Zomeravond

23

Tegen kwart voor 3 reden we een parkeerplaats op, die helemaal omringd was met bomen. Verwonderd stapte ik uit en keek om me heen. Het enige wat ik zag was bos, maar toch was het zo prachtig. Toen ook mijn broertje eindelijk zover was, liepen we het bos in, daar waar een pad leidde. Hier en daar zag je wat kalkrotsen en na een stukje wandelen, liepen we langs een riviertje. Het riviertje droeg echt bij aan de gehele schoonheid van deze plek. Maar het echte hoogtepunt werd bereikt toen we bij de watervalletjes kwamen. Ik keek mijn ogen uit en kon haast niet geloven dat er een plek als deze was. Het leek net uit een sprookje te komen, zo mooi. Er was een bruggetje dat over de watervalletjes leidde en er lagen allerlei stenen in het water, waaronder ook een grote waar je op kon staan. Een duizend woorden zouden de schoonheid van deze plek niet kunnen beschrijven. Ik pakte mijn telefoon en begon met foto's te maken. De zon brak door de bomen en gaf de plek iets extras, wat het nog magischer maakte. Nadat ik tientallen foto's had gemaakt, vroeg ik mijn moeder of ze een foto van mij wilde maken op het bruggetje. Ik gaf mijn telefoon aan haar, nadat zij op de grote steen tegenover het bruggetje was gaan staan, en liep het bruggetje op. Ze maakte een aantal foto's, terwijl ik van het uitzicht en het geluid van het klotsende water genoot. Toen ze klaar was, liep ik naar beneden en maakte nog wat foto's, waarna mijn vader verkondigde dat we verder gingen lopen. Ik wierp nog een blik op de plek, waar ik een eeuwigheid door zou kunnen brengen, en liep met de anderen mee.