoeg dat ik het kon horen. Het speet hem... Wat speet hem? Dat hij plannen had gemaakt vóórdat hij mij ontmoet had? Dat hij gepland had naar Amerika te gaan toen ik nog níét in zijn leven was? Voelde hij zich nu schuldig omdat hij zijn leven verder ging leven als hij weer terug was, maar dan zónder mij?
'Nee, Christian, het spijt je niet. Jij hebt je eigen leven en ondanks dat deze afgelopen paar weken echt geweldig waren, scheiden onze wegen nu.' Had ik dit zojuist gezegd? Ík, die niet met het idee zonder Chris kon leven?
Ik drukte zonder na te denken mijn lippen op de zijne en hij reageerde gelijk. Ik verloor mezelf in een gepassioneerde zoen en wilde niet dat het op zou houden, maar toch liet ik los.
'Fijne vakantie nog, Chris.' Ik kreeg het woord dat de afscheid definitief maakte niet over mijn lippen krijgen. Ik keek hem nog een keer aan en liep toen weg zonder nog een woord te zeggen, wetend dat hij er verloren bij stond.